Σαν σχολική εκδρομή… 

Αντί προλόγου: Έχεις ακούσει αυτό που λένε «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει»; Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός, αλλά φτάνοντας μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου, θα καταλάβεις ότι αυτό ισχύει 100%. 

Σήμερα, είναι μια μέρα γεμάτη… allyou! Από νωρίς το πρωί, μέχρι (πολύ) αργά το βράδυ, αυτή η Πέμπτη μου θα είναι γεμάτη από Κέλλυ, Αναστασία, Ειρήνη, Γεωργία, Χρυσοβαλάντη, Ανδρέα και –φυσικά- μαμά Μελίνα. Όχι, δεν θα δουλέψουμε υπερωρίες. Αφού χτυπήσει το κουδούνι, έχουμε… εξωσχολικό» ραντεβού.

Προορισμός: Εξάρχεια.  

Πριν από μερικά χρόνια, είχε πέσει στα χέρια μου το βιβλίο «X-άρχεια uncensored: τα συνθήματα και τα graffiti των Εξαρχείων» (Εκδόσεις Ρακοσυλλέκτης), του φωτογράφου Τάκη Σπυρόπουλου. Το περιεχόμενό του είναι αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος του: ένα φωτογραφικό άλμπουμ γεμάτο με συνθήματα που κοσμούν τους τοίχους, τις κολώνες ή τα πεζοδρόμια αυτής της -ιδιότυπης αλλά και ταυτόχρονα πανέμορφης – συνοικίας. Έκτοτε, το ξεφυλλίζω συχνά και κάθε φορά που βολτάρω στα στενά της, ψάχνω να βρω που κρύβεται το καθένα από αυτά. Το αγαπημένο μου είναι -πάντα- αυτό και γι’ αυτό σήμερα αποφάσισα να δώσω ραντεβού με τους «συμμαθητές» μου στο σημείο που βρίσκεται, για να ξεκινήσουμε παρέα τη βόλτα μας. Δεν θα σου αποκαλύψω που είναι. Σε προ(σ)καλώ να το ανακαλύψεις.  

Η επόμενη στάση μας θα είναι το «Άμα λάχει στης Νεφέλης» (Καλλιδρομίου 69) για να μπούμε στο… πετσί του (σχολικού) ρόλου μας. Και εξηγώ: Πρόκειται για ένα μεζεδοπωλείο, στα «πόδια» του λόφου του Στρέφη, το οποίο στεγάζεται στο κτήριο ενός παλιού δημοτικού σχολείο. Το καλοκαίρι, το προαύλιό του -με τις νεραντζιές, τις λεμονιές και τα γιασεμιά να μπλέκονται αρμονικά με τα τραπέζια, μεταμορφώνεται -ίσως- στην πιο νοσταλγική αυλή του κέντρου. Όσο για το φαγητό του; Πεντανόστιμοι και εξαιρετικά προσεγμένοι μεζέδες και μία αξιοπρεπέστατη λίστα κρασιών για να τους συνοδεύσεις. Για σήμερα πάντως, λέω να τιμήσουμε τους κρητικούς της παρέας και να παραγγείλουμε σιουφιχτά (ίσως τα καλύτερα απ’ όσα έχω δοκιμάσει εκτός των… κρητικών τειχών) και άφθονη τσικουδιά (την οποία επίσης σου συνιστώ ανεπιφύλακτα). Στα μεγάλα συν του «Άμα Λάχει», ο… λογαριασμός, που δεν ξεπερνάει τα 15 € (το άτομο). Tip: Εδώ, για να βρεις τραπεζάκι έξω, θα πρέπει να έρθεις από νωρίς. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) -από φέτος- το μαγαζί δεν κάνει κρατήσεις.  

Τώρα για τη συνέχεια, κανείς  μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Το αρχικό πλάνο (αν μας το επιτρέψει η… τσικουδιά) είναι το «Ζάχαρη και Αλάτι», ένα πανέμορφο μπιστρό, που στεγάζεται σε ένα διώροφο νεοκλασικό στη Βαλτετσίου, στον αριθμό 47.  Στην εσωτερική αυλή του, υπό ήχους τζαζ και ροκ μουσικής,  θα απολαύσουμε το τελευταίο ποτό της ημέρας μας. Το μαγαζί φημίζεται για τα ιδιαίτερα κοκτέιλ του αλλά και την προσεγμένη λίστα από ελληνικά κρασιά, οπότε οι επιλογές μας είναι πολλές. Tip: Λογικά, κάπου σ΄ αυτό το σημείο, εμείς θα είμαστε τόσο σκασμένοι, που δεν θα μπορούμε να φάμε ούτε τσίχλα. Εσύ, δοκίμασε ένα από τα σπιτικά γλυκά του. Δοκίμασε ένα από τα σπιτικά γλυκά του (Ε).   

Αντί επιλόγου: Το παραπάνω «σενάριο» είναι απολύτως ρεαλιστικό. Δυστυχώς, όμως, αυτήν την βόλτα δεν θα την κάνουμε σήμερα. Κι αυτό γιατί, πριν λίγες μέρες, ένας από εμάς, έχασε ένα πρόσωπο από το οικογενειακό του περιβάλλον. Αυτή η... εκδρομή είναι αφιερωμένη σ’ εκείνον. Με την υπόσχεση –κάποια στιγμή σύντομα- να πιούμε όλοι μαζί εκείνη την τσικουδιά που του θυμίζει πατρίδα, στη μνήμη όσων δεν είναι πια κοντά μας.   

Η φωτό είναι από το μεζεδοπωλείο "Άμα Λάχει στης Νεφέλης"