Ζηλεύω…

 …γιατί κάποιος μπορεί να μου είπε ότι είναι ακόμη στο νησί και κάνει διακοπές και μπάνια. Αλλά όταν δω την καταγάλανη παραλία που πήγε χθες Πεμπτιάτικα στο fb κι εγώ είμαι κλεισμένη στα τσιμέντα και μαλώνω με τον σύντροφό μου, ε, τότε χωρίς να το θέλω ζηλεύω.

Δεν ζηλεύω όταν κάποιος μου λέει ότι πήγε στη συναυλία του Χαρούλη και πέρασε πολύ ωραία, αλλά όταν δω στα social τα γελαστά του μάτια την ώρα του κλικ, ενοχλούμαι με τον εαυτό μου που βαρέθηκα να ψάξω εισιτήριο.

Δεν ζηλεύω που δεν έκανα παιδιά, μέχρι όλα αυτό να γίνει εικόνα και να μου σερβιριστεί με τις σωστές δόσεις τρυφερότητας και ροζ σύννεφου στην οθόνη, μαζί με τον πρωινό καφέ μου.

Δεν ζηλεύω που δεν μπορώ να πάω στην Νέα Υόρκη, γιατί αυτή την στιγμή κάνω άλλα πράγματα που επείγουν να τελειώσουν και τώρα έχω αποκτήσει και μια φοβία με τα αεροπλάνα και δεν πειράζει ωραία είναι και η Αθήνα το φθινόπωρο, αλλά όταν θα δω μια φίλη που πήγε για μια δουλειά, ή ένα σπουδαίο σεμινάριο, ή για να γράψει το παιδί της στο Πανεπιστήμιο, κάτι μέσα μου θα με τσιμπήσει. ‘‘Γιατί εγώ είμαι εδώ’’, ρωτάει ο άλλος μου εαυτός. Αυτός που κάνει κρίσεις και συγκρίσεις.

Άραγε αυτοί οι άνθρωποι που ανεβάζουν τις αστακοκαραβίδες και τα ακριβά κρασιά που γεύονται, σκέφτηκαν ποτέ ότι υπάρχουν φίλοι που δυσκολεύονται να βγουν για μια μπύρα;

Όσοι ανεβάζουν καθημερινά  και αδιαλείπτως τα επαγγελματικά τους κατορθώματα ή τις μοναδικές επιδόσεις των παιδιών τους, έχουν σκεφτεί ότι κάποιοι φίλοι δεν έχουν την χαρά να ζήσουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο; Διότι άλλο να ανεβάσεις μια αυθόρμητη ανάρτηση για μια προαγωγή, ή ένα βραβείο που κέρδισε η εταιρία σου και άλλο να λαμβάνουμε καθημερινό δελτίο τύπου με τα κατορθώματα και τα σουξέ της οικογένειας…

Μπορεί όλα αυτά που με απασχολούν να είναι ψιλά γράμματα. Έτσι κι άλλιώς πολλές φορές αισθάνομαι σαν άλιεν με την νοοτροπία που έχει πλέον καθιερωθεί να πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας. Ίσως το να δείξει κανείς την ευτυχία του, την αστακομακαρονάδα, το ταξίδι, το εξοχικό και το φουσκωτό του, να έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να μην το επιδείξει.

Ναι, υπάρχουν αναρτήσεις και αναρτήσεις. Αν το ραντάρ σου είναι εκπαιδευμένο, καταλαβαίνεις πότε κάποιος αναρτεί κάτι έτσι απλά, επειδή γούσταρε και όχι για να σου μπει στο μάτι και πότε η ανάρτηση ξεχειλίζει από αγωνία για να δείξει πόσο όμορφος, τέλειος, ευτυχισμένος, γυμνασμένος, ερωτικός, μορφωμένος και καταξιωμένος είναι. O tempora o mores, που μας είπε χθες στο γραφείο και η αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφος Ζωή Γκόρου.

Foto:@gisele