Αυτή τη Κυριακή η Στέγη μας μεταφέρει ''στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλοι όλη μέρα''

Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί γιατί από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, έβρισκες αφορμή να χορεύεις όταν ήσουν ολομόναχος στο σπίτι; Κάθε φορά που έπιανες κοντάρι σκούπας στα χέρια σου, όταν μάθαινες κάτι ευχάριστο από την άλλη γραμμή και περιφερόσουν από δωμάτιο σε δωμάτιο κάνοντας χορευτικές φιγούρες ή όταν ασυναίσθητα έκανες κινήσεις ενθουσιασμού που μοιάζουν με σάμπα κάθε φορά που μάθαινες πως παίρνεις ρεπό...

Η Στέγη σε προσκαλεί να κάνεις όλα τα παραπάνω έχοντας λόγο, το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης που θα μας κάνει να σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας και αυτή τη Κυριακή 13 Νοεμβρίου από τις 18:00 το απόγευμα μέχρι να αντέξουμε, χωρίς όρια. Αφού λοιπόν κάνεις στην άκρη όλα τα έπιπλα που σε εμποδίζουν από το να ξετυλίξεις το ταλέντο σου στο χορό, μπες στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση και ζήσ' το. Δε σε βλέπει κανείς. 

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020 | 18:00

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΤΡΙΚΚΑ / PROLET OCD, A PUNCH OF LOSERS

Μέρος του 6^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 15’

 Η Μαργαρίτα Τρίκκα στο έργο a Punch of Losers τάσσεται «υπέρ των ηττημένων που ζουν την ιστορία» και μας προτρέπει να διαφυλάξουμε την παιδική τόλμη και ιλαρότητα, συνθήκη αναγκαία πίσω από την ακούραστη υπεράσπιση της τρωτότητάς μας. Κι ενώ όλα φαίνεται να οδηγούν αναπότρεπτα προς τη μελαγχολία της αντίστασης, η χορογράφος ανατρέπει την όποια ηττοπαθή διάθεση, εντοπίζοντας την αξιοπρέπεια στον αγώνα των ηττημένων.
 

ΔΑΝΑΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ &  ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΑΜΑΝΟΣ, ΑΤΜΑ

Μέρος του 6^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 50’

Ο Διονύσιος Αλαμάνος και η Δανάη Δημητριάδη πειραματίζονται με το πιο οικείο σε αυτούς εργαλείο: το σώμα. Εξερευνούν την ευθραυστότητά του, αλλά και την αντοχή του, ενώ επικαλούνται την κίνηση ως μέσο για να μεταδώσουν τις εναλλαγές ανάμεσα σε αυτό που αποτελεί τη φυσική καταγωγή του ανθρώπου και σε αυτό που εξαλείφεται από τον πολιτισμό. Στο ATMA οι δύο δημιουργοί εικονοποιούν μια σειρά από θεματικές που συγκινούν και ευαισθητοποιούν τον θεατή: το ζωόμορφο αντιπαραβάλλεται στο ανθρώπινο, όπως το διονυσιακό στο απολλώνειο· όχι τόσο για να δημιουργήσουν ακόμη ένα αγεφύρωτο δίπολο, αλλά για να συμπεριλάβουν δύο πτυχές σε μία φύση, τη συμπληρωματικότητα των στοιχείων που χαρακτηρίζουν την ολότητα του ανθρώπου.
 

ΜΥΡΤΩ ΓΡΑΨΑ, BRIGHTER

Μέρος του 6^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 48’

Πώς μπορούμε να εντοπίσουμε αυτό που παραμένει οικείο και ζωντανό μέσα μας; Τέσσερις χορευτές φέρνουν στο φως ερωτήματα γύρω από τον πόνο, την ηδονή και την ευτυχία. Παρά τον «φωτεινό» τίτλο, η παράσταση αυτή προτείνει την καταβύθιση στο σκοτάδι της επιθυμίας, όχι για να δημιουργήσει απλώς μια διπλή ανάγνωση στα πράγματα –αυτήν της εναλλαγής του φωτός με το σκοτάδι–, αλλά για να μας παραπέμψει στη συμφιλίωση με ό,τι συνιστά τον πυρήνα του ανθρώπινου: το άγνωστο.
 

OΜΑΔΑ ΡΟΠΗΣ, DEPAYSEMENT

Μέρος του 6^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 38’

Ένας αφηγητής, δύο χορευτές και τρεις μουσικοί, σε μια παράσταση που παίζει με τις αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ θεατών και ερμηνευτών. Μια νότα, μια λέξη, μια κίνηση, ένας φωτισμός μπορεί να προκαλέσουν τη μετατόπιση του θεατή· αυτή η μετατόπιση, με τη σειρά της, μπορεί να αποτελέσει την είσοδο σε έναν κόσμο που χτυπά από την άλλη πλευρά της πόρτας μας.  Ο λόγος συνοδεύει την κίνηση και η σκηνική δράση εκτυλίσσεται πλάι στον θεατή, τόσο ώστε να χαθούν τα όρια του «εδώ»/«εκεί» και να εμβυθιστεί στην προσωρινότητα ενός «τώρα» που εκτυλίσσεται μπροστά του.
 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΟΥΧΑΣ, Α LITTLE MORE THAN NOTHING

Μέρος του 7^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 26’

Ας μπούμε στον χορό. Στόχος αυτής της ξεχωριστής περφόρμανς είναι να επικοινωνήσουμε, ως ομάδα θεατών, με οδηγό το σώμα μας, ακούγοντας στη «σιωπή» τόσο τα ερεθίσματα που μας δίνει ο άλλος όσο και τις δικές μας εμπειρίες. Μια άσκηση όξυνσης των αισθήσεών μας μέσα από την κίνηση, μέσα από την οποία καλούμαστε να ξεπεράσουμε το φράγμα του νου και να αφήσουμε το ένστικτο και τις αισθήσεις να μιλήσουν.
 

ΗΡΩ ΒΑΣΑΛΟΥ, BECOMING WITH ANIMAL

Μέρος του 7^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 30’

Πως βιώνεται η μεταμόρφωση; Μυστηριώδης και υποβλητική, η παράσταση δημιουργεί μια εκστατική ατμόσφαιρα και μας προσκαλεί να γίνουμε κοινωνοί μιας μεταμόρφωσης. Η γυναίκα αναπνέει, μοχθεί, συνδέεται με το ζωώδες μέσα της και, τελικά, απελευθερώνεται σε έναν κόσμο που υφαίνεται εξαρχής. Με αφετηρία και κυρίαρχο μέσο το σώμα που κινείται, μιμείται, πειραματίζεται, αποτυγχάνει, επιμένει και, εν τέλει, εξαντλείται και μεταλλάσσεται, το σόλο “Becoming With Animal” είναι ένα σκοτεινό τελετουργικό που θέτει ερωτήματα για τα όρια του σώματος, της πραγματικότητας και του σκηνικού χώρου. Ένα μανιφέστο που καλεί το κοινό να πάρει θέση και να συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία.
 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΑΛΣΑΜΑΚΗ, DIS JOINT

Μέρος του 7^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 28’ 

Πώς κινητοποιεί τη σκέψη μας μια χορογραφία και ποιες αντιληπτικές διαδικασίες μπορεί να αναθεωρηθούν όταν παρακολουθούμε χορό; Αυτό το ερώτημα συνιστά τον πυρήνα του “DisJoint”, ενός σκηνικού πειράματος που παίζει με τους παγιωμένους μηχανισμούς θέασης-πρόσληψης προτείνοντας την «ανοίκεια» σωματικότητα και την αφηγηματική «ανακολουθία».
 

ΚΑΝΤΥ ΚΑΡΡΑ & ΧΑΡΑ ΚΟΤΣΑΛΗ, MANOEUVRE_

Μέρος του 7^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 29’

Μια ξύλινη σανίδα και δύο χορεύτριες. Αυτό είναι όλο; Μπορεί, αλλά και προφανώς όχι. Παράδοξη συνθήκη, αλλά και εύστοχος περιορισμός για να ερευνήσει κανείς τα όρια της κινητικής επινοητικότητας και να μελετήσει το χορευτικό σώμα επί τω έργω. Η πρώτη χορογραφική συνεργασία ανάμεσα στην Κάντυ Καρρά και τη Χαρά Κότσαλη λειτουργεί σαν λογοπαίγνιο· αντιστέκεται στην εύκολη ερμηνεία που επιχειρεί να «παραφράσει» την κίνηση ή ανοίγεται σε πολλά πιθανά σενάρια, δίχως να εξηγεί το αυτονόητο, δίχως να δημιουργεί πλεόνασμα νοήματος πέρα από αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Τελικά, φαίνεται να υπονοούν οι δύο χορογράφοι, η σανίδα είναι ένα πράγμα για το οποίο η κίνηση δεν είναι παρά ένα πείραμα.

ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΕΓΟΥ & ΜΙΧΑΛΗΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ, REVERIE

Μέρος του 7^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 45’

Σουρεαλιστικό και ατμοσφαιρικό, το Reverie είναι μια βουτιά στο ασυνείδητο. Σαν μια επίσκεψη στη Χώρα των Θαυμάτων, η παράσταση πλάθει χαρακτήρες που μεταμορφώνονται, δοκιμάζονται και ενσωματώνονται σε κόσμους ονειρικούς που είναι παραδόξως οικείοι στον θεατή. Με σουρεαλιστική διάθεση, χιούμορ και ειρωνεία, οι χορευτές καταπιάνονται με μύθους και αρχετυπικές μορφές, μεταβαίνοντας διαρκώς από το προσωπικό στο συλλογικό και θολώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
 

ΔΑΦΝΗ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΡΔΑΞΟΓΛΟΥ, VANISHING POINT

Μέρος του 7^ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων
Διάρκεια: 21’

Καθρέφτης της ύπαρξης, αλλά και άβυσσος από την οποία ανασύρεται η πιο γνήσια αίσθηση του ανοίκειου, το σώμα στο έργο Vanishing Point γίνεται η αφορμή για ένα ταξίδι μύησης σε έναν κόσμο στα όρια φαντασίας και σκοτεινής πραγματικότητας. Η ακαταμάχητη έλξη για ένωση, ως υπενθύμιση κάθε συμβιωτικής σχέσης που επιχειρεί να «γεννήσει» μια νέα μορφή ζωής, αλλά και η βίαιη απόσχιση από τον άλλον, ως ένδειξη της διττής μας υπόστασης που, ενώ θεωρείται δεδομένη, ανοίγεται κάθε τόσο στο άγνωστο με σκοπό να κατακτήσει την ολότητά της.