Η Bi-Bi-Bo κι ο Ρόμεo... τέλος πάντων (ο-η σημερινός Τζον Τζον)

Εγώ τη θυμάμαι! Και κυρίως τις συσκευασίες της!! Ήταν ένα κουτί ορθογώνιο με ζελατίνα στην μπροστινή όψη, και εκείνη μέσα, όπως τα κορίτσια στις βιτρίνες στο Ανστερνταμ… Αυτές οι συσκευασίες έλεγαν όλο το στόρυ. Η Bi-Bi-Bo θηριοδαμάστρια ας πούμε. Και ήταν τώρα με λεοπάρ βρακί couturier, μαλλί ξασμένο μετά από πόλεμο, τσάντα - σάκο αλεξιπτωτιστή και πέδιλο ξώφτερνο με τακούνι δωδεκάποντο ας πούμε… Το κουτί ήταν η εικονογράφηση αυτού του κόσμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα είχε μια τίγρη να την κοιτάζει με αγάπη, αφού εκείνη πρωτίστως θα την είχε θηριοδαμάσει, ένα μαστίγιο, βάθρα για να σταθεί να την χειροκροτήσουν, φώτα, νότες, παλαμάκια. Νομίζω αυτά. Όλες οι Bi-Bi-Bo ήταν κάπως έτσι. Σαν τον Καραγκιόζη – φούρναρη ας πούμε, αλλά όχι τόσο σε βιοπάλη. Πιο γκλάμουρ. Πιο απόλαυση. Πιο … Vanity fair τέλος πάντων.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν ήταν μια τέτοια κουκλίτσα, η οποία θέλησε να γνωρίσει έναν Ρόμεο. Καθόλου δύσκολο! Η Bi-Bi-Bo plus κείμενο προφίλ. Παρήγγειλε λοιπόν και της εικονογράφησαν έναν κόσμο λαχταριστό. Σαν παγωτό που λιώνει στο στόμα ένα πράγμα. Τι; Το λιώσιμο κρατάει για λίγο; Άντε καλέ!... Τι έλεγα; Α ναι! Βγήκε λοιπόν στην παγανιά .. στην παγωνιά, με τη γούνα της, η Bi-Bi-Bo  διαθέσιμη για όλα.

https://www.instagram.com/p/Bwze4W8F5lb/

Ναι!-Τι ώρα; Και φυσικά είχε και το κουτί της μαζί. Α…. Υπερπαραγωγή! Όταν ο Φρόιντ συνάντησε τη Γκρέτα Γκάρμπο ένα πράγμα… Πήγαινε λοιπόν σε διάφορα ραντεβού, σε μέρη που μαζεύονταν κι άλλες Bi-Bi-Bo , η καθεμιά στο κουτί της βέβαια και με τη δική της λογοτεχνική ιλουστρασιόν κοσμοθεωρία. Μέσα στα κλαμπ γινόταν ο χαμός! Όλα αυτά τα κουτιά μαζί λικνίζονταν άκαμπτα και τα φώτα αλλοίωναν τα είδωλα μέσα από τις παλλόμενες ζελατίνες. Χαμογελαστές κι αγέρωχες.

Μια μέρα – νύχτα… – λοιπόν, μια Bi-Bi-Bo αποφάσισε να βγει από το κουτί της. Εδώ κολλάει… το «Που πας κουκλίτσα μουυυυ;».
Καθότι λοιπόν δεν υπήρχε σενάριο «Η Bi-Bi-Bo ξεκούτω», αποφάσισε να βγει στη βιοπάλη…. Και πάλι εδώ κολλάει…. Άνοιξε λοιπόν το κουτί της και βγήκε. Έτσι! Ναι χωρίς στόρυ. Τι δεν καταλαβαίνεις; Αφού δεν την πάτησε νταλίκα στο πρώτο δεκάλεπτο, σήμαινε ότι θα μπορούσε ίσως και  να επιβιώσει. Έτσι λοιπόν όπως ήταν, η «έτοιμη για όλα» version , με το δωδεκάποντο, το μαλλί κοσμοθεωρία και χωρίς τα φώτα, άρχισε να περιπλανιέται… Και φαινόταν τόσο άσχημη η καημένη… Τα φώτα της πόλης δεν ήταν τόσο φωτεινά, ούτε και τόσο γιορτινά με τα δικά της του κουτιού… Τέλος πάντων! Αποφάσισε να πάει να διασκεδάσει. Να το ρίξει λίγο έξω ρε παιδί μου. Δεν της έφτανε το ξεκούτιασμα. Κατάλαβες; Αποφάσισε λοιπόν – ένας Θεός ξέρει πώς – να πάει σε ένα κλαμπ. Πήγε βέβαια στο ίδιο που πήγαινε και με το κουτί. – είπα κι εγώ… - Μπήκε μέσα και άρχισε λικνίζεται όπως και πριν. Μα κάτι ήταν αλλιώς… Ίσως οι επαφές με τις άλλες τις εντοιχισμένες, ίσως τα φώτα που δεν έφταναν στα μάτια της με τον ίδιο τρόπο, ίσως που δεν είχε ένα στόρι να πει….

Ήθελε λοιπόν να βρει έναν Ρόμεο. Εδώ κι αν κολλάει… Το Ζάλογγο Eurovision!... Τέλος πάντων… Άρχισε με φίλους και γνωστούς. Αρχικά πήγε σε ψυχολόγο να φτιάξει το μέσα της και στυλίστα για το έξω της. Νύχια, μαλλιά, μπλούζα, φρύδια, ψυχή, όλα στο ίδιο κόνσεπτ. Ασορτί! Πάλι δεν κατάλαβες; Ρε παιδί μου, όπως τότε… Με το κουτί… Και άρχισε να γνωρίζεται με πιθανούς ανυποψίαστους…. Πού πάτε παλικάρια η φάση…

Ήταν κατασκευασμένη σε κάποιο χωριό μετά την Ανω Προσουτσάνη. Ένας συνδυασμός Βορείων και Νοτίων. Από χωριό τέλος πάντων. Τι τον ήθελε τον ψυχολόγο; Εκείνος να της μιλάει για έναν κόσμο έξω από κάθε κουτί κι εκείνη να σκέφτεται πώς θα φτιάξει ένα μεγαλύτερο κουτί, τόσο μεγάλο που να μη βλέπει τα όριά του. Εκείνη την εποχή ήταν μελαγχολική. Είχε μελαγχολήσει η καημένη…. Τι είχε περάσει στο παρελθόν…. Κανείς δε θα μπορούσε να την νιώσει… Πολλά θέλει! Τέλος πάντων… Ήθελε απλώς να την καταλάβουν. Να την νιώσουν. Ήθελε δηλαδή οι άλλοι να κάνουν κάτι, ώστε αυτή να νιώσει καλά. Τι δεν καταλαβαίνεις; Πάλι όπως τότε. Όπως όταν ήταν στο κουτί με τις συγκεκριμένες οδηγίες χρήσης. Για παράδειγμα την Bi-Bi-Bo θηριοδαμάστρια τη χρησιμοποιείς για το στόρυ του θηριοδαμασμού με γκόμενα. Τη Bi-Bi-Bo σε πλυντήριο τη χρησιμοποιείς για το στόρυ του βρεξίματος με άσπρα μπλουζάκια και λερωμένα αμάξια κλπ. Τώρα που έφυγε το κουτί που υπαγόρευε το στόρυ, ποιος θα την καταλάβαινε; Ποιος θα την ένιωθε; Ποιος θα έβλεπε της αξία της; Έτσι λοιπόν το ‘ριξε στη μελαγχολία. Ήταν ό,τι πιο γκλάμουρ της είχε απομείνει. Ό,τι πιο κοντινό στο vanity fair. Έτσι ήξερε. Ο ψυχολόγος βέβαια της μιλούσε για άλλα πράγματα. Εκείνη φορούσε λίγο ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και τα μυστικά φτερά της Βικτώριας ψεκασμένα με Ουμπέρτο Εκο, αλλά μετά από λίγο το στόρυ δεν επιβεβαιωνόταν…. Και φτου κι απ’ την αρχή. Μελαγχολία…

https://www.instagram.com/p/Bw6r4xnl_lC/

Σε αυτό το ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης. - Αλήθεια, έχετε κόψει στη μέση ποτέ, για να δείτε μέσα μία πατάτα τηγανιτή στα mac Donald’s; Το απόλυτο κενό. Λες και τις καλουπώνουν – περίμενε να της επιβεβαιωθεί το στόρυ που αγόραζε στα καταστήματα ρούχων, στον ψυχολόγο, στη φρυδού κλπ. Τίποτα όμως. Σαν ένα φανταστικό κουτί να την περιόριζε παντού. Τι έλεγα; Α ναι! Στο ταξίδι αυτό δεν έλειπαν και οι γνωριμίες. Όλες μια αποτυχία. Μα πού πας κουκλίτσα μου; Ήταν μια περίοδος που ήθελε να μείνει λίγο μόνη… Ήταν μια δύσκολη φάση… Είχε τόσα προβλήματα… Δεν ήταν κι ακριβώς αυτό που ήθελε…. Κατάλαβες; Δεν ήταν ακριβώς!!! Είχε κάποιες παρεκκλίσεις από το ακριβές! Το κουτί της ήταν πάντα και ακριβώς έτσι.

Περνούσε κι ο καιρός… Κι εκείνη μεγάλωνε. Δεν το πολυέβλεπε όμως. Είχε φροντίσει να συναναστρέφεται με άλλες Bi-Bi-Bo. Η καθεμία είχε το δικό της στόρυ. Ήταν και της μόδας να βγαίνουν από τα κουτιά τους τώρα. Ξαμολιόντουσαν στους δρόμους έτσι ξεκούτες. Πώς είναι τα κορίτσια στο Αμστερνταμ  μετά τη βάρδια; Με περισσότερο ψέμα ίσως…. Κάνανε παρελάσεις, διαμαρτυρίες, απαιτούσαν… Παρατημένες στην ιδέα του Ρόμεο που δεν ήρθε ποτέ. Μπορείς να τις δεις παντού και όλες τις ώρες της ημέρας. Στην ουρά στην τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ, στο γυμναστήριο. Μέχρι εκεί νομίζω. Μην υπερβάλλουμε κιόλας… Στέκουν μελαγχολικές, με το body positivity εν ενεργεία αλλά με μια ενέργεια που αποπνέει θάνατο. Λιωμένο πλαστικό παγωτό…

https://www.instagram.com/p/BwuHy1yliP_/

Βλέπεις κουκλίτσα μου, τον καραγκιόζη φούρναρη τον στήριξε η κοινωνία ολάκερη γιατί εξέφρασε την πείνα της. Το δικό της πρόβλημα. Κι όχι το δικό του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον αγάπησε αληθινά, γιατί το στόρυ του ήταν στόρυ ολονών. Ο καραγκιόζης κουκλίτσα μου ήταν τρύπιος, διαμπερής, πέρναγε το φως διαυγές καθάριο από μέσα του, χωρίς αλλοιώσεις από ζελατίνες… Το ίδιο φως που έπεφτε ακόμη και πάνω σου. Κι ας είσαι όπως είσαι.

Η Bi-Bi-Bo λοιπόν βρήκε έναν Ρόμεο. Έφτιαξαν μαζί μια μοδάτη «σχέση - οικογένεια», σύμφωνα και με τα νέα πρότυπα που εγκρίνονται σταδιακά από την αγορά, και έζησαν μια ωραία ζωή στην Νέα Γλυφάδα, πάνω από τα λιμανάκια.

O Νικόλας  Κουρνιάτης είναι Δρ. Αρχιτέκτων Μηχανικός- Επίκουρος Καθηγητής
Οι φωτό είναι από τις σελίδες του Facebook και Instagram "Pipipo & Tsontson". Οι αυθεντικές φωτογραφίες είναι by giannis el greco