Γιάννης Σαρακατσάνης: Μια γλυκόπικρη Πρωτοχρονιά

"Μια από τις καλύτερες πρωτοχρονιές των παιδικών μου χρόνων ήταν αυτή του 1991. Στα 15 μου χρόνια υποδέχτηκα το νέο έτος σε ένα μεγάλο πάρτυ, για πρώτη φορά με συνομήλικους φίλους μου και όχι με θείους και γιαγιάδες, όπως ήταν η παράδοση μέχρι τότε. Μη φανταστείτε τίποτα τρελό. Ένα παιδικό πάρτυ ήταν. Αλλά στα μάτια μου έμοιαζε ορόσημο! Η αναξαρτητοποίησή μου είχε ξεκινήσει και το 1991 θα με έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στην πολυπόθητη ενηλικίωση.

Η απόλαυση αυτού του πάρτυ όμως επρόκειτο να διακοπεί. Καθώς χορεύαμε, παίζαμε και διασκεδάζαμε, μια τηλεόραση στο βάθος έδειχνε - αυτή ηταν πιστή στην παράδοση - την ανασκόπηση της χρονιάς. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της εποχής ήταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και καθώς η οθόνη έδειχνε αεροπλάνα και πυροβολισμούς, η προσοχή μας έπεσε εκεί. Το πλάνο που ακολούθησε θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Η εικόνα “έτρεχε” σε ένα δρομάκι καθώς ο καμεραμάν προσπαθούσε να αποφύγει τους πυροβολισμούς. Ακούγαμε τα βήματα και το λαχάνιασμα του, ώσπου μια σφαίρα πέτυχε το σώμα του. Η κάμερα σταμάτησε να τρέχει, έπεσε στο έδαφος, έγειρε και το δρομάκι γύρισε στο πλάι. Ακούστηκε μια τελευταία εκπνοή και μετά από λίγα δευτερόλεπτα είδαμε τα πόδια του καμεραμάν να φεύγουν μπροστά από την οθόνη καθώς κάποιοι τον κουβαλούσαν βιαστικά.

Δυο - τρεις δεκαπεντάχρονοι μόλις είχαμε δει τον πρώτο μας τηλεοπτικό θάνατο! Η τραγική αυτή εμπειρία άρχισε αμέσως να διαχέεται μέσα μας, ξεβάφοντας πάνω στους χορούς, στα παιχνίδια και στη γιορτή της ανεξαρτησίας μας, κάνοντας τη βραδιά μαύρη. Η καλύτερη πρωτοχρονιά της ζωής μου είχε μόλις γίνει η χειρότερη.

Σήμερα ομως, σχεδόν 30 χρόνια μετά, θυμάμαι εκείνη την πρωτοχρονιά και με τους δύο τρόπους. Ήταν και η καλύτερη αλλά και η χειρότερη. Υποθέτω ότι στα 15 μου είχα μεγαλη ανάγκη μονοσήμαντων ορισμών και απαιτούσα τα πράγματα να είναι ή άσπρα ή μαύρα. Μεγαλώνοντας όμως αυτή μου η απαίτηση εξασθένησε - ευτυχώς - επιτρέποντας μου να δω ότι τα πράγματα είναι πάντα και άσπρα και μαύρα - συγχρόνως: μερικές φορες αυτοί που αγαπάμε έχουν ελαττώματα, αυτοί που αντιπαθούμε έχουν δίκιο και οι καλύτερες μας πράξεις πηγάζουν από τα πιο ταπεινά μας πάθη.

Αλλά όλοι μας έχουμε μέσα μας απομεινάρια απο το 15χρονο μυαλό μας και έτσι, πολύ συχνά, απαιτούμε να ειναι ολα μαύρα ή ασπρα. Η ζωή θα ηταν τόσο εύκολη έτσι. Ειδικά όταν βομβαρδιζόμαστε με πολλή πληροφορία, τότε είναι που το 15χρονο μυαλό μας αναλαμβάνει δράση - για να μας ελαφρύνει το φορτίο. Όπου δει την παραμικρή σκιά αποδίδει δόλο, κακή πρόθεση και ιδιοτελείς σκοπούς, πετώντας την πληροφορία στα σκουπίδια και στερώντας μας από την πολύτιμη αληθεια που μπορεί να περιείχε.

Ελπιζω λοιπόν η φετινή χρόνια να μας φωτίσει, με ενα φως που θα μας βοηθήσει να δούμε την λεπτομέρεια των πραγμάτων. Τίποτα δεν είναι τέλειο και τίποτα απόλυτο. Αν το αποδεχτούμε αυτό τότε θα μπορέσουμε κι εμείς να γίνουμε πιο διαλλακτικοί".
https://www.instagram.com/p/c5azE/