Skip to main content

INTERVIEW

Στέλιος Μάινας: «Όταν χρωστάω, δεν κοιμάμαι τα βράδια...»

Ο Στέλιος Μάινας μάς καθηλώνει. Μας καθηλώνει με την παιδεία του, την καλλιέργεια του, το ταλέντο του. Με την προσωπικότητα, το ανοιχτό μυαλό του, την απλότητα του. Μας καθηλώνει με την επιλογή των ρόλων που ερμηνεύει, με το πάθος του για ό,τι κάνει. Μας καθηλώνει και μας εκπλήσσει, γιατί είναι απροκάλυπτα και σταθερά ένας τύπος απολύτως ροκ!



Toν φετινό χειμώνα τον πέρασε στο θέατρο Δημήτρης Χορν, όπου υποδύεται τον γιατρό Αστρόφ, στο σπουδαίο έργο του Άντον Τσέχωφ, «Θείος Βάνιας». Έπειτα όμως από μία πολύ πετυχημένη και άκρως... ρωσική θεατρική σεζόν, ο Στέλιος Μάινας επιστρέφει στο αγαπημένο του λευκό πανί του σινεμά. Εκεί τον βλέπουμε από την περασμένη Πέμπτη να υποδύεται έναν συνονόματό του, μεγαλομανή ιδιοκτήτη night club, στη νέα ταινία του Αλέξη Αλεξίου «Τετάρτη 4:45». O Στέλιος της ιστορίας μας, αφού φτάνει στο χείλος της οικονομικής (και όχι μόνο) καταστροφής, έχει 32 ώρες προκειμένου να σώσει ότι μπορεί από τη ζωή του. Είτε αυτό λέγεται επιχείρηση, είτε αυτό λέγεται οικογένεια, είτε αυτό λέγεται... αξιοπρέπεια. 

Κι όσο εμείς περιμένουμε γεμάτοι αγωνία να δούμε αν θα τα καταφέρει, κουβεντιάζουμε μαζί του για το ρωσικό θέατρο, για τις έννοιες της αξιοπρέπειας και του αλτρουισμού, για το τι σημαίνει για εκείνον οικογένεια, για το πώς μύριζε το ποπ κορν στα παλιά αθηναϊκά σινεμά, αλλά και για το τι μετράει τελικά περισσότερο: η πρόθεση ή το αποτέλεσμα; 

Για τον Θείο Βάνια

Ο Θείος Βάνιας του Τσέχωφ είναι μια αγροτική κωμωδία. Όπως έγραψε και ο ίδιος ο συγγραφέας στον υπότιτλο του έργου του, είναι ουσιαστικά «Σκηνές από την αγροτική ζωή σε τέσσερις πράξεις». Και, πράγματι, παρακολουθούμε τι συμβαίνει όταν ο καθηγητής Σερεμπριάκοφ, συνοδευόμενος από τη δεύτερη και πολύ νεότερη σύζυγό του, την ωραία Ελένα, επισκέπτεται τη Σόνια, την κόρη του από την πρώτη –και νεκρή εδώ και χρόνια– σύζυγό του, και τον πρώην κουνιάδο του Βάνια. Βουτηγμένοι στους λογαριασμούς και στην πλήξη της επαρχίας, οι δύο τελευταίοι έχουν θυσιάσει τη ζωή τους στο να συντηρούν το κτήμα της νεκρής μητέρας της Σόνια και να στέλνουν σεβαστά ποσά στον ξιπασμένο και αγνώμονα καθηγητή για να απολαμβάνει την κοσμική ζωή στην Αγία Πετρούπολη και να συντηρεί το ακαδημαϊκό του γόητρο. Η Ελένα αναστατώνει, λοιπόν, με τη γοητεία της τόσο τον Βάνια όσο και τον γιατρό της περιοχής, τον Αστρόφ, τον οποίο υποδύομαι εγώ. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δουλεύει σκληρά μέρα - νύχτα χωρίς να λογαριάζει τον εαυτό του, χωρίς να ξεκουράζεται, χωρίς να περιμένει ανταμοιβή. Απλώς περνάει τις μέρες του, δουλεύοντας αδιάκοπα για τους άλλους με αλτρουισμό και πλήρη αφοσίωση. 

Για τον αλτρουισμό

Το ξέρω ότι στις μέρες μας είναι δύσκολο να είναι κανείς αλτρουιστής. Είναι και για μένα δύσκολο, όπως είναι για όλους. Όταν ζεις σε μία κοινωνία όπου η προσοχή σου αποσπάται συνεχώς από πεντακόσια διαφορετικά πράγματα δύσκολα εστιάζεις στον διπλανό σου. Γιατί ο υπερκαταναλωτισμός είναι αυτός που μας οδηγεί τελικά στον απομονωτισμό. Όσο περισσότερο καταναλώνει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο τείνει να απομονώνεται από τους γύρω του, αλλά και από την ουσία της ζωής.

Για τον Στέλιο του «Τετάρτη 4:45

O Στέλιος του «Τετάρτη 4:45» είναι ένας τύπος που κοιτάζει πιο πάνω απ' όσα μπορεί να φτάσει. Έχει νυχτερινό μαγαζί, έχει βίλα στα βόρεια προάστια, έχει ένα πανάκριβο τζιπ και δεν μπορεί να σταματήσει να ξοδεύει. Θέλει να ζήσει μια ζωή πολύ πάνω από αυτόν, μια ζωή που δεν αντέχει η τσέπη του να την χρηματοδοτήσει κι έτσι φτάνει στο σημείο να δανείζεται όλο και περισσότερα και καταλήγει να μπλέξει με τοκογλύφους και με τη Ρώσικη Μαφία. 

Για την αξιοπρέπεια

Ο Στέλιος της ταινίας έστω και την τελευταία στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπος με την σωρεία λαθών που έχει κάνει στη ζωή του και παλεύει όπως - όπως για την αξιοπρέπεια του. Το κακό είναι ότι στέκεται ήδη μπροστά σε ένα ντόμινο, το οποίο έχει αρχίσει να πέφτει. Δηλαδή, το πρώτο κομματάκι έχει χτυπήσει ήδη το επόμενο και άρα είναι πια πολύ αργά. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή σε μία γενικότερη συνθήκη μέσα στην οποία ίσως φοβηθήκαμε ότι χάνουμε τα πάντα και μαζί με αυτά και την ίδια την αξιοπρέπεια μας. Έχω βιώσει κι εγώ κάτι ανάλογο στη ζωή μου. Αλλά ευτυχώς μπορώ να λέω ότι δεν είδα ποτέ το ντόμινο να πέφτει...

Για το πώς ερμηνεύει τον κάθε ρόλο

Στα «Μαύρα |Μεσάνυχτα» υποδύθηκα πάλι το αφεντικό ενός νυχτερινού μαγαζιού. Μόνο που σε   εκείνη την περίπτωση είχε γίνει αφεντικό παρά τη θέληση του. Ο Στέλιος του «Τετάρτη 4:45» το θέλει αυτό που έχει, τη γουστάρει αυτή τη ζωή. Ίσως οι δύο ρόλοι με μία πρώτη ματιά να έχουν κοινά αλλά τελικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Δεν σκέφτηκα στιγμή να γυρίσω πίσω σε εκείνον τον ρόλο για να εμπνευστώ πώς θα ερμηνεύσω τον τωρινό. Ακόμη κι αν οι δύο ρόλοι έμοιαζαν περισσότερο ήταν λάθος και είναι κάτι που δεν το έχω κάνει πότε μου. Όταν ένας ηθοποιός σου λέει ότι έχει ανατρέξει στον τάδε ρόλο για να παίξει την δείνα σου λέει ψέματα. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Ό,τι περνάει από πάνω μας γράφει και όταν τελειώσει φεύγει μαζί με την συγκεκριμένη σειρά, την συγκεκριμένη ταινία, την συγκεκριμένη παράσταση. Η κασέτα πάντα στο τέλος παραμένει άγραφη και κενή. Και έτσι πρέπει να είναι.

Για τη μουσική

Είμαι ροκάς. Το πρώτο δισκάκι που αγόρασα ποτέ ήταν το “Stairway To Heaven”, των Led Zeppelin. Το ροκ είναι η μουσική μου αλλά αγαπώ πολύ και τη τζαζ. Άλλωστε παίζω εδώ και πάρα πολλά χρόνια κλαρινέτο. Το κλαρινέτο είναι ένα φανταστικό όργανο γιατί συνδυάζει την δική μας παράδοση με τις τζαζ φόρμες. Έτσι κι αλλιώς,η τζαζ έχει τις ρίζες της στην παραδοσιακή μουσική της Αφρικής. Η τζαζ είναι ένα υπέροχο ταξίδι, από τα τύμπανα και τα αυτοσχέδια όργανα των μαύρων της Αφρικής μέχρι τον Αμερικανικό νότο και από εκεί, μετά τα γεγονότα του Αμερικανικού Εμφυλίου, στον βορρά όπου οι ήχοι και οι μελωδικές γραμμές της αφρικανικής μουσικής εξελίχθηκαν και έγιναν σιγά- σιγά κάτι άλλο, κάτι τελείως διαφορετικό που σήμερα μπορούμε να ονομάζουμε τζαζ. Είναι μία πλούσια, μία συγκλονιστική μουσική με βαθιά παράδοση και ιστορία.

Για τα ....χρέη

Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αν χρωστάνε κάπου 10 ευρώ δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ. Κι επειδή το ξέρω ότι είμαι τέτοιος, έχω φροντίσει στη ζωή μου να μην δημιουργήσω χρέη. Προέρχομαι από μία λαϊκή οικογένεια που δεν ήθελε να χρωστάει σε κανέναν και δεν δανείστηκε ποτέ. Δεν δανείστηκε ποτέ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν στερηθήκαμε κιόλας πολλά πράγματα. Απλά οι γονείς μου δεν ήθελαν να χρωστάνε. Από αυτούς το πήρα κι εγώ. Το μόνο χρέος που έχω δημιουργήσει στη ζωή μου είναι ένα στεγαστικό δάνειο το οποίο αποπλήρωνα για 15 ολόκληρα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια το ένιωθα το συγκεκριμένο χρέος σαν μία θηλειά γύρω από τον λαιμό μου. 

Για τον σκηνοθέτη  Αλέξη Αλεξίου

Δεν παίζω συχνά στο σινεμά, αλλά στον Αλέξη Αλεξίου είπα το «ναι» κατευθείαν. Είδα την πρώτη του ταινία, το «Ιστορία 52» και μου άρεσε. Στη συνέχεια διάβασα και το σενάριο και πείσθηκα αμέσως. Είναι ένας σκηνοθέτης με πολύ ουσιαστική αίσθηση του μέτρου, καθαρή ματιά και αισθητική. Επίσης η πρόταση που μου έγινε ήταν από μία σοβαρή εταιρία, μία καλή εταιρία παραγωγής από την οποία ήξερα τι να περιμένω κι αυτό από μόνο του ήταν σημαντικό. 

Για τη σχέση του με το σινεμά

Το σινεμά το λατρεύω. Μεγάλωσα μέσα στον κινηματογράφο και εκεί αισθάνομαι ότι οφείλω ένα μεγάλο μέρος του ποιος είμαι σήμερα. Όταν ήμουν μικρός και η μητέρα μου με έχανε τα βράδια, ήξερε ότι θα με βρει στον κινηματογράφο της γειτονιάς να βλέπω την 3η ή την 4η προβολή της ίδιας ταινίας. Έβλεπα τα πάντα, ξανα και ξανά και υπήρξα πολύ τυχερός γιατί εκείνα τα χρόνια πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου τα έργα των ιερών τεράτων του σινεμά,του Φελίνι, του Παζολίνι, του Αντονιόνι, του Μπονιουέλ. Καταλαβαίνετε ότι τα μεγέθη δεν συγκρίνονται... Μου άρεσε να βυθίζομαι στα καθίσματα και να βλέπω τις υπέροχες ιστορίες τους στο άσπρο πανί. Να ακουμπάω με τα χέρια μου το βελούδο στο μπράτσο της καρέκλας, να μυρίζω τα ποπ κορν στο διάλειμμα, να αναπνέω το αρωματικό φλιτ που χρησιμοποιούσαν οι ταξιθέτριες για να ψεκάσουν τον χώρο.Οι πιο νέοι δεν θα το θυμούνται. Τότε ακόμα οι κινηματογράφοι δεν είχαν καλό εξαερισμό κι έτσι έπειτα από μερικές προβολές η αίθουσα μύριζε άσχημα, μύριζε ανθρώπινη παρουσία, ανθρώπινες ανάσες. Με το φλιτ ο αέρας ανανεωνόταν. Αν κλείσω τα μάτια μου μπορώ ακόμα να ανακαλέσω την μυρωδιά του κάτω από τα ρουθούνια μου. 

Για την «Πολίτικη Κουζίνα» και το «Βαλκανιζατέρ»

Η «Πολίτικη Κουζίνα» και το «Βαλκανιζατέρ» είναι δύο ταινίες που σημάδεψαν την καριέρα μου. Πολύ συχνά κοιτάω πίσω και τις θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία. Νομίζω, όμως, ότι είναι δύο ταινίες που σημάδεψαν και το ελληνικό σινεμά γενικότερα. Γιατί ήταν ταινίες με περιεχόμενο, είχαν μια σημαντική ιστορία να πουν. Αυτό είναι για μένα και το ζητούμενο του κινηματογράφου.

Για το σινεμά που ονειρεύεται

Το σινεμά πρέπει να έχει ποικιλομορφία. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα και εχούν γυριστεί θαυμάσιες ταινίες. Από τον Κυνόδοντα του Λάνθιμου, μέχρι τον Κούτρα και τον Τζουμέρκα έχουμε δει ταινίες με βάθος, ποιότητα και ουσία. Δεν ξέρω όμως αν φτάνει αυτό. Ο κινηματογράφος δεν έχει ανάγκη μόνο από αυτή την οπτική, την πιο εναλλακτική αν θέλετε. Τα έχει ανάγκη όλα, έχει ανάγκη και το γέλιο και την ελαφράδα. Έχει ανάγκη και το εμπορικό και το ποιοτικό. Έχει ανάγκη από καλές και διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες που να έχουν κάτι να δώσουν στους θεατές. 

Για την οικογένεια

Οι δεσμοί αίματος πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν και δεν γίνεται να τους σπάσεις. Είναι αυτό που ονομάζουμε γονίδια και DNA. Ευτυχώς, όμως, οι σχέσεις των ανθρώπων δεν εξαντλούνται σε αυτό που έχουμε με την οικογένεια μας. Είμαστε κοινωνικά όντα και πρέπει να δημιουργούμε σχέσεις δυνατές και σταθερές και εκτός της εστίας μας. Αυτό είναι που μας κάνει ανεξάρτητους ανθρώπους. Αν δηλαδή εγώ και η γυναίκα μου πάθουμε κάτι, πρέπει το παιδί μας να μείνει ολομόναχο; Οι φίλοι στην σημερινή κοινωνία είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε γιατί τους επιλέγουμε και όταν είναι καλοί και πραγματικοί ξέρουν να σταθούν στο πλάι μας με κάθε τρόπο. Οι φίλοι μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι η οικογένεια μας. 

Για τον Ανθρωπισμό

Στην Ελλάδα, υπάρχει έντονα η έννοια του Ανθρωπισμού. Και είναι λογικό. Αν δεν υπήρχε εδώ, τότε που αλλού; Η ζεστασιά του κλίματος μας, ο ήλιος που θερμαίνει τις καρδιές μας, φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Μας κάνει πιο εγκάρδιους, πιο φιλόξενους, πιο πρόσχαρους, πιο αληθινούς. Ο Έλληνας δεν στερείται Ανθρωπισμού, είναι άλλα τα προβλήματα του. Ενώ αν πας σε πιο κρύα κλίματα, στην Σκαδιναβία, στη Γερμανία, στην Αγγλία όπου ο καιρός είναι μουντός και έχει πάντα συννεφιά και βροχή θα δεις ότι οι άνθρωποι είναι πιο ψυχροί, πιο απόμακροι, είναι ξένοι μεταξύ τους. 

Για τις προθέσεις και τα αποτελέσματα 

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή ζούμε μία μεγάλη αλλαγή. Είναι όμως μία αλλαγή που χρειάζεται πίστωση χρόνου προκειμένου να φανούν τα αποτελέσματα της, όπως κατά τη γνώμη μου χρειάζονται και δικαιούνται πίστωση χρόνου όλα τα καινούργια πράγματα και όλοι οι καινούργιοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας. Δεν είμαι από εκείνους που θέλουν να γίνουν όλα ως δια μαγείας από τη μία στιγμή στην άλλη και ξέρω να κάνω υπομονή. Αυτό που βλέπω στην παρούσα κατάσταση είναι η ειλικρίνεια των προθέσεων και το εκτιμώ αυτό. Για να φτιάξουν βέβαια τα πράγματα χρειάζεται μία ισορροπία και ένας συνδυασμός. Δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο το αποτέλεσμα όπως δεν πρέπει να μας αρκούν μονάχα οι προθέσεις. Από την άλλη όμως με μία αυθεντική και αληθινή πρόθεση ίσως να μην καταφέρεις απαραίτητα να φτάσεις στο επιθυμητό, στο ιδανικό αποτέλεσμα θα ξέρεις παρόλα αυτά ότι προσπάθησες με ειλικρινή και τίμια μέσα. Ενώ εάν λείπει η πρόθεση πολύ δύσκολα θα φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα που να εξυπηρετεί το γενικό καλό. 

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

PETS

Πώς να κάνετε τον σκύλο σας να μυρίζει όμορφα χωρίς μπάνιο

8 απλές συμβουλές για καθαρό και μοσχομυριστό σκύλο χωρίς να προϋπθέτει μπανιέρα ή λάστιχο...

CELEBS

Βασίλης Καρράς: Την Κυριακή θα γίνει το τρίμηνο μνημόσυνό του

Πέρασαν τρεις μήνες από τον θάνατό του σπουδαίου τραγουδιστή

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Ποιο ζώδιο παιδεύει πιο πολύ το ταίρι του όταν είναι σε σχέση

Ο βαθμός δυσκολίας του στις σχέσεις, με βάση το ζώδιό σου