Χαμένοι στην τελειομανία: Το ταξίδι του να είσαι αυθεντική

Ποτέ δεν είμαστε αρκετά καλοί, αρκετά αδύνατοι, αρκετά ψηλοί, με αρκετούς followers στο Instagram...
Η τελειομανία είναι η πεποίθηση ότι εάν ζούμε τέλεια, φαινόμαστε τέλεια έστω και στην virtual εκδοχή μας και ενεργούμε τέλεια, μπορούμε να ελαχιστοποιήσουμε ή να αποφύγουμε τον πόνο της ευθύνης, της κριτικής και της ντροπής. Είναι ασπίδα. Φαντάσου  μια ασπίδα μεγατόνων που πιστεύουμε ότι θα μας προστατεύσει όταν, στην πραγματικότητα, είναι αυτό που πραγματικά μας εμποδίζει να πετάξουμε. Η ιδέα του "να είσαι τέλειος"  είναι κάτι που ταλαιπωρεί πολλούς από εμάς στην κοινωνία μας, προκαλώντας συχνά  άγχος και αισθήματα ανεπάρκειας. Από πού προέρχεται αυτή η ιδέα που μας λέει ότι  πρέπει να είμαστε τέλειοι; Πώς μπορούμε να συμβιβαστούμε και να βρούμε την ομορφιά μέσα από την ατέλεια;
Η προσπάθεια να πετύχουμε  μια αίσθηση τελειότητας μπορεί και να είναι μια λανθασμένη πεποίθηση  στις ζωές μας, συχνά οδηγώντας μας σε λάθος δρόμους. Μας κάνει, μερικές φορές, να εκτιμούμε λιγάκι στραβά τα πράγματα. Να  μην ακούμε  τον αληθινό μας  εαυτό μπροστά στο φόβο ότι θα αποτύχουμε μπροστά στα μάτια κάποιου άλλου. Γιατί η τελειομανία έχει πάντα να κάνει με τους άλλους. Δεν είναι αυτοβελτίωση που αφορά την προσωπική μας εξέλιξη.
Πώς η ιδέα της τελειότητας έχει γίνει τόσο διαδεδομένη στην κοινωνία μας, πώς ξεκινά, πώς μας πονάει και ίσως, ακόμη και αν έχει κάποιο όφελος;


Οι περισσότεροι άνθρωποι στην κουλτούρα μας, σε κάποιο σημείο, έχουν βιώσει στιγμές, αν όχι ημέρες ή και χρόνια, που ήλπιζαν -συνειδητά ή ασυνείδητα- ότι ενσάρκωναν την τελειότητα, ή τουλάχιστον ότι απείχαν χιλιοστά από αυτήν. Η τελειομανία, ως διάθεση προσωπικότητας, ωστόσο, χαρακτηρίζεται κι έχει στόχο της το "αψεγάδιαστο". Η ψυχολογική έρευνα μας πληροφορεί  ότι όσοι είναι φορτισμένοι με μια αποστολή καθημερινής τελειότητας μπορούν να υποφέρουν πολύ - είτε από κατάθλιψη, άγχος ή δυσαρέσκεια από την εικόνα του σώματός τους.
Τα χαρακτηριστικά της τελειομανίας από την αρνητική τους πλευρά, μπορεί συχνά να περιλαμβάνουν υπερβολικά κριτική αυτοαξιολόγηση, να θέτουν υπερβολικά υψηλά πρότυπα επίτευξης και να έχουν την αίσθηση της αποτυχίας εάν δεν επιτευχθούν υψηλότατα levels επιτυχίας. Ο συνδυασμός αυτών των  χαρακτηριστικών της προσωπικότητας έχει σαν βασική  πεποίθηση ότι "μπορείς πάντα να κάνεις καλύτερη δουλειά" σχεδόν σε όλα όσα επιχειρείς, στις σχέσεις, στην εργασία σου σε όλα τα επίπεδα της ζωής σου.
https://www.instagram.com/p/CMhyXfKDHMF/?utm_source=ig_web_copy_link

Η τελειότητα είναι ένας ουτοπικός μύθος που δημιουργεί περισσότερο πόνο από χαρά, περισσότερη σύγχυση από ηρεμία, πιο άγχος από δημιουργική παραγωγικότητα. Το να είμαστε τέλειοι είναι μια ανόητη φαντασίωση που μας αποσπά την προσοχή από το να είμαστε παρόντες. Η συνεχής οδήγηση προς την τελειότητα δημιουργεί μέσα μας ένα είδος άσπρου και μαύρου, της σχεδόν ή καθόλου προοπτικής που μας αφήνει πάντα με αχρωματοψία. Είμαστε αναγκασμένοι να ξεχάσουμε την ομορφιά που βρίσκεται ανάμεσα στην αποτυχία και την τελειότητα, αν σκεφτούμε με τόσο πολωτικούς όρους, αν ακολουθούμε πάντα τον  χάρτη του  να είμαστε το χρυσό πρότυπο… φτάνουμε σε μια μυωπική κοσμοθεωρία που θα μας απογοητεύσει.

Η τελειότητα που δεν υπάρχει

Αυτό προέρχεται από μια αύξηση της επιθυμίας να δημιουργήσω περισσότερα στον κόσμο - να "γίνω" κάτι, ενώ ελπίζω ότι τα συναισθήματα της μικρότητας που υπάρχουν μέσα μου θα μειωθούν ως άμεσο αποτέλεσμα. Το ήθος της τελειομανίας είναι βαθιά μέσα στον ιστό των μυριάδων μηνυμάτων που διαχέονται σε όλο τον ανταγωνιστικό μας πολιτισμό. Και μπαίνουμε όλοι στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι αν κάνουμε περισσότερα, θα αισθανθούμε λιγότερο ανασφαλείς, λιγότερο φοβισμένοι και λιγότερο ανήσυχοι. Είναι το σύγχρονο καύσιμο που εκτοξεύει τους ανθρώπους στην  απόγνωση όταν συνειδητοποιούν ότι η τελειότητα δεν είναι δυνατή.

Υπάρχει επίσης εκείνο το ανεξίτηλο αποτύπωμα που δημιουργούν οι γονείς στα παιδιά τους, μια ταυτότητα που διαμορφώνεται σαν συνέχεια από την τελειομανική δική τους ανασφάλεια. Εάν, για παράδειγμα, οι γονείς είναι υπερβολικά επικριτικοί με τους απογόνους τους, τα μοτίβα της αδιάκοπης προσπάθειας να ευχαριστήσουν τη γονεϊκή φιγούρα μπορούν να ενταχθούν στη δυναμική της προσωπικότητάς τους. Τα παιδιά όμως θέλουν να βιώσουν άνευ όρων φροντίδα και αγάπη παρά το επίπεδο επίτευξής τους. Όταν μαθαίνουμε από την τρυφερή ηλικία ότι η ευχαρίστηση των γονιών μας εξαρτάται αποκλειστικά από τις διακρίσεις μας, είναι εύκολο να χάσουμε τον δρόμο μας. Νιώθουμε αυτόματα ακατάλληλοι χωρίς εσωτερική πυξίδα εάν οι γονείς μας επικεντρώνονται περισσότερο σε αυτό που κάνουμε παρά στο ποιοι είμαστε.

Μια δυναμική γονέα-παιδιού γεμάτη υπό όρους, δημιουργεί ουσιαστικά ένα ανασφαλές πλαίσιο - δημιουργώντας μια κατάσταση όπου το παιδί κοιτάζει έξω από τον εαυτό του για έγκριση, εμπιστοσύνη και λατρεία. Το εξελισσόμενο παιδί αρχίζει να φαντάζεται ασυνείδητα ότι όταν πετύχει την  τελειότητα, η συνεχής στοργή  και αγάπη θα διασφαλιστούν. Όταν μαθαίνουμε ξανά και ξανά ότι τα επιτεύγματά μας μας εξασφαλίζουν την προσοχή που θέλουμε, πιέζουμε τον εαυτό μας πολύ πιο σκληρά να επιτύχουμε  το τέλειο, που ελπίζουμε ότι θα μας κάνει να νιώσουμε άνετα. Αυτή η αναζήτηση μπορεί να μας ξεπεράσει από την άποψη της αυθεντικής κατανόησης και ενσωμάτωσης των δικών μας θέλω, των μοναδικών χαρακτηριστικών μας και της συνολικής αίσθησης του εαυτού μας.
https://www.instagram.com/p/CMkApbYjLqF/?utm_source=ig_web_copy_link

Βρίσκοντας την ομορφιά στο να μην είμαστε οι ίδιοι τέλειοι ή γύρω μας στις ατέλειες αυτού του κόσμου, σημαίνει ότι διαδραματίζουμε ενεργό ρόλο στην αλλαγή του πολωτικού zeitgeist. Οι ρίζες των άψογων  χαρακτηριστικών αρχίζουν να χαλαρώνουν καθώς διερευνούμε βασικές πτυχές της ταυτότητας, όπως η αυτοεκτίμηση, η γειωσιμότητα και τι σημαίνει να είσαι ατελής. Τολμούμε να μπαίνουμε στη δική μας ταυτότητα  και  αρχίζουμε να πειραματιζόμαστε με το πώς είναι να απομακρύνεσαι από την αμφιβολία. Προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε αυτοί, θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε νέες υφές ανθρωπιάς που είναι αναζωογονητικά "ατελείς"  και εκπληκτικά ενδιαφέρουσες. Είναι μια επαναστατική πράξη για να αγκαλιάσουμε το ποιοι είμαστε, όπως είμαστε.