Μόνικα: "Ο κήπος είναι ανθηρός"

Aπό όταν πρωτοεμφανίστηκε στο τραγούδι, η Μόνικα ξεχώρισε για το μουσικό της χάρισμα, τον αυθορμητισμό και τον ακομπλεξάριστο τρόπο που βλέπει τα πράγματα γύρω της. Κάθε φορά επί σκηνής χτίζει μία παράσταση υψηλών προδιαγραφών που κλέβει τις εντυπώσεις. Παράλληλα, θέτει τη μουσική της στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Έτσι, το νέο της τραγούδι, «Saving the World», είναι αφιερωμένο στους πραγματικούς ήρωες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, στη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό. «Πηγή έμπνευσης για το νέο μου τραγούδι, είναι οι καθημερινοί ήρωες με τις μάσκες και τα γάντια, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, που με αυταπάρνηση, δίνουν καθημερινά ένα σκληρό αγώνα, ο καθένας από τη δική του θέση, ενάντια στην πανδημία του κορωνοϊού» αναφέρει χαρακτηριστικά η ερμηνεύτρια.

Υπάρχει κάτι που σας ανησυχεί ή φοβίζει σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση που ζούμε σήμερα;

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω μεγάλη αγωνία και άλλες που νιώθω ότι όλα θα πάνε καλά. Για να ξεπεραστούν όλα αυτά θα χρειαστεί αρκετός καιρός και ανησυχώ για το αν ο κόσμος θα κάνει την απαραίτητη υπομονή. Δεν είναι εύκολο. Όταν κάποιος έχει μια φοβία με μικρόβια οι ειδικοί του λένε να μην προτρέχει σε αναβολή σχεδίων και να μην υπερβάλλει με απολύμανση των πάντων λόγω αυτή της φοβίας γιατί αλλιώς θα ενδυναμωθεί. Τώρα μια ολόκληρη κοινωνία, ένας ολόκληρος πλανήτης κάνει ακριβώς το αντίθετο. Θα πάρει πολύ καιρό πιστεύω να βρούμε την αυτοπεποίθηση να βγαίνουμε έξω, όπως παλιά αν και πιστεύω πως όλο αυτό θα αλλάξει τις συνήθειές μας προς το καλύτερο σε βάθος χρόνου. 

Πρόσφατα, κυκλοφορήσατε τον πρώτο σας ελληνόφωνο δίσκο «Ο κήπος είναι ανθηρός» από την Panik Oxygen. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο για το νέο σας άλμπουμ;

Μου αρέσει πολύ σαν έκφραση. Συμβολίζει κάτι όμορφο, κάτι ελπιδοφόρο και κρύβει λίγο χιούμορ λόγω της ατάκας απ’ την ταινία. Τον τίτλο αυτόν τον είχα στο μυαλό μου πολλά χρόνια πριν ακόμη διανοηθώ οτι θα κυκλοφορήσω ελληνόφωνο δίσκο. Ο τίτλος καθόρισε το artwork του δίσκου καθώς και τους στίχους του πρώτου κομματιού «Ιστορίες» τους οποίους έγραψε ο άντρας μου. 

Γιατί καθυστερήσατε τόσο να μοιραστείτε μαζί μας τα ελληνικά τραγούδια σας;

Η μουσική μου θεωρώ πως είναι πολύ ελληνική μερικές φορές, απλώς με αγγλικό στίχο. Δηλαδή, νιώθεις την ελληνικότητα στις μελωδίες. Γι’ αυτό και ο κόσμος αμέσως την αγκάλιασε. Ήταν υπέροχο. Σε μία από τις πρώτες περιοδείες με το Αvatar παίξαμε σε πολλές πόλεις της επαρχίας ακόμη και σε μικρά μέρη όπου ο κόσμος έκλαιγε από συγκίνηση. Ερχόντουσαν στο καμαρίνι και μου έλεγαν πως δεν κατάλαβαν τίποτα αλλά δεν τους ενδιέφερε. Ο στίχος είναι σημαντικό κομμάτι της μουσικής αλλά επειδή κι εγώ είμαι παιδί της μελωδίας, τους ένιωθα. Στα ελληνικά άργησα να κυκλοφορήσω έναν δίσκο, πρώτον γιατί δεν είχα συγκεντρώσει αρκετά τραγούδια που να με ικανοποιούσαν 100%. Ακόμη και τώρα ο δίσκος αποτελείται μόνο από επτά τραγούδια. Το οποίο και αυτό είναι συμβολικό λόγω του γνωστού λαικού τραγουδιού. Επίσης, κάθε φορά που ήθελα να κυκλοφορήσω αυτόν τον δίσκο κάτι άλλο προλάβαινε να συμβεί. Σε κάποια φάση όταν είχα ετοιμάσει λίγα ελληνικά τραγούδια, ήρθε η Αμερική και η πορεία μου εκεί. Ο ελληνόφωνος δίσκος για μένα είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Ήθελα να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή που θα ήμουν Ελλάδα, να το στηρίξω με την ψυχή μου, ολοκληρωτικά. Δεν μπορούσα να είμαι στο Λος Άντζελες και να κυκλοφορώ δίσκο στα ελληνικά στην Ελλάδα. Δεν θα ήταν δίκαιο. 

Πότε δημιουργείται για εσάς η ανάγκη να προχωρήσετε σε ένα νέο δισκογραφικό βήμα;

Γενικά γράφω συνεχώς. Σχεδόν καθημερινά. Αυτό σημαίνει οτι έχω τεράστιο αρχείο demo κομματιών. Αυτό είναι και καλό και κακό. Από τη μία μπορώ να παραδίδω εύκολα πολλά projects όπως μουσική για θεατρικά έργα, ταινίες αλλά και συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Από την άλλη, η μουσική που έχω συγκεντρώσει έχει τόση ποικιλία που δυσκολεύομαι να βρω ομάδες τραγουδιών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν δίσκο. Κάθε χρόνο λέω στον εαυτό μου πως θα ξεκινήσω να κυκλοφορώ δίσκους πιο συχνά αλλά μετά με πιάνει η τελειομανία μου και καθυστερώ. Για μένα δεν είναι καθόλου δύσκολο να γεννήσω την ιδέα, να γράψω από το μηδέν ένα τραγούδι. Το μετά όμως, η παραγωγή του με δυσκολεύει πολύ. Με την καλή έννοια. Δηλαδή πες οτι πάω να γράψω μια μελωδία στο πιάνο, πιάνο-φωνή. Μετά θέλω να τα δοκιμάσω όλα! Θέλω να παίξω, να πειραματιστώ. Σε εκδοχή κλασική, ηλεκτρονική, τζαζ κτλ. Μήπως να βάλω και αυτή τη γέφυρα εδώ; Μήπως να βάλω πνευστά; Και πάει λέγοντας. Συνήθως στο στούντιο τα τραγούδια μου έχουν φακέλους με 10-15 εκδοχές κάθε φορά. Σπάνια έρχεται αμέσως η εκδοχή που με κάνει να νιώθω 100% χαρούμενη. Και είναι φανταστική αίσθηση. 

Ξεκινήσατε να τραγουδάτε επαγγελματικά πριν από περίπου έντεκα χρόνια. Τότε κυκλοφορήσατε και τον πρώτο σας προσωπικό δίσκο με τίτλο «Avatar». Πώς ένα 24χρονο τότε κορίτσι «επιβιώνει» σε έναν κατά βάση ανδρικό χώρο;

Δεν θεωρώ πως υπερτερεί πλέον το ανδρικό ή το γυναικείο φύλο στον χώρο της μουσικής. Ο κόσμος ακολουθεί αυτούς που τον συγκινούν, που έχουν να δώσουν κάτι καινούργιο και ειλικρινές. Δεν αντιμετώπισα δυσκολίες σαν γυναίκα αλλά όταν ξεκίνησα πολλοί ήταν αυτοί που δεν πίστευαν στον αγγλικό μου στίχο. Εκεί δυσκολεύτηκα να βρω συνεργάτες και ανθρώπους να επενδύσουν σε μένα. Αλλά με επιμονή και υπομονή, έγιναν όλα όπως έπρεπε. Η μουσική βιομηχανία είναι ένας πάρα πολύ ανταγωνιστικός χώρος. Αυτό που έμαθα στην πορεία είναι οτι η ίδια η μουσική εν τέλει παίζει έναν μικρό ρόλο. Εγώ στην αρχή επειδή ήμουν πολύ αυθόρμητη και πολύ ρομαντική βασίστηκα στην μουσική άφησα να γίνουν όλα τα υπόλοιπα αυθόρμητα. Δηλαδή η προώθηση, η εικόνα, οι συνεντεύξεις τα πάντα. Αυτό με καθόρισε και μπορώ να πω με έσωσε. Γιατί μου έδειξε έναν δρόμο που ακολουθώ ακόμη και σήμερα. Η μελωδία και το τραγούδι, ή η συναυλία πάνω στη σκηνή είναι το τελευταίο και το πιο εύκολο στάδιο μιας προσωπικότητας που εκτίθεται εκεί έξω. Το πιο δύσκολο και το πιο βασικό είναι να χτίζεις στη καθημερινότητά σου μια ζωή και έναν χαρακτήρα που θα είναι πλούσιος αρκετά ώστε να καταλήξει μια μέρα σε ένα όμορφο τραγούδι ή στίχο. Η ζωή μας η ίδια είναι αυτή που μας δημιουργεί και παίρνει τις πιο βασικές αποφάσεις. Όπως τι είδους μουσική θα γράψεις; Το είδος μουσικής που επιλέγεις να ακούσεις περισσότερο. Σε ποιο κοινό θα απευθυνθείς; Στο κοινό με το οποίο θα ήθελες να κάνεις παρέα, να πάτε διακοπές μαζί. Τι στίχους να γράψω; Θα γράψω στίχους που πηγάζουν από τα βιβλία και τα κείμενα που σε συγκίνησαν, με τα οποία ταυτίστηκες. Κάπως έτσι καταλήγουμε στην ατάκα «να είσαι ο εαυτός σου», ή «δημιούργησε αυτό που πραγματικά σε εκφράζει». Δεν είναι εύκολο, συνήθως θέλουμε να εκφράσουμε αυτό που δεν έχουμε, αυτό που ζηλεύουμε στους άλλους. Αλλά δεν είναι να κρατήσει για πολύ. Όλα αυτά είχα την τύχη να τα μάθω σε νεαρή ηλικία και πιστεύω είναι ο βασικός λόγος που δεν μετανιώνω για τίποτα και συνεχίζω να αγαπώ πολύ τη μουσική. Γιατί πρώτα απ’όλα φροντίζω να αγαπώ τη ζωή που έχω επιλέξει. 

Ποιο είναι το πιο αρνητικό σχόλιο που έχετε διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια και σας έχει στεναχωρήσει;

Έχω ακούσει πολλά άσχημα σχόλια. Αλλά αν δώσω σημασία σε αυτά είναι σαν να αναιρώ τα όμορφα σχόλια. Όλα συνυπάρχουν εκεί έξω. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Ποτέ μου όμως δεν διάβαζα τι γράφουν για μένα. Έτσι συνήθισα. Να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω και αν αρέσει έχει καλώς. Αυτό που έχω μάθει πάντως με τα χρόνια, είναι ο κόσμος είναι πανέξυπνος και δεν πρέπει ποτέ να τον υποτιμάς. Ο κόσμος είναι απαιτητικός και καλά κάνει. Μέσα σε μια λαοθάλασσα επιλογών αποφασίζει να περάσει χρόνο ακούγοντας εσένα ή να δώσει τα λεφτά του για να να έρθει να δει τη συναυλία σου. Πρέπει να το σεβόμαστε αυτό και να δίνουμε ό,τι καλύτερο έχουμε. Γιατί αν δεν είσαι αληθινός καλά να πάθεις και δεν θα ξαναέρθουν να σε δούνε. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να υποκρίνομαι και απλώς να εκτελώ ένα πρόγραμμα. Πρέπει να το νιώθω εγώ η ίδια ό,τι τραγουδάω αλλιώς δεν με ενδιαφέρει καν. Γι’ αυτό δίνω λίγες συναυλίες, για να μπορώ να χαίρομαι με όλη μου την ψυχή την κάθε μία από αυτές.

Με τα χρόνια έχετε δημιουργήσει μια καλή σχέση με τον εαυτό σας;

Ευτυχώς φρόντισα από πολύ μικρή να έχω δίπλα μου ανθρώπους που τους αγαπώ και με αγαπούν αληθινά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έκανα και λάθη. Στη πορεία ήρθαν στη ζωή μου και άνθρωποι άσχημοι, φιλόδοξοι, κακοήθεις αλλά έμαθα από αυτούς. Ότι την αγνή καρδιά μου την θέλω ακέραιη. Τότε μόνο δεν είμαι καλά με τον εαυτό μου. Όταν έχω ανθρώπους στην ζωή μου να μου βάζουν άσχημες σκέψεις για τους άλλους. Αγαπώ όλο τον κόσμο. Προτιμώ κάποιος να με εκμεταλλευτεί παρά να σκεφτώ πονηρά για αυτόν εκ των προτέρων. Θέλω μέσα μου να έχω καλοσύνη για να παίρνω καλοσύνη. Φυσικά έτσι πληγώνομαι καμιά φορά, ειδικά από τότε που έγινα μαμά συγκινούμαι πολύ πιο εύκολα, αλλά δεν πειράζει γιατί στο τέλος της ημέρας έχω την συνείδησή μου καθαρή. Την επιτυχία δεν την καταλαβαίνω πολύ. Ακόμη και όταν ακούω το χειροκρότημα του κόσμου θέλω να πάω να τους αγκαλιάσω έναν-έναν γιατί πρόκειται για ένα ομαδικό αποτέλεσμα, μια κοινή επιτυχία. Ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι νιώθω αρμονία μέσα μου και είμαι ευτυχισμένη. Ευχαριστώ τον κόσμο που δίνει αγάπη τόσα χρόνια, θα συνεχίζω να ανταποδίδω με όλη μου την καρδιά. 

Πόσο αλλάζει μια σχέση όταν στο σπίτι εμφανίζεται ένα μωρό;

Μόνο ευτυχία φέρνει ένα μωρό στο σπίτι. Η κάθε μέρα αποκτάει όλο και περισσότερο νόημα. Παρατηρείς τη ζωή να ανθίζει σιγά-σιγά και το κυριότερο, είναι πάντα μες στη τρελή χαρά. Ό,τι και να συμβαίνει εκεί έξω ενά παιδάκι όταν έχει αγάπη και αγκαλιές τα έχει όλα. Το ίδιο κι εμείς.

Εσείς, σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;

Μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια που μου έδινε πάρα πολύ αγάπη και με έκανε να πιστεύω πως στη ζωή μου μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Οι γονείς μου είναι και οι δύο έντονες προσωπικότητες, διαφορετικές μεταξύ τους που όμως σαν οικογένεια δημιουργούσαν μια ισορροπία ασφάλειας γεμάτη περιπέτειες, τρυφερότητα και πολύ αυτοσαρκασμό. Μου συμπεριφέρονταν πάντοτε σαν να είμαι ενήλικη και μου κάνει εντύπωση πόση υπομονή είχαν με τον ατίθασο χαρακτήρα μου. Περισσότερο χρόνο περνούσα με τη μαμά μου, ήταν και είναι ακόμη το είδωλό μου. Με  έκανε να βλέπω τον κόσμο ρομαντικά. Ο μπαμπάς μου με ενθάρρυνε να δοκιμάζω συνεχώς καινούργια πράγματα και μου έμαθε την σκληρή δουλειά και την επιμονή στο στόχο μας. Δούλευε κάθε μέρα πολλές ώρες στο νοσοκομείο αλλά πάντα όταν γυρνούσε αφιέρωνε λίγο χρόνο να παίξει με εμένα και τον αδερφό μου. Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της καθημερινότητας αυτό το βραδινό παιχνίδι. Εμείς με τον μπαμπά μου να παίζουμε μπάσκετ σαν τρελοί μέσα στο δωμάτιο και η μαμά μου να φωνάζει οτι θα σηκωθούν ακάρεα από τη μοκέτα αλλά στο τέλος να ρίχνει και η ίδια ένα σουτάκι.

Ισχύει ότι είστε λάτρης των σπορ;

Ναι. Μου αρέσουν αρκετά. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που έκανα σκι τον χειμώνα στο Καρπενήσι ή όπου αλλού τύχαινε να πηγαίνει ο μπαμπάς για συνέδρια και μας έπαιρνε μαζί. Μια φορά έκανα σκι για δέκα μέρες συνεχόμενα στο Νταβός. Έκλαιγα τα βράδια επειδή έχανα το σχολείο μου στο Καρπενήσι. Η μαμά μου έλεγε πως οι εμπειρίες της ζωής καμιά φορά μας μαθαίνουν πολύ  περισσότερα από τα βιβλία. Ναι όντως, οι εικόνες από εκείνο το ταξίδι μου έχουν μείνει αξέχαστες. Τα καλοκαίρια έκανα πολύ ποδήλατο και wind-surf στο Παράλιο Άστρος Κυνουρίας. Παίζαμε τέννις στο Κεφαλόβρυσο στις εκδρομές με το σχολείο μας. Έπαιζα ποδόσφαιρο όπου έβρισκα, σε πλατείες, σε γήπεδα, στην παραλία. Ήμουν αυτό που λέμε αγοροκόριτσο, ήθελα να είμαι μέσα σε όλα και να τα κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Ένα καλοκαίρι με ρώτησε ο μπαμπάς μου τι ήθελα για δώρο για τη γιορτή μου. Του ζήτησα να μου φτιάξει μια μπασκέτα ύψους 3,05 όπως οι επαγγελματικές. Μα, μου λέει, πρώτον βρέχει όλη μέρα και δεύτερον είσαι δέκα χρονών δεν θα φτάνεις. Εγώ όμως επέμενα. Ήθελα να παίξω ακόμη και μέσα στη βροχή και αν γινόμουν καλή δεν ήθελα κανείς να μου πει πως είχα δικαιολογία, τύπου είχες πιο κοντή μπασκέτα για το ύψος σου. Επειδή ο μπαμπάς μου δεν μου χαλούσε ποτέ χατίρι, την έφτιαξε την μπασκέτα και μάλιστα μέσα στη βροχή. Μετά βέβαια είχε κρυολόγημα για μια βδομάδα αλλά δεν μου είπε τίποτα. Ήξερα οτι μέσα του ήταν πολύ περήφανος που η κόρη του δεν συμβιβαζόταν στα εύκολα. 

Αλήθεια, μικρή πώς ονειρευόσασταν τον μεγάλο εαυτό σας; 

Σίγουρα όχι όπως είμαι τώρα. Όταν ήμουν μικρή σκεφτόμουν οτι στα 34 θα είμαι μία σοβαρή τύπισσα, ενώ εγώ τώρα νιώθω πιο παιδί από ποτέ.

Πότε νιώσατε ότι ωριμάσατε ως γυναίκα;

Στην Αμερική όταν πήγα μόνη μου, σε ένα καινούργιο κόσμο, ξένη γλώσσα, άλλοι ρυθμοί, εκεί ένιωσα πως μεγάλωσα ξαφνικά. Έπρεπε να επιβιώσω και να πετύχω τους στόχους μου με υπευθυνότητα, ξανά απ’ την αρχή χωρίς κανένα μαξιλαράκι ασφαλείας. 

Πώς ορίζετε την ευτυχία, μέσα στα πράγματα που έχετε ζήσει;

Αρμονία ψυχής.