Λουκία Μιχαλοπούλου: «Αν δεν ξέρεις να ρισκάρεις δεν μπορείς να είσαι ηθοποιός»!

Κουβαλώντας όλη την φρεσκάδα και την όρεξη για πολλή δουλειά που χρειάζεται να έχει μια σπουδαία ηθοποιός, η Λουκία εξακολουθεί να αμφισβητεί τον εαυτό της, να δειλιάζει να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα, αλλά και να παίρνει το ρίσκο των καλλιτεχνικών επιλογών της.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κάνει μια στάση για να μιλήσει αποκλειστικά στο allyou.gr για τον φετινό της ρόλο, τον οποίο πάντα ονειρευόταν να παίξει, για τον καημό της να κάνει κάποια στιγμή τηλεόραση και για το μεγάλο... απωθημένο της μαμάς της! 

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιο στην παράσταση;

Ο Μαυρίκιος είναι ένας σκηνοθέτης που πάντα θαύμαζα και εκτιμούσα αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθούμε... επί σκηνής. Παρακολουθούσα τις δουλειές του και το ήξερα πως κάποια στιγμή θα δουλέψουμε μαζί. Όταν ήρθε η πρόταση, λοιπόν, είπα το «ναι» αμέσως. 

Ο Δημήτρης είναι πάνω απ' όλα ένας εξαιρετικός άνθρωπος με μεγάλη αγάπη για το θέατρο και γι' αυτό που κάνει. Και, βέβαια, είναι ένας θαυμάσιος σκηνοθέτης. Όταν δουλεύεις μαζί του, το καταλαβαίνεις ακόμα πιο έντονα αυτό γιατί, ενώ είναι απαιτητικός και αυστηρός, σου αφήνει χώρο να εκφραστείς. Το «απαιτητικός» το λέω με την καλή έννοια, με την έννοια που σου επιτρέπει να εξελιχθείς, να γίνεις καλύτερος, να βγάλεις τον καλύτερο σου εαυτό. 

Στην παράσταση υποδύεσαι τη νεαρή Κάθριν. Σε τι βαθμό έχεις προλάβει να αγαπήσεις τον χαρακτήρα αυτής της κοπέλας;

Η Κάθριν ήταν για μένα ένας ρόλος όνειρο. Ένας ρόλος που αγαπούσα πάντα και ήθελα πολύ να παίξω. Όταν λοιπόν τον πήρα στα χέρια μου ήταν μια πραγματικά συγκινητική στιγμή.

Όλη η γοητεία αυτού του κοριτσιού είναι η γλύκα και η αθωότητά του. Δεν μπορείς να μην αγαπάς την Κάθριν, δεν μπορείς να μην την καταλάβεις. 

Το έργο του Tένεσι Ουίλιαμς είναι, θα έλεγα, ένα έργο αδυσώπητο και σκληρό. Αντανακλά μέσα του όλη την ασχήμια μιας κοινωνίας που δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται την διαφορετικότητα. Ταυτόχρονα είναι ένα έργο αυτοβιογραφικό, καθώς ο Ουίλιαμς το έγραψε έχοντας κατά νου την αδελφή του αλλά και όλη την καταπίεση που σαν μικρά παιδιά, εκείνος και αυτή, βίωσαν μέσα στο σπίτι όπου μεγάλωναν.

Το Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι είναι ένα μεγάλο, ένα σπουδαίο έργο. Θαρραλέο, δίκαιο, τολμηρό, καταγγελτικό, λυτρωτικό. Ένα αληθινό αριστούργημα. 

Για να αποδώσεις την δική σου Κάθριν πάτησες πάνω στην διάσημη, κλασική ταινία με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ;

Μπα, δεν θα το έλεγα. Η ταινία με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, την Κάθριν Χέπμπορν και τον Μοντγκόμερι Κλιφτ,  είναι πραγματικά υπέροχη αλλά είναι μια μεγάλη, λαμπερή, χολιγουντιανή παραγωγή απ' όλες τις απόψεις. Το κλίμα της και η αισθητική της δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που έχουμε στήσει εμείς στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας. Συνεπώς και η δική μου Κάθριν είναι αλλιώτικη. Εγώ την Κάθριν προσπάθησα να την βρω από την αρχή, κυρίως μέσα μου. 

Τι κοινό αισθάνεσαι πως έχει μια κοινωνία του σήμερα με την κοινωνία που περιγράφει ο Τένεσι Ουίλιαμς στο έργο του;

Θέλω να πιστεύω ότι σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είμαστε το ίδιο τρομαγμένοι με την ιδέα του «διαφορετικού». Το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας που είναι ένα από τα βασικά θέματα  του έργου και της παράστασης, θέλω να πιστεύω πως αντιμετωπίζεται από όλες τις σημερινές κοινωνίες διαφορετικά και, κυρίως, πιο φυσιολογικά. 

Βέβαια, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που ενώ  θα πουν ότι δεν τους ενοχλεί να είναι κάποιος gay, ή, με την οποιαδήποτε κοινωνική έννοια,«διαφορετικός», στην πράξη δεν αντιδρούν ανάλογα. Υπάρχει ακόμη αγριότητα σε αυτά τα πράγματα. Οπότε και μόνο γι αυτό, το έργο του Ουίλιαμς μας αφορά πάρα πολύ ακόμα.

Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, τι θεωρείς ότι μας φταίει και δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να δεχτούμε την διαφορετικότητα των άλλων;

Οι Έλληνες ποτέ δεν ήμασταν ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλοι. Είμαστε κλειστή κοινωνία και δεν βλέπω πώς μπορεί να αλλάξει αυτό. Απλώς έτσι είμαστε. Φοβόμαστε το ξένο και αυτό το οποίο δεν έχουμε συνηθίσει. Μα, πάνω απ' όλα, φοβόμαστε να ρισκάρουμε. 

Εσύ ρισκάρεις στη ζωή σου;

Πολύ. Βασικά δε νομίζω ότι γίνεται διαφορετικά. Αν δεν ξέρεις να ρισκάρεις δεν μπορείς να είσαι ηθοποιός. Η στασιμότητα είναι ο εχθρός της δουλειάς μας. 

Έχεις πει στο παρελθόν ότι δεν λες εύκολα μπράβο στον εαυτό σου. 

Έχω την μόνιμη εντύπωση πως την στιγμή που θα αρχίσω να μου λέω «μπράβο» θα είναι η στιγμή που θα σταματήσω να εξελίσσομαι. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι υγιές. Δεν μπορείς να δουλεύεις σκληρά χωρίς να «χαϊδολογάς» και λίγο τον εαυτό σου. Το καλόπιασμα και ο έπαινος είναι κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Απλά εγώ δεν ξέρω πώς να το κάνω. Πάντα στο τέλος επικρατεί ο φόβος ότι όταν αποφασίσω πως είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου θα σταματήσω να βελτιώνομαι. 

Όταν σε επιβραβεύουν οι άλλοι, οι φίλοι σου, η οικογένεια σου και οι συνάδελφοι σου, πως αισθάνεσαι;

(Γέλια) Εντάξει, χαίρομαι. Ψέματα να πω; Αλλά είναι μια χαρά που δεν κρατάει πολύ. Μετά από λίγη ώρα αρχίζω αμέσως να αμφισβητώ και πάλι την προσπάθεια μου και να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να το κάνω καλύτερα την επόμενη φορά. 

Mε τι κριτήριο επιλέγεις τους ρόλους που ερμηνεύεις;

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι θέλω να βρίσκω στην κάθε δουλειά κάτι να με κερδίζει, να με συναρπάζει. Είτε αυτό είναι κάποιος από τους συντελεστές της παράστασης, είτε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, είτε απλώς το έργο. Φέτος έχω την τύχη να συμβαίνουν όλα αυτά ταυτόχρονα και είναι υπέροχο. Δηλαδή και η Κάθριν είναι κάτι που πάντα ήθελα να κάνω, και η συνεργασία με τον Δημήτρη Μαυρίκιο ήταν μια επιθυμία που είχα εδώ και καιρό. Είναι σίγουρα δύσκολο να κάνεις πράγματα που δεν τα πιστεύεις.

Δηλαδή, δεν έχει χρειαστεί να κάνεις ποτέ κάτι που δεν το «πίστευες»; 

Δεν θα σου κρύψω ότι ζω από αυτή τη δουλειά, άρα με ενδιαφέρει το να μπορώ να βγάζω κάποια χρήματα. Θα μπορούσε να μην μου έχουν έρθει όλα όπως τα ονειρευόμουν. Όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα που έχω υπάρξει πολύ τυχερή σε αυτόν τον τομέα. Μου τύχαιναν δουλειές και ρόλοι  που και ήθελα και με κάλυπταν οικονομικά, ώστε να μπορώ να ζω. 

Έχεις ρόλους απωθημένα;

Όχι, δεν θα το έλεγα. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι έτσι και να μην λειτουργώ στις αποφάσεις και τις επιλογές μου με αυτό το κριτήριο. Σίγουρα όμως θα έλεγα ότι θέλω να επαναλάβω κάποιες από τις καλές συνεργασίες που είχα στο παρελθόν. Συμπελαμβανομένης και της φετινής.

 Γιατί δεν έχεις παίξει ποτέ κωμωδία;

Έλα ντε! Δεν έχω ιδέα. Ποτέ δεν μου δίνανε κωμικούς ρόλους και ειλικρινά δεν ξέρω το γιατί. Εμένα μου αρέσει η κωμωδία! Θα ήθελα πολύ να παίξω κάποια στιγμή. Αλλά από τη σχολή με είχαν ταυτίσει με το δράμα. Ε, και έμεινε έτσι. Πρέπει να αλλάξει αυτό, όμως. Πρώτα απ' όλα θα χαρεί πολύ η μαμά μου...

Η μαμά σου;

Ναι, ασ'τα. Μου λέει η γυναίκα «Αμάν βρε παιδάκι μου, παίξε και σε τίποτα χαρούμενο, μαυρίζει η ψυχή μου κάθε φορά που σε βλέπω» (γέλια). 

Θα μπορούσες να απαντήσεις στο δίλημμα: θέατρο ή σινεμά;

Όχι, δεν θα μπορούσα. Και γιατί να το κάνω άλλωστε; Δεν υπάρχει λόγος... Αυτό που δεν έχει συμβεί ακόμα και θα ήθελα να συμβεί κάποια στιγμή είναι η τηλεόραση. Μου έχουν γίνει κατά καιρούς διάφορες προτάσεις αλλά πάντα με κάποιον τρόπο το θέατρο με προλάβαινε... Κάθε φορά που υπήρχε κάποια τηλεοπτική πρόταση που με ενδιέφερε τύχαινε να έχουμε κλείσει ήδη μια καλή θεατρική δουλειά και αποφάσιζα να δώσω όλο το βάρος εκεί. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν πολλά πράγμα ταυτόχρονα. Πιστεύω ότι στο τέλος κάτι χάνεις απ' ολα.

Yπάρχει κάτι που έχεις δει στην τηλεόραση και το έχεις ζηλέψει; 

Το Νησί. Χωρίς δεύτερη σκέψη...

 Γιατί σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί δίνετε σχεδόν αμέσως την ίδια απάντηση σε αυτή την ερώτηση;

Αλήθεια; Δεν ξέρω. Υποθέτω γιατί ήταν μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Μια πολύ καλή παραγωγή από αυτές που σπάνια βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση γιατί δυστυχώς οι οικονομικές δυνατότητες είναι περιορισμένες. Επίσης, υπάρχει μια προκατάληψη σχετικά με την τηλεόραση, πως δηλαδή είναι κάτι το ευτελές, κάτι που δεν γίνεται να είναι ποιοτικό. Είναι μεγάλο λάθος αυτό αν θέλεις τη γνώμη μου. Αυτό το στερεότυπο ότι ο κόσμος στην τηλεόραση θέλει να βλέπει αποκλειστικά «εύκολα» πράγματα, δεν ισχύει. Ο κόσμος έχει αποδείξει ότι μπορεί να δει και να αγαπήσει πολύ όμορφα και ποιοτικά πράγματα και στην τηλεόραση.

Τι αισθάνεσαι ότι είναι αυτό που σε κάνει καλύτερη και σε βελτιώνει σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο;

Η σκληρή δουλειά και η αγάπη μου για το θέατρο. Αυτό, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Tι κάνει η Λουκία Μιχαλοπούλου όταν δεν παίζει θέατρο ή σινεμά;

Τίποτα φοβερό. Είμαι σπιτόγατος και βγαίνω συνήθως για κάνα καφέ ή για να πάω σινεμά. Το λατρεύω το σινεμά, με ξεκουράζει. Όταν βλέπω μια ταινία χαλαρώνω, αδειάζει το μυαλό μου. Ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο και στο θέατρο. Για κάποιο λόγο, όταν παρακολουθώ μια παράσταση, όλες μου αισθήσεις είναι "τεντωμένες". Το απολαμβάνω σίγουρα αλλά δεν με ηρεμεί με τον ίδιο τρόπο. 

Είδες τίποτα καλό στο σινεμά πρόσφατα;

Την τελευταία ταινία των αδελφών Νταρντέν. Το «Δυο Μέρες, Μια Νύχτα» με την Μαριόν Κοτιγιάρ. Τι υπέροχο φιλμ! Σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με περισσότερο κουράγιο και με μεγαλύτερη αισιοδοξία. 

Ταυτότητα παράστασης;

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Α΄ Σκηνή)

Κεφαλληνίας 16,Κυψέλη

Τηλ : 2108838727

Τιμη : € 19, 13 (Σάβ.,Κυρ.), € 16, 13 (Tετ., Παρ.). Κάθε Πέμ. € 13.

Βάϊολετ Βέναμπλ: Μπέττυ Αρβανίτη

Δρ Τσουκρόβιτς: Αλέξανδρος Βάρθης

Δεσποινίς Φόξχιλ / Αδελφή Φελίσιτι: Άννα Πατητή

Κυρία Χόλι: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη

Τζορτζ Χόλι: Γιάννης Φλουράκης

Κάθριν Χόλι: Λουκία Μιχαλοπούλου

Τον Σεμπάστιαν Βέναμπλ από την οθόνη υποδύεται ο Νίκος Κουρής.

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος 

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης 

Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Στάθης Σκουρόπουλος

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Βίντεο: Χρήστος Δήμας

Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Πατητή