BLOGS
"89η μέρα": ένα ερωτικό διήγημα του Δημήτρη Σωτάκη
Ο συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης γράφει ένα ερωτικό διήγημα αποκλειστικά για το allyou.gr με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας
Προσπάθησα να ανασυνταχτώ, αφού η εκλογίκευση μιας τέτοιας κατάστασης είναι συνήθως ένας καλός τρόπος διαφυγής, έκανα κάποιες συγκεκριμένες εξισώσεις στο μυαλό μου, οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια με οδήγησαν σε μια καταπραϋντική κατάσταση, μια συνθήκη που χρειαζόμουν για να ισορροπήσω αυτό το αναπάντεχο χτύπημα.
Και ακριβώς σε εκείνο το σημείο ξεκίνησε μια χειμαρρώδης πλημμύρα υποθετικών σεναρίων για το άμεσο μέλλον,που άρχισε σταδιακά να αμφισβητεί τα πάντα.
Απομονώθηκα στο ερωτικό μου εργαστήριο και εκπόνησα μια φοβερή μελέτη, έναν μελλοντικό χάρτη πιθανοτήτων ευτυχίας σε περίπτωση που θα ξεκινούσα μια σχέση μαζί της. Η έρευνά μου επικεντρωνόταν σε συγκεκριμένα σημεία και η αγωνία μου αυτή τη φορά ήταν μεγάλη, αφού ήδη ένιωθα μια μεγάλη ερωτική επιθυμία κάθε στιγμή που την έφερνα στο μυαλό μου. Μετά από ενδελεχή ενδοσκόπηση και συλλογή των κατάλληλων πληροφοριών-ήδη είχα κλείσει και το πρώτο ραντεβού μαζί της για τη μεθεπόμενη μέρα στις δέκα το βράδυ-τα πρώτα αποτελέσματα που αγωνιωδώς περίμενα, κατέληξαν στο εξής : «Μην κάνεις καν τον κόπο να πας σε αυτό το ραντεβού, βρες μια δικαιολογία και ακύρωσέ το».
και τότε θα…».
Σταμάτησα να διαβάζω, έκρυψα με βίαιες κινήσεις το πόρισμα σε ένα από τα ντουλάπια του εργαστηρίου. Κάθισα σε μια καρέκλα και έπαιρνα βαθιές ανάσες για πολλή ώρα. Έπρεπε να ακυρώσω αυτή τη συνάντηση, το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο, τίποτα δε θα με γλίτωνε από την παρακμή του έρωτα, κανένα όνειρο δε θα έβγαινε αληθινό.
Για τις επόμενες δύο μέρες είχα χάσει τον ύπνο μου, γιατί να κρύβεται τόσος πόνος πίσω από μια ερωτική ιστορία; Όλα τελειώνουν πριν αρχίσουν, ένας μάταιος κύκλος αισθήσεων και σωμάτων. Όταν ήρθε η μέρα, την πήρα τηλέφωνο, ήμουν πλέον
συνειδητοποιημένος και αποφασισμένος, κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να παρακάμψει την έρευνα.
«Ήθελα να σου πω κάτι», είπα με σοβαρότητα, δάγκωσα τα χείλη μου αποφασισμένος, εκείνη απάντησε απλώς «Ναι…πες μου». «Μπορούμε να το κάνουμε δέκα και μισή;»