Η ζωή μας, μια βόλτα

Παίρνω στα χέρια μου έναν κλέφτη- υπέροχη ανοιξιάτικη εγκληματικότητα παντού- και πριν τον φυσήξω να πετάξει εις τα εξ ων συνετέθη, κάνω μια ευχή: Στον φετινό Μπλε Περίπατο του Make-A-Wish να είμαστε πολλοί. Και καλοί.

Something blue, something borrowed

Αυτά είναι τα στοιχεία. Μπλε θα φορέσουμε, στον σταθμό του Θησείου θα συναντηθούμε, 4 ευρώ θα πληρώσουμε, θα περπατήσουμε, θα φτάσουμε στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, θα δούμε την Πύλη του Ανδριανού να φωταγωγείται μπλε, θα θυμηθούμε την πρώτη ευχή, πριν από 37 χρόνια. Τότε που ένα παιδάκι ο Chris ευχήθηκε να γίνει για μια μέρα αστυνομικός, και συνελήφθη η ιδέα να δημιουργηθεί ο οργανισμός Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος).
Κάτι μπλε, κάτι δανεικό.
 
Παγκόσμια Ημέρα Ευχής η 29η Απριλίου και αδράττω την αφορμή να σας μιλήσω για το πώς έφτασα εγώ σε αυτόν τον ουρανό, τον γεμάτο από φωτεινά αστεράκια ελπίδας και αισιοδοξίας.
 
20 χρόνια πριν: Το πρώτο μου ρεπορτάζ. Μέσα σε μια ογκολογική μονάδα. Παιδικός καρκίνος.
Στα κρεβάτια μικρά παιδιά ζωγραφίζουν, διασωληνωμένα. Χωρίς τα μαλλάκια τους, δίχως τη σιγουριά του αύριο, με τα αδύναμα χεράκια τους σχεδιάζουν ένα σπιτάκι στην εξοχή, δέντρα και πουλιά.
Οι γονείς, πραγματικοί ήρωες. Αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα, να ξεπουλήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, να προβούν ακόμα και σε παρανομίες, για να σώσουν τη ζωή του παιδιού τους.
 
Για την επόμενη εβδομάδα ήμουν ένα πραγματικό ράκος. Δεν ξεπερνιούνται αυτές οι εικόνες.
Συνέχισα τα κοινωνικά θέματα. Υιοθεσίες, μεταμοσχεύσεις, αναδοχές, εθελοντισμός, ιδρύματα, αιμοδοσία, ιστορίες ατόμων με ειδικές ικανότητες.
 
Όσο τα έψαχνα, τόσο πιο λίγη αισθανόμουν. Πρέπει να χαίρομαι. Που ζω.  
 
Σύντομα μπήκαν στη ζωή μου τα lifestyle θέματα. Το χρειαζόμουν να αφεθώ σε αυτό τον κόσμο τον πλασματικό, στην κίβδηλή του λάμψη. Πάντα όμως έψαχνα λίγο παραπέρα. Η ουσία με έτρωγε. Αυτές οι οικογένειες είχαν πάρει ένα κομμάτι του μυαλού μου και δυναστικά το κυρίευαν.
 
1 χρόνο πριν: Ο Γιώργος, φίλος και συνάδελφος του άντρα μου, ζήτησε τη βοήθειά μου σε μια φωτογράφιση. Ένα κορίτσι είχε ευχηθεί στο Make-A-Wish να γίνει μοντέλο για μια μέρα και είχε έρθει η ώρα αυτή η ευχή να πραγματοποιηθεί.
 
Ο Γιώργος έχει τη φωτογραφία ως χόμπι, και είναι πολύ καλύτερος από επαγγελματίες που ξέρω. Επίσης, είναι πολύ καλύτερος άνθρωπος από πολλούς που ξέρω.
 
Και έτσι, αντί να βρω στυλίστρια, ανέλαβα εγώ αυτό τον ρόλο σε αυτή τη φωτογράφιση. Μετά από αμέτρητες φωτογραφίσεις στα 20 χρόνια της δουλειάς μου, αυτή ανήκει δικαιωματικά στην κορυφή της λίστας.
 
Πήρα ένα τηλέφωνο στον Οργανισμό να μάθω τι και πώς. Μου είπαν λίγα πράγματα. Το όνομα, την καταγωγή, λίγο ιατρικό ιστορικό, όχι πολλά. Όσα έπρεπε.    
 
Ένα απόγευμα είπα στην Ιωάννα ότι έπρεπε να λείψω μερικές ώρες, να βρεθώ με ένα άλλο κοριτσάκι που με χρειαζόταν.
 
Βρεθήκαμε στο κατάστημα της BSB στο Mall με τη Χρύσα, τη μαμά της, δύο εθελόντριες- χαρά Θεού από τον Οργανισμό, μια υπεύθυνη, αληθινά υπέροχη κοπέλα από την εταιρεία ρούχων και τον Γιώργο, για να δοκιμάσει το μοντέλο μας τα ρούχα της φωτογράφισης.

Στον αέρα, μια διάχυτη συγκίνηση. Ένα κράτημα. Και μια χαρά. Που θα γινόμασταν μέρος ενός μικρού αλλά σπουδαίου ονείρου.

Μαζί με τη Χρύσα εντοπίσαμε το στυλ. Και μοντέρνο casual και πριγκιπικό. Περάσαμε 3 ώρες στο δοκιμαστήριο, βάλε, βγάλε, σου πηγαίνει, δεν μου αρέσει, ααα, τέλειο! 

Μιλήσαμε για μόδα, για πράγματα απλά καθημερινά. Δεν μιλήσαμε για ασθένειες. Για δύσκολες στιγμές. Ξέραμε.

Την επόμενη ημέρα, λόγω δουλειάς δεν μπόρεσα να πάω στο Grand Resort στο Λαγονήσι όπου έγινε η φωτογράφιση. Το μυαλό μου ήταν εκεί. Θα το ευχαριστηθεί το κορίτσι μας; Θα βγει ωραία;
Ο Γιώργος μου έστειλε αμέσως μερικές λήψεις. Πόσο υπέροχο ήταν το μοντέλο μας!

Δεν έπρεπε να διαρρεύσει το υλικό, όχι πριν ο ίδιος ο Οργανισμός δώσει την έγκρισή του για κάτι τέτοιο.
Το υλικό είχε διαρρεύσει σε όλο μου το είναι. Σαν να γύρισα 20 χρόνια πριν. Σαν να μην έφυγα ποτέ από εκείνη την μονάδα.  
 
Έκτοτε, βρίσκομαι σε επαφή με το Make-A-Wish, με την Αγγελική, την Αλεξάνδρα, και όσο κι όπως μπορώ, μπαίνω και εγώ σε αυτή την υπέροχη ομάδα με τις νεράιδες που πραγματοποιούν Ευχές.
 
Η Ιωάννα τώρα ξέρει. Πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποια παιδάκια της ηλικίας της είναι σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου και ζωγραφίζουν ένα σπιτάκι στην εξοχή.
 
Η Ιωάννα τώρα ξέρει γιατί σήμερα θα βάλουμε κάτι μπλε και θα πάμε να περπατήσουμε στην Αθήνα.
 
Και εσύ τώρα ξέρεις ποια είναι η δική μου μικρή ιστορία.
Έπρεπε να στην πω.
Για να ξέρεις κι εσύ πως καμιά φορά λίγες ώρες από τη ζωή σου αρκούν για να κάνεις ομορφότερη τη ζωή ενός παιδιού.
 
Άντε, πάμε τώρα να δούμε, τι μπλε θα φορέσουμε!
 
Τα φιλιά μου,
Αλεξάνδρα   
 
www.makeawish.gr  

LikeMother,LikeDaughter