Η ρευστή σεξουαλικότητα

Οι άνθρωποι βάζουμε σε κουτάκια ο ένας τον άλλο απ τα πρώτα λεπτά: Αυτός απέναντι μου είναι επικίνδυνος; Είναι ελκυστικός; Μπορεί να είναι ο επόμενος σύντροφος μου; Παίζουμε αυτή την μικρή ανάκριση όταν συναντάμε τους άλλους ώστε να έχουμε ένα διανοητικό βιογραφικό τους.

Πως σε λένε; Με τι ασχολείσαι; Στη συνέχεια πάμε στα πιο προσωπικά. Είσαι single; Είσαι χωρισμένος; Τι σου αρέσει; Ποιος σου αρέσει; Mε ποιο φύλο προτιμάς να κοιμάσαι; Aoυτς! Την τελευταία ερώτηση συνεχίζουμε να την κάνουμε από μέσα μας. Το καταλαβαίνω.

Είμαστε νευρολογικά καλωδιωμένοι να αναζητούμε όμοιους μας. Δημιουργούμε κλίκες αμέσως μόλις καταλάβουμε τι είναι αυτό το πράγμα που λέγεται «να σε αποδέχονται». Και δενόμαστε με ότι μπορούμε. Μουσικές προτιμήσεις, το φύλο, τη γειτονιά που μεγαλώσαμε. Έλεγα προχθές στην 15χρονη ανιψιά μου ότι ακούω Τame Impala κι άκουσα ένα «Ιοοουυ θεία, το buzzer της μου ‘βγαλε κόκκινο Χ, να ακούς The Neighbourhood». Αναζητούμε τα περιβάλλοντα που θα ενισχύουν τις προσωπικές μας επιλογές.

Κάποιες φορές ωστόσο ακόμα και η πιο απλοϊκή ερώτηση είναι σα να ανοίγει κάποιος ένα μικροσκοπικό κουτί και να σου ζητάει να χωρέσεις μέσα τον εαυτό σου. Οι κατηγορίες αποδεικνύονται τελικά πολύ περιοριστικές και τα κουτιά πολύ στενά. Κι αυτό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο.

Αν βγούμε εδώ έξω στο Σύνταγμα και παρατηρήσουμε τι γίνεται γύρω μας, θα δούμε αγοροκόριτσα που κάνουν σκέητμπορντ κι από μέσα φοράνε κοριτσίστικα εσώρουχα απ το Η&Μ, αγόρια με μακριά μαλλιά και βαμμένα 2-3 νύχια, κορίτσια που φοράνε σκιά ματιών στην ίδια απόχρωση με τα γρατζουνισμένα γόνατά τους.
Αγόρια που τους αρέσουν αγόρια κι αγόρια που τους αρέσουν και τ’ αγόρια και τα κορίτσια. Κι όλα μισούν να μπαίνουν σε οποιαδήποτε κουτάκια.

Αγαπώ αυτούς τους πιτσιρικάδες και θαυμάζω την ελευθερία τους. Με βοηθάει να δω ότι ο κόσμος έξω απ την ουτοπική ροζ μας φούσκα, που δεν είναι 100% straight είναι απεριόριστος αριθμός ατόμων που χρειάζεται καινούργιο λεξιλόγιο.

Η έκθεση είναι τελικά το κλειδί. Το φάρμακο που οδηγεί στην ενσυναίσθηση. Για να φτάσεις εκεί όμως περνάς απ το φάσμα του Γκρι. Γιατί το Βασικό ένστικτο ενός ανθρώπου οφείλει να ναι το παιχνίδι, το πείραγμα του υπάρχοντος παζλ, το γρατζούνισμα των στερεοτύπων.

«Από την Απιστία της Σκέψης στην Αλήθεια της Σχέσης» λοιπόν.

Κι ανάμεσα σ αυτές τις λέξεις, για την straight και gay συνομοταξία όλες οι αποχρώσεις, παραπάνω από 50 του γκρι. Ένα τεράστιο γκρι φάσμα που ξεπερνά το ουράνιο τόξο στην ΛΟΑΤΚΙ σημαία .

Kαι να πω ότι στον πλανήτη άλλη δουλειά δεν κάνουμε τα τελευταία χρόνια, ανοίγουμε ντουλάπες. Κι είμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτό. Αφού gay σημαίνει να είσαι χαρούμενος. Διαπιστώνω όμως στην δουλειά μου ότι δεν βλέπω τόσους gay, gay με την έννοια του χαρούμενου όχι με την έννοια του ομοφυλόφιλου.

«It’s complicated» που δηλώνουν στα social συνήθως όσοι βρίσκονται στο περιθώριο της ετεροκανονικότητας. Κι αλήθεια λένε: Η κατάσταση είναι περίπλοκη, επώδυνη, αρκετές φορές μπερδεύει, κάποιες άλλες σε απογοητεύει και σε εγκλωβίζει στην λογική των apps. Απλώς πατήσαμε σε ένα πατρόν οικογένειας που δεν της πολυάρεσαν οι διάλογοι για τα ένστικτά μας και σίγουρα δεν άρθρωνε συχνά τη λέξη «σεξ» ούτε καν σαν υπαινιγμό. Ακόμη και σήμερα το outing παραμένει θέμα.

Κι η σεξουαλική ντροπή διαχέεται πολύ πιο πέρα απ τις σεξουαλικές μας επαφές, μέσα απ τους τρόπους που εμφανιζόμαστε ή δεν εμφανιζόμαστε στον κόσμο. Xρειάζεται να ξεκλειδώσουμε τη ντροπή και να σπάσουμε τα μοτίβα της μηχανιστικής αντίδρασης.
Ο καθένας μας έχει το δικό του ποίημα που οφείλει να το ζήσει.

Zώντας σε έναν πολιτισμό που είναι γεμάτος σεξουαλική ντροπή, πληγές και τραύμα, σχεδόν όλοι βιώνουν τα εμπόδια στην ευχαρίστησή τους με μηνύματα που μας κρατούν από το να τιμούμε και να γιορτάζουμε την δικιά μας ερωτική έκφραση.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο χρόνο που περνάει σε πορνό sites κι εφαρμογές με τους πιο άνισους τρόπους. Εκεί μέσα είναι σαν τη χώρα των θαυμάτων της Αλίκης, όπου υπάρχουν όμως περισσότερες από μία βασίλισσες και φυσικά βασιλιάδες αλλά δεν σερβίρεται κανένα ποτό για να μεθύσεις από συναίσθημα, απλώς τσάι που χύνεται στο παρκέ, όπως ακριβώς και στην χώρα των θαυμάτων. Κι όπως η Αλίκη όταν έπινε τo μαγικό φίλτρο που την έκανε να συρρικνώνεται έτσι κι ο σεξουαλικός προσανατολισμός σήμερα συρρικνώνει όλη την μαγεία του σεξ σε ταμπέλες.

Οι 50 αποχρώσεις του sex. Oι τοπs οι bottoms ναι, αλλά κι oι vers και οι straight παθητικοί, οι bisexuals μονόκεροι. Οι υποτακτικοί top. Αυτό μπερδεύει τα μη μυημένα μυαλά και η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Mπορεί να κυριαρχεί και να είναι από κάτω; Όλα γίνονται. Το σεξ είναι καλύτερο χωρίς ετικέτες. Ένα ήρεμο, cool, χαλαρό σώμα και ένα ανοιχτό μυαλό μπορούν να σε ανταμείψουν με εκπληκτικές σεξουαλικές στιγμές.

Από την εμπειρία μου έχω να πω ότι όλοι επιζητούν επιστροφή στην σύνδεση, την οικειότητα, την έκφραση, πίσω ξανά στο ανθρώπινο ερωτικό παιχνίδι.

Ο μόνος που μπορεί να προσδιορίσει την σεξουαλικότητα σου είσαι εσύ ο ίδιος, ενώ οι υπόλοιποι οφείλουμε να σεβαστούμε τις επιθυμίες σου.

Είναι αυτή η ευλογημένη στιγμή του «ναι». Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή: την στιγμή που θα πεις “ναι” στον εαυτό σου, να είσαι ειλικρινής για το πόσο πραγματικά θέλεις κάποιον ή κάτι. Η δυσκολία να ξεχωρίσουμε τα θέλω μας από τους άλλους, η σημασία του να έχουμε δικά μας θέλω, για το πως μπορούμε να αποκτήσουμε την ικανότητα να ξέρουμε τι θέλουμε, και το πόσο σημαντικό είναι αυτό για την σεξουαλική ευτυχία μας.

Και πόσο φτωχός δεσμευτικός παράγοντας μπορεί να είναι ακόμα κι ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Επιτρέψτε μου να σας πω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί χαζοί και πάρα πολύ έξυπνοι. Και αλήτες και πρίγκηπες και vegan κι ωμοφάγοι και ότι άλλη πόλωση μπορείτε να φανταστείτε. Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι κατηγορίες αυτά τα δίπολα αυτά τα υπεραπλουστευμένα κουτιά να καταστούν με τον καιρό άχρηστα και να εκλείψουν. Γιατί δεν περιγράφουν την πραγματικότητα. Αυτό που βλέπουμε είναι ανθρώπινα όντα με όλη τους την πολυπλοκότητα. Δεν είναι φακελάκια στο laptop οι άνθρωποι. Έχουν υπέροχες εκκρίσεις, ορμόνες, σπέρμα, ιδρώτα, ένστικτα και κυρίως σεξουαλική ενέργεια. Την πιο δυνατή απ τις δυνατές ενέργειες της ανθρώπινης μηχανής.

Έχουμε φορέσει σαν κοινωνία πάνω μας το άσχημο πράσινο δέρμα εκείνου του γνωστού βατράχου ετεροφυλοφιλικής συμμόρφωσης που τον φιλάνε τα κορίτσια και να σου ο πρίγκηπας.

Kαι έτσι φτάσαμε στο σημείο να ζούμε μέσα από τα μάτια του. Μπορούμε πάντα να παίζουμε τα παιχνίδια του, αλλά ειλικρινά τι νόημα έχει να καταπιέζουμε τον όμορφο πρίγκιπα ή πριγκίπισσα μέσα σας.

Καθόλου διασκεδαστικό, καθόλου έξυπνο και όσο δεν πάει υποκριτικό. Αυτό παραμένει ευτυχώς μόνο μυθοπλασία για πολύ αδύναμες καρδιές.