«Είμαι μια γυναίκα 48 χρονών και χωρίς σύντροφο. Υπάρχει τρόπος να συμβιβαστώ με την εργένικη ζωή μου;»

Η εργένικη ζωή δεν έχει για όλους ημερομηνία λήξης. Ή, για κάποιους, επιστρέφει κάποια στιγμή αναπάντεχα, λόγω χωρισμού ή χηρείας. Μια 48χρονη γυναίκα που έγραψε στη στήλη συμβουλών του Guardian ζητώντας βοήθεια δεν διευκρινίζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες είναι χωρίς σύντροφο, μόνο ότι αυτό θα ήθελε να αλλάξει. Ή τουλάχιστον να καταφέρει να συμβιβαστεί με την τωρινή κατάστασή της.

«Έχω μια κόρη 15 ετών, καλές σχέσεις με την οικογένειά μου, καλούς φίλους και πολλά χόμπι. Στο παρελθόν έχω αντιμετωπίσει προβλήματα ψυχικής υγείας, αλλά τώρα πηγαίνω καλύτερα από ποτέ» γράφει και προσθέτει: «Θα μου άρεσε να έχω μια σχέση, αλλά απλά δεν έχω επιτυχία σε αυτό τον τομέα. Στο παρελθόν είχα σχέσεις, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έχω περάσει αδέσμευτη. Για πολλά χρόνια έβγαινα διαδικτυακά ραντεβού, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι άντρες μού έβγαζαν το χειρότερο εαυτό τους. Ακούγεται κλισέ, αλλά έχω την εντύπωση ότι όλοι είναι παντρεμένοι και, ακόμα και προ COVID, δεν υπάρχουν πια κοινωνικές περιστάσεις που θα μου επέτρεπαν να γνωρίσω κάποιον με φυσικό τρόπο.

»Έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω απελπισία και αναζητώ τρόπους να νιώθω ευτυχισμένη χωρίς σύντροφο. Η κόρη μου είναι ό,τι πιο υπέροχο μου έχει συμβεί ποτέ αλλά καθώς μεγάλωνε άρχισα να επιθυμώ μια σχέση περισσότερο από τη μητρότητα. Θα ήθελα να την επιθυμώ λιγότερο, να περνάω λιγότερο χρόνο με αυτή τη σκέψη, να είμαι πιο ευτυχισμένη με τον εαυτό μου και να αποδεχτώ την προοπτική ότι μπορεί να περάσω τη ζωή μου μόνη. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;».

«Στα ρομαντικά αφηγήματά μας, στη νιότη μπορούν να γίνουν ανεκτά κάποια στραβοπατήματα, αλλά μετά από αυτά βασική σύμβαση παραμένει η ιδέα μιας μακράς, σταθερής δέσμευσης, της μητρότητας, της συνταξιοδότησης και της ενασχόλησης με την κηπουρική μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος. Πόσοι όμως, κάτω των 60, ταυτιζόμαστε με αυτή την εικόνα;» διερωτάται η δημοσιογράφος, Μαριέλα Φρόστραπ, και προσθέτει ότι στον 21ο αιώνα δεν υπάρχουν συμβάσεις στις σχέσεις.

Η ίδια προσθέτει ότι πέρασε πολλά από τα νεανικά χρόνια της χωρίς σχέση, αλλά σήμερα δεν τα βλέπει σαν «χαμένο καιρό». «Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν γεμάτα μόνο αποτυχίες, αλλά και ρομαντισμό. Ήταν μια περίοδος μάθησης και πειραματισμού. […] Παρατηρώ ότι αντιμετωπίζετε αυτή την περίοδο σαν κάτι που σας κρατάει πίσω, μέχρι να “δραπετεύσετε” βρίσκοντας έναν σύντροφο. Δείτε όμως τη ζωή σας, είναι πλούσια: καλοί φίλοι, συγγενείς, δραστηριότητες, καριέρα και μια κόρη στην εφηβεία. Τι θα λέγατε λοιπόν να διαγράψετε τις εφαρμογές ραντεβού, να σταματήσετε να έχετε στην κορυφή της λίστας σας έναν νέο σύντροφο και να απολαύσετε τη ζωή που έχετε τώρα;

»Είναι θέμα χρόνου να γνωρίσετε τον επόμενο σε κάποια στάση λεωφορείου, σε ένα μπαρ, σε ένα δείπνο ή σε μια πεζοπορία του Σαββατοκύριακου. Το θέμα είναι πώς θα περάσετε τις εβδομάδες, τους μήνες ή ακόμα και τα χρόνια μέχρι τότε. Η μεγαλύτερη επένδυση που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρούμε την ολοκλήρωση στη δική μας συντροφιά και στη δική μας ζωή. Όταν μειώνουμε τις προσδοκίες μας απέναντι σε μια σχέση, γίνεται ευκολότερο, όταν θα έρθει η ώρα της, να καλλιεργήσουμε κάτι ουσιαστικό και ικανοποιητικό».

Η δημοσιογράφος καταλήγει με ένα αισιόδοξο μήνυμα: Η ίδια, αδέσμευτη στα 39 της, σταμάτησε να βγαίνει ραντεβού και αναζήτησε αλλού τη χαρά, για παράδειγμα στα ταξίδια. Τότε γνώρισε τον σύντροφό της και πατέρα των δύο παιδιών τους. «Νιώθω ευγνωμοσύνη για την απόφαση που πήρα τότε να σταματήσω να ψάχνω το κάτι παραπάνω και να απολαύσω ό,τι είχα. Στην πραγματικότητα μου έφερε όλα όσα έλπιζα από μέσα μου».

Photo: Jeremy Bishop / Unsplash