You’ve got… MALE

Ας ξεκινήσουμε μιλώντας για σειρές! Τηλεοπτικές, τι άλλο; Netflix, κορίτσια κι αγόρια!

ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΩΝ ΘΡΑΝΙΩΝ

Mελόδραμα και Ιδεαλισμός μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι

Το σχολείο και το πανεπιστήμιο ήταν από πάντα αγαπημένο σκηνικό τηλεοπτικών σειρών, μιας και αποτελούν μικρόκοσμο της κοινωνίας με εύκολα αναγνωρίσιμους ανθρωπότυπους. Ενα μεγάλο μέρος του τηλεοπτικού σύμπαντος είναι γεμάτο ιστορίες για εσωστρεφείς μαθητές, αυθάδικες μαζορέττες, φασαριόζους αθλητές, φυτά, επαναστάτες, κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, ακτιβιστές.

13 Reasons Why

Στη σειρά "13 Reasons Why", η εφηβεία έχει όλα τα γνώριμα συστατικά, παρουσιάζεται, όμως, ως ένας κόσμος αχανής και δύσβατος. Οι φίλοι στο σχολείο είναι το πολυτιμότερο αγαθό, χρειάζεται να ανήκεις σε μία «κλίκα» για να πορευτείς με ασφάλεια προς την αποφοίτηση. Αλλιώς πολύ εύκολα μπορεί να νιώσεις μόνος κι αποκομμένος από τα πάντα.
Μιλώντας γι’ αυτό το συναίσθημα αποπροσανατολισμού οι βασικοί χαρακτήρες του "13 Reasons Why", η Hanna (Katherine Langford) και ο Clay (Dylan Minnette) λένε: «Το σύμπαν είναι  πραγματικά τεράστιο ... πώς είναι δυνατόν να κάνουμε εμείς κάτι σημαντικό; Δεν είμαστε κάν κουκίδες.. Κι όμως, η κάθε μέρα μοιάζει με ζήτημα ζωής ή θανάτου... Aν και σε κάποιο επίπεδο φαίνεται να μην έχει καμία σημασία…ή  έστω να σημαίνει κάτι…».

Αυτό που απασχολεί όλα τα πρόσωπα της σειράς έχει σχέση με το "ποια είναι η θέση τους στον κόσμο", και συγκεκριμένα στο λύκειο Liberty.
Τους δημιουργούς, όμως, της σειράς είναι φανερό ότι αυτό που τους απασχολούσε, πατώντας στον μελοδραματισμό που συχνά χαρακτηρίζει αυτή την ηλικία, ήταν το να φτιάξουν κάτι «σημαντικό»!
Μέχρι τώρα στον πρώτο κύκλο της σειράς παρακολουθήσαμε την αλληλουχία των λόγων που οδήγησαν την μαθήτρια Hanna Baker στην αυτοκτονία.  
Κάθε συναναστροφή της Hanna αποδεικνύεται καταστροφική και εξωθεί το κορίτσι όλο και γρηγορότερα στην τραγική του κατάληξη. Παρακολουθούμε το πώς εμπλέκονται συγγενείς και φίλοι στην απόφαση του νεαρού κοριτσιού να αφαιρέσει την ζωή της, σε 13 κασέτες-ντοκουμέντα που η Hanna αφήνει πίσω της αντί για σημείωμα.

Στον δεύτερο κύκλο του, το "13 Reasons Why",  φοράει την στολή δικαστικού δράματος - ή μάλλον μελοδράματος-, και βουτάει βαθύτερα από την πρώτη σεζόν, στα άδυτα της εφηβικής ψυχολογίας.  
Οι κασέτες, εδώ, αντικαθίστανται με καταθέσεις μαρτύρων. Όσο τα πρόσωπα-κλειδιά της υπόθεσης περνούν από το δικαστήριο τόσο οι απροσδόκητες στροφές γίνονται στάνταρ της πλοκής: μυστικά αποκαλύπτονται, καινούργιες φιλίες γεννιούνται, χαρακτήρες ξεδιπλώνονται, οι σκηνές σωματικής βίας σκληραίνουν και το παρελθόν καταδιώκει τους πάντες για να τους φέρει αντιμέτωπους με τις συνέπειες των πράξεών τους. Το κεντρικό ερώτημα που τίθεται είναι αν ευθύνεται το σχολείο για την αυτοκτονία της μαθήτριας Hanna. Παράπλευρα όμως θίγονται  ζητήματα βιασμού, σωματικής βίας και bullying, έλλειψης επικοινωνίας, μοναξιάς.  

Η σειρά «ζουμάρει» σε ένα πολύ ζοφερό σημείο της σχολικής ζωής και μόνο η ηλιόλουστη Καλιφόρνια και τα καθαρά, «τηλεοπτικά» πρόσωπα των ηθοποιών κάνουν το θέαμα, κάπως, εύπεπτο. Οι δημιουργοί του "13 Reasons Why" ισχυρίζονται ότι η πραγματική ζωή έχει αποδειχθεί σκληρότερη και μας καλούν να μην στρέψουμε το βλέμμα από το πρόβλημα.
Συμπέρασμα: Αν μπορείς να παραβλέψεις τον σεναριακό μελοδραματισμό αξίζει να το δεις έστω και μόνο για να το συζητήσεις με τους φίλους σου.

Dear White People

Διάλογο με τον θεατή φαίνεται να επιδιώκει και ο Justin Simien, δημιουργός του  φοιτητικού dramedy "Dear White People". Χαρακτηριστικά, κάθε επεισόδιο του δεύτερου κύκλου, τελειώνει με τον εκάστοτε πρωταγωνιστή να κοιτάει την κάμερα έτσι ώστε ο «τέταρτος τοίχος» να σπάσει και οι θεατές να γίνουμε μέρος της συζήτησης (και υπάρχουν πολλά να συζητήσεις).
Η σειρά διαδραματίζεται σ ένα φανταστικό -τύπου Harvard- πανεπιστήμιο, το Winchester, όπου οι πρωταγωνιστές στον πρώτο κύκλο καλούνται κάθε μέρα να «διαπραγματευτούν» σε δημόσιους χώρους την διαφορετικότητά τους λόγω φυλής, πολιτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικού προσανατολισμού, ιδιοσυγκρασίας. Στο κέντρο της αφήγησης η  ραδιοφωνική εκπομπή "Dear White People" που παρουσιάζει η ιδεαλίστρια φοιτήτρια Sam White (Logan Browning). Η εκπομπή αποτελεί πλατφόρμα για την Sam, ώστε να μπορεί να καταγγέλει, μέσω αυτής, τον ρατσισμό που ζει και βασιλεύει στο πανεπιστήμιο.

Η διαφορετικότητα

Στον δεύτερο κύκλο της, η σειρά κάνει focus στην διαφορετικότητα. Αυτό το πετυχαίνει πλησιάζοντας περισσότερο τους χαρακτήρες, φωτίζοντας όλες τις πλευρές τους. Κι εδώ υπάρχουν αναγνωρίσιμες, στερεοτυπικές φιγούρες, η όμορφη κι έξυπνη πρωταγωνίστρια, η αστεία εκρηκτική φίλη της, το αδέξιο κοινωνικά nerd, o δημοφιλής αθλητής, ο αντιδραστικός ακτιβιστής. Κανείς τους, όμως, δεν αποδεικνύεται μονοδιάστατος, καλός ή κακός, σωστός ή λάθος.
Η οπτική γωνία απ’ όπου εξετάζεται η δράση  αλλάζει συνεχώς κι έτσι τίποτα δεν φαίνεται αποκλειστικά άσπρο ή μαύρο (no pun intended). Όσο γνωρίζουμε τους ανθρώπους της ιστορίας τόσο  περισσότερο μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους και να τους δούμε πέρα από φύλο και φυλή. Επιπλέον το σπιρτόζικο μοντάζ, το χιούμορ, η ζωντανή φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση δημιουργούν ένα περιβάλλον φιλόξενο για κάθε θεατή απ΄ όπου κι αν προέρχεται. Η επιρροή από τις ταινίες του Spike Lee είναι εμφανής: Καυτά θέματα των καιρών όπως η αστυνομκή βία, διακρίσεις κάθε είδους, προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, παιδεία απασχολούν τους χαρακτήρες ως ζητήματα ζωής και θανάτου.Οι αντιπαραθέσεις είναι ο κανόνας, η οργή και η απογοήτευση δεδομένη. Η ελαφράδα, πάντως, δεν λείπει.
Συμπέρασμα:Το σύμπαν που δημιουργεί to “Dear White people” είναι πολύχρωμο και θελκτικό, σαν να γνωρίζουν καλά οι δημιουργοί του, ότι κοιτάζοντας από απόσταση αυτά που μας χωρίζουν, όλα (μα όλα)  μοιάζουν ασήμαντα και μικρά …Σαν κουκίδες.