Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι χάσταγκ, όχι από τα πλέον ευχάριστα, ίσως ειρωνικός, σίγουρα πάντως άκρως ρεαλιστικός. 

Σου έχει συμβεί να είσαι εντελώς χάλια από κάποιον πολύ σοβαρό λόγο και να συναντάς μια φίλη σου η οποία αρχίζει και γκρινιάζει για τα δικά της όχι και τόσο σοβαρά χάλια; 

Πώς νιώθεις; Σκέφτεσαι ότι θέλεις να γίνει το θαύμα και να μπει στο mute, ή απλώς να εξαφανιστεί από μπροστά σου;

Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι στον πόνο υπάρχουν διαβαθμίσεις; Ιεραρχία που πρέπει να σέβεσαι και να μην προσπερνάς.

Για παράδειγμα, όταν ένας φίλος ή ακόμα και γνωστός σου στα σόσιαλ μίντια μιλάει για την απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου, μια καλή κουβέντα, ένα συλλυπητήρια, ή ένα λυπάμαι, κουράγιο, σε αγαπώ, πολλές φορές είναι αρκετά. Μην καθίσεις να του εξιστορήσεις την απώλεια του δικού σου αγαπημένου προσώπου δέκα χρόνια πριν. Το πιθανότερο είναι ότι εκείνη τη στιγμή δεν είναι αυτό που χρειάζεται να ακούσει.

Όταν μια φίλη σου χάνει ξαφνικά τη δουλειά της, σίγουρα δεν έχει διάθεση να ακούσει ότι το αφεντικό σου πάλι σου φώναξε σήμερα δίχως λόγο. Αυτό που χρειάζεται είναι να της δώσεις κουράγιο και αισιοδοξία, και εάν χρειαστεί, ναι, να βρίσετε μαζί το χάλια αφεντικό που την έδιωξε τόσο άδικα. 

Όταν κάποιος υποφέρει από μια σοβαρή ασθένεια, ο επίμονος βήχας σου, συγγνώμη, γκούχου-γκούχου, δεν τον ενδιαφέρει. Τον ενδιαφέρει να γίνει καλά. 

Πες το ευαισθησία, πες το ενσυναίσθηση, μην το λες όμως pain challenge. Δεν συναγωνιζόμαστε ποιος τον έχει μεγαλύτερο, τον πόνο. Είναι ξεκάθαρο ότι ο μεγαλύτερος κερδίζει. Σεβάσου το.