«Είχα την υπομονή να “δυσκολευτώ” λίγο παραπάνω, αλλά να υπάρξω μουσικά όπως θέλω και μου ταιριάζει» Βασιλική Μιχαλοπούλου

Ταλαντούχα, δυναμική, με πείσμα και υπομονή, βρίσκεται ένα βήμα πριν από τον πρώτο της προσωπικό δίσκο. Λίγο πριν το live της στο Faust, η Βασιλική Μιχαλοπούλου σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο allyou.gr και την Αγγελική Λάλου.

Τι θα ακούσουμε στις 10 Μαΐου στη σκηνή του Faust;

Ανυπομονώ για το live μας στο Faust στις 10 Μαΐου. Είναι το φινάλε των χειμερινών εμφανίσεων με την μπάντα μου, πριν ανακοινώσουμε τα καλοκαιρινά κανονίσματά μας. Το live βασίζεται στα κομμάτια του επερχόμενου δίσκου μου, σε μουσική και στίχους του Γιώργου Καψάσκη, ενώ ταυτόχρονα έχουμε ενσωματώσει κομμάτια τόσο του ελληνικού, όσο και του ξένου ρεπερτορίου, τα οποία έχουμε διασκευάσει, ούτως ώστε, αν και φαινομενικά διαφορετικά μεταξύ τους, να έχουν μια συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα. Από τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Σταμάτη Κραουνάκη, μέχρι τους Florence and the Machine και τον Goran Bregovic! Κι όμως! Το live αυτό, όπως και ο επερχόμενος δίσκος, είναι ουσιαστικά οι μέχρι τώρα αποσκευές μου.

Πώς από τις σπουδές της νομικής πήρες την απόφαση να ασχοληθείς κυρίως με το τραγούδι;

Η απόφαση να στραφώ κυρίως προς το τραγούδι δεν πάρθηκε εν βρασμώ και ουσιαστικά διήρκησε αρκετά χρόνια. Τελείωσα τις σπουδές μου και εργαζόμουν πέντε χρόνια ως δικηγόρος μέχρι να σταματήσω την ενεργή, καθημερινή δικηγορία. Πρώτα απ’ όλα, δεν ήθελα να αφήσω ημιτελείς τις σπουδές μου, ήθελα να έχω πλήρη γνώση του αντικειμένου πριν το αφήσω πίσω μου. Παράλληλα, δεν θα μπορούσα να το έχω κάνει νωρίτερα, για λόγους βιοποριστικούς, ούσα ταυτόχρονα «αρχάρια» στη μουσική. Όταν πια εμφανίστηκαν μπροστά μου πραγματικές ευκαιρίες στη μουσική, δηλαδή όταν η μπάντα μου είχε πια δέσει και τα live μας όλο και μεγάλωναν και ταυτόχρονα μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω δικά μου τραγούδια, ένιωσα πως είχα «στρώσει» τον δρόμο για να κινηθώ όπως ήθελα και τότε το έκανα. Όλον τον προηγούμενο καιρό όμως εργαζόμουν σκληρά και ουσιαστικά παράλληλα, με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, για να καταφέρω να φτάσω σε αυτή τη διέξοδο.

Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στη δημιουργία της δικής σου μπάντας και πες μας λίγα για αυτό το βήμα;

Πρώτα απ’ όλα η ίδια η ανάγκη μου να τραγουδάω, αλλά και μια μανία που έχω ό,τι κάνω να το κάνω στο 100%. Φτιάχνοντας τη δική μου μπάντα θα μπορούσα να τραγουδάω στη συχνότητα και με την αισθητική που επιθυμούσα και παράλληλα να ζήσω την εμπειρία μιας δημιουργικής ομάδας που δουλεύει για ένα αποτέλεσμα. Δεν ήθελα να περιμένω πότε θα τύχει μια ευκαιρία, ήθελα να δημιουργήσω εγώ τη συνθήκη, να ζήσω τη διαδικασία από μέσα. Όταν δε απέκτησα και τα δικά μου τραγούδια, ήταν μονόδρομος, προκειμένου να τα επικοινωνήσω ουσιαστικά. Ήξερα από την αρχή ότι ήθελα να κάνω αυτή τη διαδρομή με σοβαρότητα και ειλικρίνεια.

Επιστρέφεις δυναμικά στη δισκογραφία με το τραγούδι Περιμένω, είσαι από τα άτομα που έχουν υπομονή να περιμένουν; Τι περιμένεις από εδώ και πέρα;

Το «Περιμένω» είναι ο προάγγελος του πρώτου μου προσωπικού δίσκου και ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί, όπως και ο δίσκος, συνδυάζει διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία, από το rock – pop, μέχρι τον παραδοσιακό τζουρά στην εισαγωγή του!

Κατά τα άλλα, αν και στα μικρά της καθημερινότητας μπορώ να γίνω φοβερά βιαστική και ανυπόμονη, έχω την ψυχραιμία να «περιμένω» και να είμαι μεθοδική στις περιστάσεις που χρειάζεται. Για παράδειγμα, όπως ανέφερα και παραπάνω, η μουσική ήταν κάτι τέτοιο για μένα. Είχα την υπομονή να «δυσκολευτώ» λίγο παραπάνω, αλλά να υπάρξω μουσικά όπως θέλω και μου ταιριάζει, χωρίς να κάνω έκπτωση σε κάτι. Το ίδιο κάνω και σε άλλα πράγματα στη ζωή, είμαι υπομονετική στις σχέσεις μου, στους στόχους μου, δεν τα παρατάω εύκολα!

Από ‘δω και πέρα περιμένω την κυκλοφορία του δίσκου, τις επόμενες συναυλίες μας και έχω τις κεραίες μου ανοιχτές για να εξερευνήσω αυτόν τον καινούριο δρόμο που μου ανοίγεται, να εξελιχθώ με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορώ μέσα από τη μουσική και να επικοινωνήσω ουσιαστικά με τους ανθρώπους που στηρίζουν την προσπάθειά μας.

Εμείς πότε να περιμένουμε την κυκλοφορία του πρώτου σου δίσκου «Ενδεχόμενα», μίλησε μας λίγο για αυτή τη δουλειά και γιατί διάλεξες αυτό τον τίτλο;

Τα «Ενδεχόμενα» είναι ο πρώτος μου προσωπικός δίσκος και θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο από τη ΜΙΝΟS ΕΜΙ. Αποτελείται από επτά κομμάτια σε μουσική και στίχους του Γιώργου Καψάσκη, ενώ την ενορχήστρωση έχει κάνει ο Δημήτρης Σιάμπος. Ο δίσκος συγκεντρώνει τα ακούσματά μου μέχρι σήμερα. Όταν ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε με τον Γιώργο (Καψάσκη) πώς θέλαμε να είναι, αντιληφθήκαμε, ότι, επειδή συστήνομαι για πρώτη φορά δισκογραφικά μέσα από αυτόν, δεν θα μπορούσε να περιοριστεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος και να λείπουν είδη και «χρώματα» που με χαρακτηρίζουν τόσο τραγουδιστικά, όσο και ως άτομο. Έτσι αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ένα δύσκολο εγχείρημα, να συμπεριλάβουμε όλα αυτά τα πολλά και διαφορετικά ακούσματα και να είναι η αισθητική μας αυτή που θα τους δώσει χαρακτήρα, το σημείο αναφοράς μας. Έτσι, ο δίσκος συνδυάζει στοιχεία από την rock, την pop και την έντεχνη μπαλάντα, μέχρι χορευτικές ρούμπες και παραδοσιακά, αλλά και λαϊκά χρώματα.

Αυτό αποτυπώνει και ο σχετικός τίτλος που ταυτόχρονα υπονοεί και όλα αυτά τα διαφορετικά «ενδεχόμενα» που εντοπίζω στον εαυτό μου ως προσωπικότητα, όλες τις διαφορετικές πλευρές μου.

Τι προκλήσεις και τι δυσκολίες αντιμετώπισες στην πορεία σου μέχρι τώρα;

Αν και είναι νωρίς ακόμα, από την αρχή βλέπει κανείς πως πρόκειται για αγώνα δρόμου! Οι προκλήσεις είναι πολλές, από το γεγονός ότι για αρκετό καιρό δεν μπορείς να βιοποριστείς από το τραγούδι, μέχρι το ότι πρέπει να συγκεντρώνεις στο πρόσωπό σου χίλιες ιδιότητες (από το να οργανώσεις την μπάντα, μέχρι το να διαπραγματεύεσαι τις συμφωνίες με τα μαγαζιά, να τρέχεις τα social media κλπ). Κάτι που επίσης με δυσκόλεψε ήταν ότι δεν γνώριζα κανέναν στον χώρο, επομένως είχα τόσες πολλές απορίες και δεν είχα ποιον να συμβουλευτώ. Τέλος, η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν και παραμένει, να μπορέσω να διαχειριστώ την απόσταση ανάμεσα στην αθωότητα και τον ενθουσιασμό με τον οποίο κάνω αυτό που αγαπώ και στον ρεαλισμό –έως και κυνισμό– που απαιτεί η επαγγελματική ενασχόληση με αυτό. Είναι λεπτές ισορροπίες που απαιτούν εξαιρετική αντοχή και γερό στομάχι.

Αντιμετώπισες τυχόν δυσκολίες που αφορούσαν το φύλο σου;

Δεν μου έχει τύχει κάτι ακραίο, ευτυχώς. Ωστόσο δεν είναι και λίγο να έχεις διπλή αγωνία να σε πάρουν στα σοβαρά, επειδή είσαι γυναίκα. Να αποδείξεις ότι καταφέρνεις πράγματα με την αξία σου. Και δεν είναι μια ανησυχία που έχει καμιά μας επειδή της φύτρωσε, αλλά επειδή καλλιεργείται από τα σχόλια και τα βλέμματα που ακούμε και εισπράττουμε καθημερινά. Αυτό το «έλα μωρέ το κοριτσάκι», ή παραβιαστικά βλέμματα ή συμβουλές του τύπου «έλα μωρέ κοριτσάκι είσαι, πες εκεί δυο γλυκόλογα». Δηλαδή ένα κάρο κουταμάρες που δεν θα συμβουλέψει κανείς έναν άντρα. Το θέμα δεν είναι οι γυναίκες να ξεπερνάμε αυτή τη στενομυαλιά, το θέμα είναι να μην υπάρχει!

Μεγαλώνοντας ως παιδί ένιωσες ποτέ ότι υπήρχαν πράγματα που δεν μπορούσες ή δεν θα μπορούσες να κάνεις επειδή ήσουν κορίτσι;

Δυστυχώς ναι, είναι κάτι που το έχω βιώσει. Δεν έγινε ηθελημένα, αλλά πέρασαν και αρκετά λάθος μηνύματα. Κυρίως είχε να κάνει με το πώς θα εκφράζομαι, πώς θα «στήνομαι». Όλο αυτό το πρότυπο του να είσαι σοβαρή και μετρημένη, μη σε πάρουν για καμιά «εξώλης», να μην ντυθείς προκλητικά, να είσαι καθωσπρέπει. Δηλαδή αν και μου καλλιεργούταν η ανεξαρτησία και η ελευθερία, δεν έχω παράπονο ως προς αυτό, ένιωθα συνέχεια ότι εγώ πρέπει να διεκδικήσω πράγματα που σε ένα αγόρι παρέχονταν εξ αρχής.

Πώς βιώνεις ως γυναίκα του σήμερα όλη αυτή την ειδεχθή πραγματικότητα και επικαιρότητα με την έμφυλη βία και τη δραματική αύξηση των γυναικοκτονιών, αλλά και τη γενικότερη οπισθοδρόμηση ως προς βασικά δικαιώματα των γυναικών;

Είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ. Παλαιότερα με στεναχωρούσε και με φόβιζε, σήμερα με εξοργίζει. Είναι απογοητευτικό γιατί παντού γύρω μας ακούμε απόψεις του στυλ «έλα μωρέ κι αυτή προκάλεσε», «αυτή γιατί δεν έφευγε;», χυδαίους χαρακτηρισμούς για τις θηλυκότητες εν γένει, ανισότητες στον εργασιακό χώρο, προσβολές και υποτίμηση σε πολιτικά πάνελ, ενδοοικογενειακή βία και άλλα πολλά. Είναι ένα ζήτημα που δεν αναλύεται σε πέντε γραμμές. Και ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχουμε τόσα παραδείγματα και αφορμές για να κάτσουμε να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε, να διαλέξουμε στάση για αυτά τα ζητήματα, αντί να γινόμαστε καλύτεροι, βαλτώνουμε. Μεγάλη ευθύνη δε, φέρουν και οι άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας, οι οποίοι εκφράζουν τέτοιες προσβλητικές απόψεις στο δημόσιο διάλογο σε καθημερινή βάση. Αφενός αποδεικνύουν το ίδιο το πρόβλημα και αφετέρου κάτι χειρότερο, την έλλειψη πρόθεσης να ακούσουν την άλλη πλευρά, να δείξουν ενσυναίσθηση και να διορθώσουν την παθογένεια. Ο ρόλος τους είναι να λύνουν τέτοιου είδους προβλήματα και όχι να τα «νομιμοποιούν».

Θα μεγάλωνες διαφορετικά ένα αγόρι από ένα κορίτσι και πώς πρέπει να μεγαλώσουμε τα σημερινά παιδιά για να εκλείψουν στερεότυπα και αρνητικές συμπεριφορές;

Η άποψή μου έχει διαμορφωθεί από πολύ προσωπικές μου εμπειρίες και την –επί τη αφορμή αυτών– χρόνια «έρευνα» επί του ζητήματος αυτού, μεταξύ άλλων και με τη συμβουλή ειδικών. Θα μεγάλωνα λοιπόν τα παιδιά μου διαφορετικά, με βάση τις τυχόν διαφορετικές κλίσεις και έμφυτες τάσεις τους, όχι με βάση το αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Για μένα οι ευκαιρίες, οι δυνατότητες και οι ελευθερίες των ανθρώπων πρέπει να είναι ίσες στη ζωή. Μακάρι να μπορούμε να μεγαλώνουμε ελεύθεροι με γνώμονα την ισότητα, το σεβασμό, την αλληλεγγύη, με αυτοπεποίθηση για τον εαυτό μας, συμφιλιωμένοι με την αλήθεια μας και όχι να αγχωνόμαστε αν θα είμαστε αρκετά «βαρβάτοι» για άντρες και αρκετά «σεμνές» για γυναίκες.

Τι σου δίνει δύναμη κι ελπίδα να προχωράς;

Η περιέργειά μου για το άγνωστο που υπάρχει μπροστά και οι άνθρωποι που είμαστε από επιλογή και ειλικρινή αγάπη ο ένας στη ζωή του άλλου.

Ποιες είναι για σένα οι 3 σημαντικότερες αξίες πάνω στις οποίες έχετε στηρίξει την πορεία σου;

Η ειλικρίνεια, η αξιοπρέπεια και η ευγένεια.

Πώς είναι μια συνηθισμένη σου μέρα;

Τώρα που αφιερώνω περισσότερο χρόνο στη μουσική, δεν υπάρχει συνηθισμένη μέρα! Προσπαθώ όμως μέχρι το απόγευμα να τελειώνω όλες τις δουλειές που «πρέπει» να γίνονται (γραφειοκρατικές, οργανωτικές, κ.ο.κ) και από εκεί και ύστερα ακούω πολλή μουσική, εξασκούμαι τραγουδιστικά, αναζητώ νέες ιδέες για τα project που ετοιμάζω, θα δω τους φίλους μου και κλείνω τη μέρα με μια σειρά ή μια ταινία με τον φίλο μου.

Ποιες γυναίκες έχουν μέχρι στιγμή αποτελέσει την πηγή έμπνευσής σου;

Αυτές που δεν κάθονται στ’ αυγά τους! Μπορεί να είναι από γνωστές προσωπικότητες που άφησαν τεράστιο αποτύπωμα και μου αρέσει να μαθαίνω για τη ζωή τους (π.χ. Φρίντα Κάλο, Σιμόν ντε Μποβουάρ), μέχρι σύγχρονες γυναίκες, γνωστές και μη, που τολμούν να θέσουν τα όρια τους και να διεκδικήσουν τη ζωή τους, που αγωνίζονται να υπάρξουν μέσα από τους δεκάδες ρόλους στους οποίους καλούνται να ανταπεξέλθουν καθημερινά.

Ποιο τραγούδι λες από μέσα σου πιο συχνά και πιο πολύ φωναχτά, ενώ κάνεις άλλα πράγματα;

Δεν είναι ένα, συνεχώς μου κολλάει κάτι άλλο. Αυτές τις μέρες επειδή το έχω πετύχει αμέτρητες φορές στα Social, τραγουδάω το Ζάρι. Μου έχει κολλήσει.

Έχεις κάποιο μάντρα ή απόφθεγμα γυναικείας ή προσωπικής ενδυνάμωσης που σου αρέσει να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου;

Να μην παρεκκλίνω από το στόχο μου.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Τα σχέδιά μου προς το παρόν επικεντρώνονται στην κυκλοφορία του δίσκου. Είναι μια στιγμή που περίμενα πολύ καιρό και επιτέλους πλησιάζει. Με την κυκλοφορία, θα αφιερωθώ στην επικοινωνία του, στις επόμενες εμφανίσεις που αρχίζω να ετοιμάζω και σε νέες συνεργασίες!

Μια ευχή-σκέψη για το μέλλον;

Να μη χάσουμε το κουράγιο μας! Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα!