Πάρ᾽ το γεράνι μας, πάρ´ το στεφάνι μας

Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου.

Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί…

Πόσο θα ήθελα να παραιτηθώ κι εγώ από τα καθήκοντά μου… Να έχω μόλις γυρίσει από δύο μηνών διακοπές και να πάρω επιτέλους την μεγάλη απόφαση: να απέχω από τα υψηλά καθήκοντά μου μαζί με τον σύζυγό μου και το παιδί μας και να εγκατασταθώ κάπου μεταξύ Βόρειας Αμερικής και Μεγάλης Βρετανίας, παίρνοντας την μεγάλη απόφαση να δουλέψω για να κολλήσω ένσημα και βέβαια τα Σαββατοκύριακα να βοηθώ όσους έχουν ανάγκη.

Ωραίο ακούγεται και μπράβο στα παιδιά που το αποφάσισαν να κόψουν τον βασιλικό ομφάλιο λώρο, αλλά όταν έχεις από πίσω μια αυτοκρατορία να σε φροντίζει δια βίου, δεν βλέπω ποιά είναι η δυσκολία ή το κατόρθωμα.

Μπορεί βέβαια να μην είναι σωστό να κρίνουμε την απόφαση αυτή για το άτακτο “Megxit”. Έτσι κι αλλιώς ο δάσκαλός μου στη yοga, το πρώτο πράγμα που μας μαθαίνει είναι να μην κρίνουμε και να μην συγκρίνουμε.

Όμως αν ο Χάρυς ήταν πρωτότοκος και ο γιός του επρόκειτο να γίνει διάδοχος, θα τα βρόνταγε με την ίδια άνεση; Ενώ τώρα σου λέει τι είχαμε, τι χάσαμε. Τρώω στη μάπα το πρωτόκολλο, με κρίνει όλος ο πλανήτης και με βάζει κάθε μέρα στο μικροσκόπιο, με κυνηγάνε κι εμένα και την γυναίκα μου οι παπαράτσι και πρέπει από το πρωί να το παίζω ατσαλάκωτος. Πώς να το αντέξω αυτό το βάρος;
Κι όσο κι αν προσπαθήσω, πάλι δεύτερο βιολί θα παίζω. Δεν ξανανοίγω το account μου στο Λίνκεντιν, μπας και σκάσει μύτη και καμιά θεσούλα για μένα και την Megan;
Έστω μια θέση στις “Aγριες Μέλισσες” στο Άνω Διαφάνι. Εκεί θα τα χαλάσουμε τώρα;