Καζανόβα: Η σονάτα των ραγισμένων καρδιών

Ματτέο Στρουκούλ
Καζανόβα: Η Σονάτα των ραγισμένων καρδιών

Εκδόσεις Μεταίχμιο

(Απόσπασμα του μυθιστορήματος)

"........Όταν ο Καζανόβα τής έπιασε το χέρι, η Φραντσέσκα ένιωσε να λιποθυμά. Υπήρχε κάτι στον τρόπο εκείνου του άντρα, το πρόσωπο του οποίου ωστόσο δεν μπορούσε να δει, κάτι τόσο κομψό και ταυτόχρονα βαθιά αρσενικό, που της έκοβε την ανάσα.
Η φωνή του βγήκε βαριά και σκοτεινή εξαιτίας της μάσκας που κάλυπτε το πρόσωπό του.
«Κυρία μου, δεν σας γνωρίζω, μα δεν έχω λόγια να εκφράσω τον θαυμασμό μου. Τα μαλλιά σας είναι οι φλόγες της καρδιάς μου, οι ίδιες εκείνες που λαμπάδιασαν τον φόβο μου, κάνοντάς τον στάχτη ενόσω περπατούσα πάνω στο σχοινί. Σας παρακαλώ, δεχθείτε αυτό το μικρό δώρο ως φόρο τιμής στην ομορφιά σας, που είναι ακαταμάχητη, ακόμα και κρυμμένη από τις μαύρες λεπτομέρειες μιας ανόητης μάσκας».
Λέγοντας αυτά, ο Τζάκομο τής πρόσφερε το χέρι, μες στο οποίο εμφανίστηκε ένα τριαντάφυλλο σε τόσο έντονο κόκκινο χρώμα, που φάνταζε ο ίδιος ο θεμέλιος λίθος του έρωτα.
Η Φραντσέσκα πήρε το τριαντάφυλλο κι ένιωσε να συγκινείται και να βασανίζεται. Δεν ξεχνούσε όμως ποιον είχε μπροστά της. Ίσως ο άντρας εκείνος να μιλούσε έτσι σ’ όλες τις γυναίκες. Στην πραγματικότητα, ήταν το είδωλό τους. Αρκούσε να κοιτάξει τριγύρω για να δει πώς καθεμιά τους έτρεμε πίσω απ’ τη μάσκα, κρύβοντας τα συναισθήματά της κάτω απ’ το αλαφρό κούνημα της βεντάλιας.
«Δεν πιστεύω πως είμαι τόσο ιδιαίτερη» του απάντησε χαμηλόφωνα μα αποφασιστικά: Η ειλικρίνεια και το επαναστατικό πνεύμα είχαν το προβάδισμα. «Γιατί θα έπρεπε να επιθυμείτε εμένα συγκεκριμένα, όταν μπορείτε να έχετε οποιαδήποτε γυναίκα στα πόδια σας;» τον ρώτησε στηρίζοντας τη μορέτα με το χέρι.
Ο Τζάκομο δεν ένιωθε πως έπρεπε να δώσει απάντηση, ωστόσο απάντησε αμέσως. Παρά τα λόγια της, υπήρχε σ’ εκείνη την κοπέλα κάτι το απροσδιόριστο και το πανέμορφο.
«Είστε η μόνη στην οποία έδωσα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Για όλες τις άλλες το λευκό του πνευματικού έρωτα θα είναι αρκετό».
Ήταν ένα στοίχημα, το ήξερε, αλλά μέσα του ένιωθε ότι εκείνη η κοπέλα ήταν η Φραντσέσκα. Επέμεινε, λοιπόν. Αν είχε δίκιο, το βραβείο του θα γινόταν λιγότερο μακρινό. Κι έπειτα, ας πήγαινε στον διάβολο το βραβείο, εκείνο το κορίτσι ήταν τόσο όμορφο όσο δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί.
«Μπορείτε τουλάχιστον να μου πείτε το όνομά σας;» τη ρώτησε. «Στο κάτω κάτω, εσείς γνωρίζετε το δικό μου. Έτσι θα μπορέσω να το καρφώσω εντός μου και να το επαναλαμβάνω μες στην ατελείωτη πλήξη των ημερών, καθώς θα θυμάμαι το χαμόγελό σας… Αν μη τι άλλο, θα είναι για μένα μια παρηγοριά».
Η Λάουρα, που είχε μείνει μαγεμένη και άφωνη από εκείνη τη δήλωση, παραμέρισε, αφήνοντάς τους μόνους.
«Η αλήθεια, κύριε Καζανόβα, είναι πως, αν σας εκμυστηρευόμουν το όνομά μου, η ταπεινή μου πίστη προς εσάς θα μειωνόταν εν ριπή οφθαλμού».
«Για ποιον λόγο το λέτε αυτό; Τι σας έχω κάνει, πέρα απ’ το να είμαι ευγενικός μαζί σας;»


Εκείνη η αθώα ερώτηση πέτυχε διάνα. Γιατί, ξαφνικά, η Φραντσέσκα κατάλαβε πως είχε υπάρξει πολύ σκληρή.
«Εσείς είστε ένας συναρπαστικός άντρας, μη με παρεξηγείτε, μα θα ’πρεπε να γνωρίζετε καλύτερα κι από μένα ότι το μπλε του κοβαλτίου είναι το χρώμα του διαβόλου, και ο σχοινοβάτης, που με την ισορροπία του μεταξύ ουρανού και γης ενώνει δύο αντίθετα στοιχεία, είναι κι αυτός διαποτισμένος με το δαιμονικό στοιχείο. Πώς θα μπορούσα ποτέ να εμπιστευτώ έναν άντρα που παρουσιάζεται στην πιο ωραία γιορτή του χρόνου με τόσο δυσοίωνο τρόπο;»
Παρά τις εχθρικές της εκφράσεις, ο Καζανόβα κατάλαβε ότι η κοπέλα είχε ξεστομίσει εκείνα τα λόγια με καλοπροαίρετη ευθυμία.
Μπας και ήταν αυτή που έπαιζε μαζί του;
«Κυρία μου, ξέρω πως δεν αξίζω τόση εμπιστοσύνη, έχω κάνει πολλά ώστε να τη χάσω από την πρώτη κιόλας στιγμή… Ωστόσο σας ζητώ τουλάχιστον μια ευκαιρία! Τι έχετε να χάσετε… Φραντσέσκα;»
Ο Τζάκομο δοκίμασε να πιστέψει στο πεπρωμένο. Δεν είχε καμία βεβαιότητα γι’ αυτό, κι όμως είχε πειστεί πως μπροστά στα μάτια του είχε τη Φραντσέσκα Ερίτσο. Αν είχε δίκιο, θα είχε πετύχει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια, θα άρχιζε να σαγηνεύει εκείνο το θείο πλάσμα, από την άλλη, θα κατακτούσε την κόμησσα Φον Στάινμπεργκ. Ασφαλώς, υπήρχε κάτι που περιέπλεκε αυτή τη μοναδική εξίσωση, δηλαδή το γεγονός ότι ένιωθε ακαταμάχητη έλξη για εκείνο το κορίτσι με τα μαλλιά στο χρώμα της φλόγας. Και αυτό τον τρόμαζε. Μα θα σκεφτόταν αργότερα σχετικά μ’ εκείνο το ατύχημα. Στο μεταξύ, ήθελε να καταλάβει αν είχε κάποια τύχη.
Κρίνοντας από την αμήχανη σιωπή στην οποία είχε βυθιστεί η υπέροχη συνομιλήτριά του, φάνηκε να έχει πέσει μέσα.
«Μα πώς μπορείτε να γνωρίζετε το όνομά μου, κύριε Καζανόβα;»
Μέσα του, ο Τζάκομο ένιωσε την ψυχή του να πλέει σε πελάγη θριάμβου.
«Καθαρή διαίσθηση, ωραιοτάτη φίλη μου» της απάντησε πιάνοντάς της το χέρι.
Για τη Φραντσέσκα δεν ήταν αρκετή αυτή η εξήγηση, όμως δεν επέμεινε. Ένιωσε μια παράξενη θέρμη καθώς τα δυνατά του δάχτυλα της άγγιζαν την παλάμη, τα ίδια εκείνα δάχτυλα που λίγα λεπτά νωρίτερα είχαν σφίξει το μπαστούνι με το οποίο ο Καζανόβα είχε αναμετρηθεί με το κενό. Θα ήθελε να αποσυρθεί, μα δεν τα κατάφερνε, γιατί την έδενε μια σιωπηλή μαγεία.
Εκείνη τη στιγμή η Λάουρα επέστρεψε κοντά της. Και έτσι διαλύθηκε η αμηχανία… αλλά και η μαγεία.
«Κύριέ μου» είπε «θα το θεωρούσατε αγένεια αν σας ζητούσα να μας αφηγηθείτε πώς μάθατε την τέχνη της σχοινοβασίας;».
Ενώ μιλούσε, η Λάουρα έβγαλε τη μορέτα και έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω, ξεσπώντας σ’ ένα εκκωφαντικό γέλιο. Είχε κουραστεί να κρύβεται.
Η Φραντσέσκα τη μιμήθηκε.
Πίσω από τη μάσκα, τα γαλαζοπράσινα μάτια του Καζανόβα έβγαλαν μια λάμψη.
«Μα τι ωφελεί μια μπαούτα μπροστά σε τόσο θαυμάσιες γυναίκες, που έχουν το θάρρος να απαρνηθούν την ανωνυμία τους… Και κυρίως μπροστά σ’ έναν λεχρίτη σαν κι εμένα».
Λέγοντας αυτά, ο Τζάκομο απελευθερώθηκε από τη μαύρη κάπα και τη λευκή μάσκα.
«Με ρωτάτε για τη σχοινοβασία, λοιπόν;»
Η Λάουρα άφησε να της ξεφύγει ένα πονηρό γελάκι. Η Φραντσέσκα απεναντίας συνέχισε να τον παρατηρεί μ’ εκείνα τα μάτια που έμοιαζαν πασπαλισμένα με σμαράγδια.
«Κοιτάξτε, κυρίες μου, υποσχέθηκα πως δεν θα ενέδιδα ποτέ στον πειρασμό να απαρνηθώ τον ίδιο μου τον εαυτό, πόσο μάλλον για κάποιο ευτελές προνόμιο». Ο Τζάκομο σταμάτησε λες και ζύγιζε τα λόγια του. Έπειτα συνέχισε: «Αυτή η στάση δεν μου εξασφάλισε πολλούς φίλους, και γι’ αυτό βρέθηκα κάμποσες φορές, παρά τη θέλησή μου, να πρέπει να “αλλάξω τον αέρα μου”, ας πούμε. Σε μια από τις πιο πρόσφατες περιπλανήσεις μου βρέθηκα στην Πράγα: υπέροχη πόλη, γεμάτη καφέ και σαλόνια, πλατείες και πύργους και σε πλήρη αναγέννηση, συν τοις άλλοις, αν αναλογιστεί κανείς ότι ακριβώς στο τέλος του προηγούμενου αιώνα καταστράφηκε από πυρκαγιά. Εκείνη η πόλη σφύζει τόσο πολύ από ζωή και υπάρχει τέτοια ατμόσφαιρα αναβρασμού, που δεν είναι σπάνιο να βρίσκει κανείς στις πλατείες της νέους καλλιτέχνες του δρόμου, γυρολόγους, ηθοποιούς, κωμικούς, ακόμα και σχοινοβάτες. Αυτός που γνώρισα ερχόταν από την περιοχή πέρα απ’ τα δάση, την Τρανσιλβανία».
«Αλήθεια;» Η Λάουρα γούρλωσε τα μεγάλα γαλανά της μάτια.
Ο Τζάκομο έκανε μια κίνηση δείχνοντας να το διασκεδάζει. «Ασφαλώς! Είχε μακριά μαύρα μαλλιά, καμπυλωτό μουστάκι και σώμα αδύνατο κι ευκίνητο. Ήταν ευέλικτος σαν γάτος και ικανός να γαντζωθεί μέχρι τις κορυφές πύργων και καμπαναριών με τη βοήθεια και μόνο των χεριών και των ποδιών του, και ήταν μετρ της τέχνης της σχοινοβασίας. Ονομαζόταν Νταν».
«Κι από εκείνον μάθατε πολλά, απ’ ό,τι είδαμε σήμερα» υπαινίχθηκε η Φραντσέσκα.
«Όντως…»
Ενώ μιλούσαν, ο Τζάκομο παρατήρησε με την άκρη του ματιού του έναν παράξενο άντρα, που δεν του έκανε καθόλου καλή εντύπωση. Τα μακριά σταχτόξανθα μαλλιά του και η λιπόσαρκη μορφή του του προσέδιδαν κάτι το δυσάρεστο. Είχε φαρδιά πλάτη στρατιώτη και απέπνεε, στο σύνολο, μια αύρα όχι και τόσο αξιόπιστη. Παρότι καλυμμένα από τη μάσκα, τα γαλανά του μάτια πρόδιδαν ένα υπερβολικά έντονο ενδιαφέρον προς εκείνον.
Δεν είχε χρόνο για χάσιμο.
«Η συζήτηση με δυο κυρίες του δικού σας κάλλους επιβάλλει μεγαλύτερη διακριτικότητα. Θα ήταν αγένεια αν σας ζητούσα να μεταφερθούμε στον ημιώροφο, στην αίθουσα με τις νωπογραφίες του Τιέπολο;» ρώτησε αιφνιδιαστικά. Χωρίς να περιμένει απάντηση, ξαναφόρεσε τη μάσκα και προχώρησε.
Η Λάουρα έμεινε έκπληκτη, τα μάτια της πλημμύρισαν δέος και θαυμασμό. Η Φραντσέσκα νόμιζε πως ονειρευόταν.
Οι δυο φίλες αντάλλαξαν ένα βαθύ βλέμμα και μ’ ένα χαμόγελο κατευθύνθηκαν προς το αίθριο του μεγάρου, διασχίζοντας τον όμορφο κήπο, που είχε κατακλυστεί από διάσημους καλεσμένους, οι οποίοι είχαν γίνει ξαφνικά ανώνυμοι ύστερα από την εμφάνιση του Τζάκομο Καζανόβα..."

*Μπες στο fb του allyou.gr (facebook.com/Allyou.gr/) δες τις λεπτομέρειες για τον διαγωνισμό (που αφορά στο μυθιστόρημα για τον Καζανόβα) και πάρε μερος στέλνοντας  το σχόλιο σου