Τζούλη Σούμα: «Αγαπώ την ποίηση της καθημερινότητας»

Ήξερε από τα 4 της ότι θέλει να γίνει ηθοποιός και η πορεία της αποδεικνύει ότι δεν έκανε λάθος. Η Τζούλη Σούμα έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από τη συμμετοχή της σε σειρές όπως «οι Δύο Ξένοι» και το «Κάτω Παρτάλι», ο μεγάλος της έρωτας όμως παραμένει το θέατρο, το οποίο υπηρετεί εδώ και 23 χρόνια. Συναντηθήκαμε στο θέατρο Αλκμήνη και μιλήσαμε για το «Πράσινό μου το φουστανάκι» που θα παρουσιάζει μέχρι τέλη Μαΐου. Είναι ο μονόλογος μίας γυναίκας της διπλανής πόρτας, δοσμένος μέσα από την αιχμηρή αλλά και τρυφερή ταυτόχρονα γραφή της Λένας Κιτσοπούλου. Για τη Τζούλη Σούμα, όμως, είναι απλά η «ποίηση της καθημερινότητας».

Πώς διαλέξατε το έργο;
Κατά κάποιο τρόπο το έργο δεν το διαλέξαμε, είναι σαν να ήρθε να μας βρει. Σχεδιάζαμε κάτι άλλο αλλά έγινε μία ανατροπή και το «Φουστανάκι» προέκυψε μέσα σε δύο 24ωρα, αφού θέλαμε οπωσδήποτε να κάνουμε ένα κείμενο της Κιτσοπούλου. Είχαμε δει τη «Μαιρούλα» και ψάχνοντας βρήκαμε αυτό. Μέσα σε δύο μέρες είχαμε συμφωνήσει με τη Λένα! Μας ώθησε δηλαδή πιο πολύ η διάθεσή μας να στραφούμε προς αυτά τα κείμενα. Και είχαμε τη χαρά να ανακαλύψουμε αυτό το κείμενο και από ό,τι έδειξαν τα πράγματα καλά κάναμε!

Θα μας πείτε λίγα λόγια για το έργο;
Είναι ένας μονόλογος μία γυναίκας της διπλανής πόρτας, απόλυτα αναγνωρίσιμης από όλους μας. Είναι μία γυναίκα που ζει στη «μέση» κατάσταση: σε μία πολύ συνηθισμένη πολυκατοικία, με μία συνηθισμένη δουλειά, που όμως δεν μας λέει ποια είναι. Η ηρωίδα είναι όλοι εμείς, δεν έχει όνομα, επίτηδες από τη συγγραφέα, γιατί μπορούν να ταυτιστούν άντρες και γυναίκες με αυτόν τον άνθρωπο. Στις πρόβες μου άρεσε να λέω ότι το κείμενο είναι «η ποίηση της καθημερινότητας». Είναι σαν να έχεις βγει για καφέ ή ποτό με μία φίλη ή ένα φίλο κι εκεί που λες τα απλά καθημερινά πράγματα, όπως πόσο ζέστη κάνει ή μία δυσκολία που έχεις στην καθημερινότητά σου, ανοίγεις την ψυχή σου και λες πράγματα κομβικά, που σε αφορούν και που είναι πολύ σημαντικά για τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεσή σου. Αλλά χωρίς να το καταλαβαίνεις. Είναι ένας μονόλογος που συνειρμικά με πολύ ωραίο τρόπο και χιούμορ μας οδηγεί στο πώς σκέφτεται η ηρωίδα. 

Είναι πιο απαιτητικός ένας μονόλογος σε σχέση με το να είστε μέλος ενός θιάσου;
Το καθένα έχει τις δυσκολίες του. Ο μονόλογος είναι πιο απαιτητικός με την έννοια ότι είσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή, πρέπει να είσαι συνέχεια εν εγρηγόρσει, να κάνεις ενδιαφέροντα πράγματα, να έχεις συνέχεια ενέργεια στο 100%. Δεν  έχεις χρόνο να μπεις, να βγεις ή να πάρεις ανάσα (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Στο θέατρο διηγούμαστε ιστορίες και στο μονόλογο έχεις την αποστολή να πεις μόνος σου μία ιστορία. Είναι δύσκολο αλλά και γοητευτικό να παίρνεις εσύ το βάρος όλης της ευθύνης. Είμαι εκεί και πρέπει για μία ώρα να αφηγηθώ μία ιστορία με ρυθμό, ενδιαφέρον, με εναλλαγή συναισθημάτων. Νομίζω ότι αν δεν είχα τη σκηνική πείρα των τόσων χρόνων δεν θα το τολμούσα.

Είναι δύσκολες οι εναλλαγές από το τραγικό  στο αστείο που απαιτεί ο ρόλος;
Σαφώς είναι πιο δύσκολο αλλά αυτό νομίζω είναι που το κάνει πιο ενδιαφέρον, πιο άμεσο για το θεατή και η ώρα περνάει αβίαστα. Τουλάχιστον αυτό μου έχουν πει!

Είναι και πιο αληθινό;
Σαφέστατα, γιατί είναι μία αφήγηση της καθημερινότητάς μας μέσα από ένα ωραίο, αστείο, δραματικό και εντέλει ποιητικό τρόπο. Εξάλλου, μέσα σε μία μέρα μπορούμε να βιώσουμε κάτι πολύ αστείο, κάτι πολύ δραματικό, κάτι πολύ ουδέτερο. Στο κείμενο αναγνωρίζουμε πράγματα που μας έχουν συμβεί, που έχουμε σκεφτεί, που έχουμε πει και νομίζω αυτό είναι το ωραίο. Μιλάει πολύ για πράγματα που μας αφορούν και είναι δικά μας. Ο κόσμος, γυναίκες αλλά και άντρες, έρχεται και μου λέει ότι «αυτή η ηρωίδα είμαι εγώ». 

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Ήταν απολύτως συνειδητή απόφαση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα αποφασίσει ότι θα γίνω ηθοποιός. Έπαιζα, έγραφα έργα, χόρευα, τραγουδούσα. Από 4 ετών που είχα συνειδητοποιήσει τον εαυτό μου, είχα αποφασίσει ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Οπότε, τα δρομολογούσα όλα προς τα εκεί. Διάβαζα πολύ λογοτεχνία και θεατρικά έργα, ξεκίνησα από νωρίς μαθήματα χορού και μουσικής. Το είχα σίγουρο και προσπαθούσα να γίνω όσο καλύτερη μπορούσα γιατί ήξερα ότι αυτό θα κάνω!

Έχοντας λοιπόν αποφασίσει από νωρίς ότι θα γίνετε ηθοποιός, αυτά που θέλατε να κάνετε, τα έχετε κάνει;
Ομολογώ ότι αισθάνομαι ότι είμαι στη μέση της πορείας. Έχω κάνει πολλά πράγματα, ωραία έργα και συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες, αλλά πάντα υπάρχει το ανικανοποίητο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω ακόμα πολλά όνειρα και σχέδια. Κάθε μέρα μπορεί να σκεφτώ και κάτι καινούριο που θα ανατρέψει τα προηγούμενα. Όταν αισθάνεσαι καλλιτέχνης ηθοποιός, μουσικός, χορευτής, ζωγράφος, έχεις πάντα τη διάθεση να ψάξεις και να ψαχτείς και σε καινούρια πράγματα. Οπότε θεωρώ ότι είμαι… μη σου πω και πριν τη μέση της διαδρομής!

Υπάρχει κάποιος ρόλος ή κάποιο έργο που να λέτε «αυτό θέλω να το κάνω»;
Όλοι οι ηθοποιοί έχουμε κάτι αγαπημένο. Τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι ότι θα ήθελα να κάνω ένα ρόλο από αρχαία τραγωδία. Έχω παίξει στην Επίδαυρο, ως μέλος του χορού στο θέατρο Τέχνης στον Ορέστη του Ευριπίδη, με το Γιώργο Κιμούλη και τη Ρένη Πιττακή, και στις Νεφέλες με το Εθνικό, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια. Όμως θα με ενδιέφερε πολύ να δοκιμαστώ σε κάτι τόσο δύσκολο, σε ένα ρόλο στο αρχαίο δράμα ή να ξαναπαίξω Σαίξπηρ. Γενικά είμαι των κλασικών συγγραφέων. Τσέχοφ, Στρίντμπεργκ, Ίψεν, Τένεσι Ουίλιαμς μου αρέσουν πολύ. Δεν παραγνωρίζω όμως ότι και στο σύγχρονο ρεπερτόριο υπάρχουν πολλά καλά έργα, και τελικά φέτος παίζω ένα ελληνικό έργο σύγχρονης δραματουργίας! Οπότε μπορεί να σου λέω τώρα ότι θέλω να παίξω αρχαία τραγωδία και του χρόνου να κάνω κάτι που να είναι πολύ καινούριο. Αλλά γενικά τα όνειρα μου είναι να έρχομαι σε επαφή με κάτι ενδιαφέρον και δύσκολο που θα με πάει παρακάτω. Με το «Φουστανάκι» ξεπέρασα κάποια δικά μου, προσωπικά όρια δουλειάς. Έτσι και το αρχαίο δράμα νομίζω ότι είναι ένα όριο παραπάνω, που το βλέπω και λέω «θα ήθελα να το φτάσω». Μακάρι να δοθεί η ευκαιρία. 

Την σκηνοθεσία την έχετε σκεφτεί; 
Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω, να είμαι στη σκηνή. Υπάρχουν έργα που με κεντρίζουν και θα ήθελα να τα σκηνοθετήσω, δεν το τολμώ, όμως, ακόμα. Είμαι τολμηρή όταν παίζω, ή όταν διαλέγω κάτι ή προτείνω κάτι σε ένα σκηνοθέτη. Αλλά για τη σκηνοθεσία θεωρώ ότι χρειάζομαι και άλλη σκηνική πείρα. Επίσης, νομίζω ότι δεν έχω ακόμα την απόλυτη ανάγκη να σκηνοθετήσω όπως την έχω για να είμαι στη σκηνή. Μπορεί βέβαια να υπάρχει εν σπέρματι και να μην έχει αναπτυχθεί ακόμα. Θεωρώ, πάντως, τρομακτικά σημαντική τη δουλειά του σκηνοθέτη, αλλά θα δούμε…Εννοείται, όμως, ότι αν σκηνοθετούσα ένα έργο δεν θα έπαιζα κιόλας. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι το «τρίτο μάτι» ή να είσαι δρον πρόσωπο πάνω στη σκηνή και να σκηνοθετείς. Πρέπει να έχεις τεράστια πείρα. Τουλάχιστον στην αρχή δεν θα το έκανα. 

Τι πιστεύετε ότι άλλαξε στο θέατρο τα τελευταία χρόνια;
Υπάρχουν πάρα πολλές προτάσεις. Ένας θεατής έχει μία τεράστια γκάμα ειδών θεάτρου αλλά και θιάσων για να διαλέξει. Υπάρχει το Εθνικό, το Θέατρο Τέχνης αλλά και το εμπορικό θέατρο, πάρα πολλές ομάδες νεανικές που κάνουν πειραματικό θέατρο, η Στέγη, κλπ. Υπάρχει μία τεράστια γκάμα μεγάλων και πλούσιων έργων αλλά υπάρχει και ένα φυτώριο νέων που προσπαθεί και μπορεί να φάει τα μούτρα του ή να βγάλει αριστουργήματα. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει να έχουμε ένα πάρα πολύ καλό θέατρο. Από ό,τι έχω δει σε ταξίδια στην Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο σε σχέση με το τι γεννιέται και τι δημιουργείται. Γίνεται μία αναμόχλευση που είναι πολύ ενδιαφέρουσα. 

Πώς εξηγείται ότι παρά την κρίση και την ανεργία γίνονται τόσες παραστάσεις;
Γιατί ο καλλιτέχνης θέλει να εκφραστεί και θα βρει τον τρόπο να το κάνει. Τώρα πια, οι οικονομικές  συνθήκες είναι τραγικά δύσκολες, μην έχετε στο μυαλό σας τους 10-20 πολύ γνωστούς, οι ηθοποιοί είναι χιλιάδες και παλεύουν και μοχθούν. Εφόσον δεν υπάρχει πλέον οικονομικό δέλεαρ, αυτό τους έχει ωθήσει να κάνουν πράγματα που παλιά δεν θα τα σκέφτονταν εύκολα. Βλέπω μία τάση να δοκιμαστούν πράγματα. Το ιδανικό, αν με ρωτάς, θα ήταν να είχαμε όλοι τη δυνατότητα να κάνουμε και να προτείνουμε πράγματα αλλά με οικονομικές συνθήκες ανθρώπινες, φυσιολογικές, που να ανταποκρίνονται στον κόπο και την προσπάθειά μας. 

Η ιδανική σας μέρα τι περιλαμβάνει; 
Με δουλειά ή χωρίς δουλειά;

Ό,τι θέλετε. Φαντάζομαι με δουλειά, με βάση ότι μου έχετε πει μέχρι τώρα!
Τώρα επειδή τελειώνει η σεζόν και είμαι κουρασμένη, θα ήθελα να μην περιλαμβάνει δουλειά! (γελάει) Νομίζω ότι η ιδανική μέρα είναι να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν και όχι πράγματα που σε καταπιέζουν. Ιδανική μέρα είναι να έχεις ξεκουραστεί, να έχεις ενέργεια και να μπορείς να πας με τα «χίλια» στην πρόβα ή στην παράσταση. Ιδανική μέρα είναι να βγω με τους φίλους μου, να πάμε σινεμά ή για φαγητό. Μία καταπληκτική διασκέδαση για μένα είναι να είμαι με φίλους μου και να έχουμε πάει για φαγητό κάπου και να μιλάμε. Είναι μία πολύ χαλαρωτική στιγμή. Ιδανική μέρα είναι να πάω βόλτα με το βαφτιστήρι μου που το λατρεύω. Να κάνω πράγματα απλά καθημερινά που θα με χαλαρώσουν λίγο από την ένταση και το στρες.

Για το μέλλον είστε αισιόδοξη;
Περνάω διάφορες φάσεις, υπάρχουν στιγμές που βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο που λένε, άλλες φορές το βλέπω τελείως άδειο και άλλες ξέχειλο! Δεν έχω ένα στάνταρ. Υπάρχουν στιγμές που μου φαίνονται όλα μάταια και μαύρα, με πιάνει φρικτή απελπισία για τη χώρα, τη δουλειά μας και για τα πάντα. Άλλες πάλι, το ποτήρι είναι ξέχειλο με ωραίο δροσερό νερό που σε καλεί να το πιεις και να ευφρανθείς. Πραγματικά αν μιλούσαμε αύριο θα σας έλεγα τα ίδια, αλλάζω ακόμα και μέσα στην ημέρα!

Info
«Το πράσινό μου το φουστανάκι»
Θέατρο «Αλκμήνη», Αλκμήνης 8, Γκάζι, τηλ.:210-3428651
Παρασκευή-Σάββατο 21.30 (μέχρι 20 Μαΐου)

Ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα
Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου
Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κουστούμια: Νίκος Καρδώνης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου
Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος