Gimme shelter

Νυχτερινό πιλοτήριο πάνω από μια πόλη που καίγεται. Ενισχυμένο με καρδιογράφο, μια ντελικάτη αποπλάνηση από όνειρα, μια μεζούρα βυσσινί χαμόγελου cassis... χαμηλοί ήχοι με σκούρα χρώματα, να ερμηνεύονται με αρώματα urban Aυγούστου κι ένα άρωμα, με μια εικόνα..

Duty free συναισθησία και μια γουλιά πιοτό από το φίλτρο της αγάπης..
Kι εσύ είσαι τώρα στο wine bar του αεροδρομίου και σκοτώνεις την ώρα σου μέχρι ν αρχίσει ν' αναβοσβήνει στο πίνακα η ανταπόκρισή σου, το αεροσκάφος σου για την ζώνη των διακoπών… η πιο κατάλληλη στιγμή δηλαδή για ερωτήσεις στον εαυτό σου: «Ποιο είναι το νησί των ονείρων σου;» ή καλύτερα: «ποιό θα θελες να είναι;» κι ακόμα καλύτερα «ποιό ονειρεύτηκες τόσες ώρες μόνος στο wine bar χαζεύοντας τα take offs απ τις τζαμαρίες;»

Νυχτωδία ειδικού βάρους με ήχους σειρήνων σαν εκείνους που ακούς όταν βάλεις στ αυτί σου κοχύλι. Με τροπικό καιρό και νοτούρνο συνθέσεις για ορχήστρα, πνευστά και λέξεις.
Ερμα αεροπλοικό για την κατά βούληση ρύθμιση ύψους πτήσης.
Τριγυρνάω στο κέντρο με 37ο και όλοι είναι σα να τρέχουν να βρουν προστασία από τις φλόγες του δράκου.

Φοράω ένα μακώ που χει ζωγραφιά πορφύρα amethystica από όστρακα, ικανή να τρελάνει τις πυξίδες μου… Με προσπερνά μια κυρία που κρατά στο χέρι ένα παγωμένο μπουκάλι νερό και το κρατά τόσο σφιχτά που είμαι σίγουρη πως αν πλησιάσω πιο κοντά, η μπράντα της εμφιάλωσης θ αναγράφεται  «Αποκούμπι».
Ένα αγόρι στα σκαλιά του Συντάγματος έχει πάρει αγκαλιά το skate του, και το χει σαν μωρό μέσα στα μπράτσα του [έτσι κι αλλιώς σανίδα δεν λέγεται];
Κάνουμε φου στις φωτεινές επιγραφές. Bye bye γη για λίγο pure magic... φύγαμε…
Λύσε τώρα την ζώνη ασφαλείας σου…

Ευτυχώς το ξέρεις καλά. Το αισθάνεσαι καλύτερα. Τ’ όνειρο σου είναι το μόνο σου κοχύλι. Το μόνο κέλυφος σου. Η ασφάλεια και προστασία σου. Εκεί μέσα στο σκληρό του περίβλημα ξαπλώνεις και χαμογελάς στον εαυτό σου. Και ποθείς εικόνες, ανθρώπους- κρησφύγετα να σε προβλέπουν δηλαδή να σ’ αγαπάνε, ανάσες- στιγμές- λιμάνια. Και είσαι παραπάνω από σίγουρος ότι κανείς δεν πρόκειται  εδώ μες το κοχύλι σου να σου ζητήσει να στρίψεις τα δάχτυλά σου για να μην γίνουν αληθινές οι παραμάουντ  φαντασιώσεις σου. Ελευθερία. Τι  να σημαίνει  άραγε αυτή η λέξη σημαίνει για σένα; Κάποιος έγραψε ότι η ελευθερία είναι ένα μικρό κορίτσι που πουλά φρούτα σ ένα πανέρι. Κι αλήθεια τι πανέμορφη εικόνα...
Ανεβαίνω στο Bar Voyage της Μεγάλης Βρετανίας και παραγγέλνω ένα κοκτέηλ «Lost traveler» με Belsazar dry vermouth και Μontenegro Amaro…



Ελα, κατέβασε ταχύτητα κι απόλαυσε τη μοναδικότητα της στιγμής. Το ξέρω, ψάχνεις καταφύγιο σαν κι εμένα. Εστίασε το βλέμμα σου. Focus. Στην αίσθηση που αφήνει στα δάχτυλά σου το νερό που τρέχει στη βρύση του μπάνιου.



Στο φτερό eye contact μ έναν άνθρωπο σε μια αίθουσα μελίσσι από κόσμο.Το σημείο που κάποτε επιλέγει ν αγκιστρωθεί το βλέμμα είναι ένα σημείο οριακό. Και δεν το ορίζεις απόλυτα κι εσύ. Το σημείο μπορεί να ναι τα μάτια. Ένα χαμόγελο. Πρόλαβε να καταγράψεις ένα χαμόγελο που έρχεται και σε βρίσκει σαν σαΐτα με τα όνομά σου επάνω... Πόση ανεπιτήδευτη ομορφιά κρύβει  μια μόνο μικρή τόση δα στιγμή.
Στ ακουστικά μου οι αγαπημένοι μου Soap & Skin -που ήταν προχθές στο ξέφωτο του Νιάρχος-  με την υπέρτατη Anja Plaschg να μου υπενθυμίζει Voyage-Voyage.
Μα έτσι ή αλλιώς από μόνη της η μουσική είναι πάντα μια εμπειρία που σηκώνει τις φτέρνες σου λίγο παραπάνω από τα δάπεδα της γης για να ταξιδέψεις στους 7ους ουρανούς. Έτσι όπως με σηκωμένες τις φτέρνες αχνοπατούσες 3χρονος πάνω στο κρεβάτι των γονιών σου.
Είδες; Ομορφα ταξιδάκια είναι όλα..

Το βράδι πιές κι ένα σφηνάκι σακέ σαγήνης. Ετσι λέει η εδώ Geisha- hostess του πληρώματος. Και ορκίζεται πάντως και στα kanzashi της. Τις φουρκέτες ταρταρούγας των μαλλιών της. Ανεμίζοντας τη βεντάλια της ορκίζεται ότι λειτουργεί. Και δεν μπορείς παρά να πάρεις σοβαρά τον όρκο γκέησας.

Aνήμερα kidults αυτού του πλανήτη, it's been extravagant luxury flying with you»... κι αληθινά μασίφ χαρά.. και μην ξεχνάς «Η ζωή είναι ένα προκλητικό παιχνίδι. Παίξτο»..