(Μέρος 2^ο)
Την προηγούμενη εβδομάδα μιλήσαμε για τα πάρτι των παιδιών που μπορούν να γίνουν σε διάφορους χώρους εκτός σπιτιού. Σήμερα θα μοιραστώ την εμπειρία μου από το πάρτι της κόρης μου όταν έγινε 7 που, μετά από διάφορες συζητήσεις που είχαμε μαζί, αποφασίσαμε να το κάνουμε στο σπίτι μας. Επίσης αποφασίσαμε να μην καλέσουμε τους 24 συμμαθητές της αλλά μόνο ξαδέλφια και κοντινούς φίλους της. Εύκολα μαζεύτηκαν 13 παιδιά και 18 ενήλικες! Το σπίτι μας είναι ένα διαμέρισμα όπως πολλά άλλα. Καταλαβαίνεις τι γινόταν… Παιδικές φωνές, γέλια, ουρλιαχτά και που και που κάποια κλάματα κυριαρχούσαν στο χώρο. Στην αρχή στο δωμάτιό της. Κατέβασαν όλα τα παιχνίδια και έκαναν τους δικούς τους συνδυασμούς. Άφησαν τη φαντασία τους ελεύθερη! Έπαιζαν ό,τι ήθελαν ακριβώς όπως το ήθελαν. Να σκεφτείς ότι αφού έφαγαν (που εννοείται ότι δεν έφαγαν!) πήραν διάφορα φαγώσιμα και έστησαν το δικό τους πικνίκ στο πάτωμα του σαλονιού! Το δωμάτιο της κόρης μου ήταν απροσπέλαστο. Κομματάκια lego, παζλ, κούκλες, βιβλία, μπάλες, μουσικά όργανα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς στο πάτωμα και στο κρεββάτι της.

Την έκφραση «Βέγγος έγινα» την ξέρεις. Ε, αυτή ήμουν εγώ τη μέρα του πάρτι. Ζήτημα να κάθισα 10 λεπτά. Και δεν σταμάτησε εκεί. Όταν είδα το βομβαρδισμένο σπίτι ομολογώ πως μου πέρασε η ιδέα να μετακομίσω. «Καλή δύναμη», μου έλεγαν οι μαμάδες όταν έφευγαν. Το ξεμπέρδεμα του δωματίου της το κάναμε μαζί με την κόρη μου την άλλη μέρα. Και το καθάρισμα του σπιτιού. Βοήθησε και ο άντρας μου και μετά από δυο μέρες «μαζευτήκαμε», που λένε.

Κούραση, ω, ναι! Αυτό ξαναπέσ’ το! Όμως μια μέρα το χρόνο είναι! Και τα παιδιά το καταχάρηκαν! Έπαιξαν ελεύθερα! Και για εμάς αυτό ήταν το σημαντικό! Γιατί η ερώτηση στην οποία απαντήσαμε όταν σκεφτόμασταν τι θα κάνουμε (και σου προτείνω να σκεφτείς και εσύ) ήταν μία και μοναδική: «Για ποιον γίνεται το πάρτι; Για τα παιδιά ή για τους ενήλικες;» Τι θα κάνουμε του χρόνου; Ιδέα δεν έχω. Προς το παρόν απολαμβάνουμε ακόμα τους απόηχους του φετινού πάρτι!