Xριστούγεννα προ των πυλών

Είναι τα Χριστούγεννα η γιορτής της αγάπης; Kι αν είναι πράγματι, γιατί τα έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη προκειμένου να θυμηθούμε να αγαπάμε; 

Τα Χριστούγεννα εμπεριέχουν έναν ψυχαναγκασμό, ίσως γι' αυτό να κάνουν τόσους ανθρώπους βαθιά μελαγχολικούς αυτές τις συγκεκριμένες μέρες. Υπάρχει, άραγε, τίποτα πιο ψυχαναγκαστικό από το να πρέπει να αισθάνεσαι χαρούμενος, δοτικός και γιορτινός αν αυτό δεν βγαίνει πηγαία από μέσα σου; Υπάρχουν, άραγε, πολλές θλίψεις τόσο αφοπλιστικές όσο η αδυναμία να ανταποκριθείς ψυχολογικά -και ακόμα χειρότερα, οικονομικά- σε μια ολόκληρη πόλη που φοράει τα καλά της και είναι έτοιμη να βγει εκεί έξω για να γελάσει, να γλεντήσει, να ψωνίσει, να χαρεί και να... ξοδέψει;

Και τι να κάνει κάποιος αν δεν έχει αρκετά χρήματα για να φύγει φορτωμένος από τα γεμάτα κόσμο καταστήματα ή αν δεν έχει εν γένει την κατάλληλη διάθεση για να συγχρονιστεί με το πολύχρωμο πλήθος που επιβάλει ασταμάτητες εξόδους, καλέσματα, τηλεφωνήματα και ανταλλαγές ευχών; Υπάρχει τίποτα πιο λυπημένο από το να πιέζεις τον εαυτό σου να χαμογελάσει όταν αισθάνεσαι το ακριβώς αντίθετο; 

Σήμερα το απόγευμα, πηγαίνοντας κόντρα σε όλα αυτά θα κλειστώ στον εαυτό μου. Περνώντας χρόνο με την πάρτη μου και δύο από τις πιο αγαπημένες μου δραστηριότητες: καφές και σινεμά. 

Ξεκινώντας την βόλτα από την Ερμού, θα κάνω μια μικρή στάση σε ένα μαγαζί με χριστουγεννιάτικα για να αγοράσω φωτάκια. Κόκκινα της φωτιάς και λευκά απαλά, ένα σετ για κάθε γωνιά του σπιτιού μου. Δεν χρειάζομαι μπάλες και στολίδια, γιατί φέτος δεν θα στολίσω δέντρο. Δεν θα στολίσω γιατί δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω. Και θα ξεκινήσω έτσι να προσπαθώ, από το τέλος του 2015, για έναν από τους βασικούς στόχους που έχω βάλει για τη νέα χρόνια: να μην ξανακάνω ποτέ τίποτα με το ζόρι.

Με το μικρό σακουλάκι καλά χωμένο μέσα στην τσάντα μου θα κατευθυνθώ προς το σινεμά, για να δω τη νέα ταινία του Toντ Χέινς, με τίτλο "Carol" και πρωταγωνίστριες την Kέιτ Μπλάνσετ και τη Ρούνι Μάρα. Στη χριστουγεννιάτικα στολισμένη Νέα Υόρκη του 1952, η νεαρή Τερέζ Μπέλιβετ, η οποία δουλεύει σε ένα πολυκατάστημα, γνωρίζει την καλοντυμένη, εμφανισιακά εντυπωσιακή και φανερά ευκατάστατη Κάρολ Ερντ. Μια ιδιαίτερη έλξη αναπτύσσεται ανάμεσα στις δύο γυναίκες, η δεύτερη εκ των οποίων είναι μητέρα ενός μικρού κοριτσιού και εγκλωβισμένη σε έναν τυπικό γάμο. Ο άντρας της όμως δεν μπορεί να δεχτεί την παράξενη σχέση της γυναίκας του με μια άλλη γυναίκα και την απειλεί ότι θα της στερήσει την κηδεμονία της κόρης τους. Νιώθοντας ασφυκτικά, η Κάρολ αποφασίζει να πάρει την Τερέζ και να φύγουν με το αμάξι της σε μια εκδρομή-απόδραση από την πόλη, ένα ταξίδι που θα ρίξει τη μία στην αγκαλιά της άλλης. 

Όταν το 1952 η Πατρίσια Χάισμιθ δημοσίευσε το μυθιστόρημά της «The Price of Salt», υπέγραψε με το ψευδώνυμο Κλερ Μόργκαν, φοβούμενη το προκλητικό θέμα του λεσβιακού έρωτα το οποίο πραγματευόταν το βιβλίο της. Έξι δεκαετίες αργότερα, ο Τοντ Χέινς δεν είχε ανάγκη για κάτι ανάλογο όταν το επέλεξε ως πηγή της καινούργιας -μετά το «I’m not There» του 2007- ταινίας του, μόλις της έκτης του σε 25 χρόνια. Τόσο ο καταπιεσμένος έρωτας όσο και η δεκαετία του ’50 είναι δύο μοτίβα που επανέρχονται στο έργο του στιλίστα Αμερικανού σκηνοθέτη, ο οποίος μοιάζει εδώ να συνεχίζει τον κινηματογραφικό δρόμο που άνοιξε με το -τέσσερις φορές υποψήφιο για Όσκαρ- «Πέρα Από τον Παράδεισο» του 2002.

{videobox}EH3zcuRQXNo{/videobox}

Λένε ότι ένας άνθρωπος δεν νιώθει ποτέ πιο άβολα από εκείνες τις φορές που αναγκάζεται να κάτσει ολομόναχος στο τραπέζι ενός μπαρ, μιας καφετέριας ή ενός εστιατορίου, χωρίς κάποια παρέα ή έστω ένα βιβλίο. Σήμερα θα πάω κόντρα και σε αυτό. Και αμέσως μετά το σινεμά θα προχωρήσω προς το Σύνταγμα και την αγαπημένη «Σοκολάτα», κάπου στην οδό Βουλής (Βουλής 35 και Απόλλωνος 7, Σύνταγμα) .

Η πρώτη «Σοκολάτα» άνοιξε πριν 12 χρόνια στην στοά της Ερμού που καταλήγει στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Τότε η ιδιοκτήτρια, η Πελαγία, δεν είχε ιδέα με πόσο πάθος θα αφιερωνόταν στις σοκολάτες. Παρόλα αυτά, διάλεξε αυτό το όνομα για το μαγαζί της γιατί, όπως έχει δηλώσει η ίδια, ήταν το πρώτο που της ήρθε στο μυαλό. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η Πελαγία συνεργάστηκε με έναν φίλο της, ο οποίος είχε μπαράκι στα Εξάρχεια και την προμήθευε με την εξαιρετική σοκολάτα Valrhora και η επιχείρηση σιγά - σιγά επεκτάθηκε. 

Σήμερα η διάσημη «Σοκολάτα» του κέντρο στεγάζεται σε ένα νέο χώρο στη Βουλής πιο ευρύχωρη από παλιά, αλλά πάντα γεμάτη με χαρούμενο κοινό. Η «Σοκολάτα» όμως δεν σερβίρει μόνο σοκολάτες. Σερβίρει τα πάντα, αρκεί να είναι στην κορυφή της ποιότητας. Καφέ από μικρές ποικιλίες, τσάι Kusmi και κονιάκ συνοδευόμενο από bitter σοκολάτα, χειροποίητα γλυκά και πολλά ακόμα. Κάθε μήνα, η Πελαγία μαζί με την υπόλοιπη ομάδα της διαλέγουν μια διαφορετική γεύση μαγικού ροφήματος για να συστήσουν στο κοινό, στη χαμηλότερη δυνατή τιμή.

Σε ένα από τα ξύλινα τραπεζάκια, κάτω από τις μεγάλες αφίσες παλιών κινηματογραφικών επιτυχιών και νέων θεατρικών παραστάσεων θα κάτσω μόνη μου, χωρίς κάποιον φίλο, χωρίς το κινητό πάνω στο τραπέζι, χωρίς βιβλίο για να περάσει η ώρα. Και θα φτιάξω στο μυαλό μου τη λίστα με τα 5 πράγματα που νομίζω ότι όλοι μας οφείλουμε να κάνουμε ολόκληρο τον χρόνο, όχι μόνο τις γιορτές. Και ίσως τότε - και μόνο τότε - τα Χριστούγεννα να αποκτήσουν ξανά το πραγματικό νόημα τους: 

1. Να λες πάντα καλημέρα και ευχαριστώ.

2. Να στέκεσαι με ευγένεια όταν κάποιος σε πλησιάζει στον δρόμο για να σε ρωτήσει -ακόμα και να σου ζητήσει- κάτι.

3. Να δίνεις -όταν σου περισσεύει- σε κάποιον που το έχει ανάγκη.

4. Να ακούς τα προβλήματα των φίλων σου, περισσότερο απ' όσο τους μιλάς για τα δικά σου. 

5. Να λες στους γονείς σου πόσο τους αγαπάς. Δεν θα είναι εκεί για πάντα.