«Όταν είμαστε μικροί η ελπίδα τρέχει με τη νιότη. Όταν μεγαλώνεις, η ελπίδα έχει αντικείμενο» Όλγα Τουρνάκη

Σε συνέντευξή της πριν από χρόνια στην Καθημερινή διαβάζουμε: «Έτσι μπήκα στο θέατρο, με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να ζήσω τα πρόσωπα που είχα διαβάσει. Να μπω μέσα τους. Κατάλαβες; Να περπατήσω μαζί μ’ αυτά, τα χέρια μου να γίνουν σαν τα δικά τους. Η ψυχή μου, τα μάτια μου. Το κύριο θέμα μου ήταν ο ρόλος. Όχι ο ρόλος για προβολή, αλλά για τη δική μου ισορροπία. Και μάλιστα, ένας μεγάλος κριτικός είχε γράψει «η κυρία Τουρνάκη παίζει για τον εαυτό της». Κι ήταν αλήθεια. Δεν έπαιζα για το κοινό, δεν μ’ ενδιέφερε το κοινό. Ήθελα εγώ να μετρηθώ μ’ εμένα. Αυτό κράτησε πολλά χρόνια. Ο Μινωτής μ’ έβγαλε από αυτή την πλάνη». Και δεν σταματάει ούτε μια στιγμή να θεωρεί τον εαυτό της πάρα πολύ τυχερό για όσα έζησε και για όσους γνώρισε. Τον Ελύτη, τον Εμπειρίκο, τον Τομπάζη, τον Μόραλη, τον Τσαρούχη… «Αυτοί ήταν αληθινοί Έλληνες, δεν μιλάγανε για μπούρδες. Μιλάγανε για τον πολιτισμό. Μέρα νύχτα. Εγώ μ’ αυτούς μεγάλωσα».

Η Όλγα Τουρνάκη (1933, Αντίς Αμπέμπα - 15 Μαρτίου 2022, Αθήνα) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός της τηλεόρασης και του θεάτρου.

Η Τουρνάκη γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας το 1933. Σπούδασε στην Γυμναστική Ακαδημία του Πανεπιστημίου Αθηνών και έπειτα ξεκίνησε σπουδές στην Ιατρική Σχολή του ίδιου πανεπιστημίου τις οποίες δεν ολοκλήρωσε, ενώ παράλληλα φοιτούσε στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Μενέλαο Παλλάντιο. Ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Πέθανε στις 15 Μαρτίου 2022, σε ηλικία 89 ετών. Ήταν σύντροφος του κριτικού θεάτρου Αλέξη Διαμαντόπουλου.

Μέχρι το 1958 συμμετείχε ως μέλος του Χορού σε παραστάσεις αρχαίου δράματος (Εκάβη, Κλυταιμνήστρα, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, κ.ά.) και το 1959 προήχθη σε κορυφαία του Χορού (Ορέστεια, Βάτραχοι, κ.ά.). Από το 1968 άρχισε να ερμηνεύει ρόλους (Μήδεια, Ευριδίκη κ.ά.) και από το 1971 ερμήνευε πρωταγωνιστικούς ρόλους (Ηλέκτρα, Εκάβη, Ανδρομάχη κ.ά.)

Παράλληλη ήταν η πορεία της στο νεότερο διεθνές και ελληνικό δραματολόγιο. Τελευταία της παράσταση ήταν στο έργο Ντόγκβιλ στο Εθνικό Θέατρο (2004).

https://www.youtube.com/watch?v=UXWCVXaDDWs

Από το 1960 έως το 2001 έπαιξε σε έντεκα κινηματογραφικές ταινίες (Οι ξενιτεμένοι, Στο δρόμο του Θεού, Αθώος ή ένοχος, 1922 κ.ά.).

Από το 1971 έως το 2006 εμφανίστηκε σε δεκαέξι τηλεοπτικές σειρές (Αστροφεγγιά, Ετυμηγορία, Η κραυγή των λύκων, Λούμπεν κ.ά.) Από το 1978 έως το 1995 συμμετείχε σε 22 τηλεοπτικές θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες προβλήθηκαν στην ΥΕΝΕΔ, την ΕΡΤ και τον ΑΝΤ1 (Εκκλησιάζουσες, Καπνοτόπια, Ματωμένος Γάμος, Ο βασιλιάς Ριχάρδος Γ', Οιδίπους επί Κολωνώ, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, κ.ά.).

Συμμετείχε σε ηχογραφήσεις έργων Ελλήνων συνθετών για τις δισκογραφικές εκδόσεις των Ελληνικών Εβδομάδων Σύγχρονης Μουσικής. Με την Εθνική Λυρική Σκηνή συνεργάστηκε την καλλιτεχνική περίοδο 1977-1978, όταν εμφανίστηκε ως αφηγήτρια στο μπαλέτο Γένεση, το οποίο παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο το 1978.

Στη συνέντευξη που έδωσε στην Όλγα Σελά το 2012 στην Καθημερινή διαβάζουμε ακόμα: Η αισιοδοξία και το χιούμορ είναι τα όπλα της, γιατί «αλλιώς την πάτησες»! Και αντλεί πάρα πολλά από τη γενιά του εγγονού της. Κι όταν εκείνος της λέει ότι σήμερα δεν υπάρχουν πρότυπα, του απαντάει: «Έχεις δίκιο, αλλά χρυσό μου πρέπει να προσπαθήσετε. Γιατί αν καθένας από σας τραβάει την ουρά του πίσω, βουλιάξαμε». Σχολιάζω το ότι δεν βάφει τα μαλλιά της. «Μα, χρυσό μου, το να βάφουμε τα μαλλιά μας και να φτιάχνουμε τις μούρες μας είναι μια τρέλα. Είναι μια έλλειψη αποδοχής του χρόνου, που μας έχει κάνει ωριμότερους, καλύτερους, με πιο πολλές ελπίδες. Όταν είμαστε μικροί η ελπίδα τρέχει με τη νιότη. Όταν μεγαλώνεις, η ελπίδα έχει αντικείμενο».