Όταν μαθαίνεις ότι το παιδί σου έχει λέμφωμα Hodgkin

Το Allyou σε συνεργασία με τον Σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ φιλοξενεί προσωπικές ιστορίες παιδιών, εφήβων αλλά και ειδικών, που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται με στόχο τη νίκη.

" 3/6/17. Έγιναν όλα πολύ ξαφνικά! Ολιγοήμερη κόπωση, αιματολογικές  εξετάσεις, αιματουρία, εισαγωγή στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων, διακομιδή με ασθενοφόρο στο Παίδων «ΑΓΙΑ  ΣΟΦΙΑ»  και από εκεί καταλήξαμε να περνάμε την πύλη της Ογκολογικής Μονάδας «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – ΕΛΠΙΔΑ».

Πολλές φορές προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου εκείνες τις στιγμές αλλά όσο περίεργο και αν ακούγεται, έχω κενά. Νομίζω ότι τα πρώτα εικοσιτετράωρα ό,τι εξελισσόταν γύρω μου, ήταν χωρίς ήχο, μόνο εικόνες και εγώ απλά παρατηρητής.  «Ο γιός διαγνώστηκε ότι πάσχει από λέμφωμα Non Hodgkin…»  Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Με κατέκλυσαν συναισθήματα φόβου, απόγνωσης, θυμού, θλίψης, ενοχής. Ναι! Ενοχής. Πολλές ενοχές και πάρα πολλά τα γιατί. Γιατί σε εμάς; Γιατί δεν πρόλαβα; Γιατί δεν είδα τα σημάδια;  Ευτυχώς για μένα συγκεντρώθηκα πολύ γρήγορα, πήρα βαθιά ανάσα και η λογική πήρε τον χώρο που της αναλογούσε.  Έτσι ανέκτησα τις δυνάμεις μου. Πηγή της δύναμής μου παραμένει ακόμα και σήμερα ο γιός μου! Εκείνος έγινε παράδειγμα  θάρρους για ολόκληρη την οικογένεια. Εκείνος ήταν ανακοίνωσε την νόσο του και παρηγόρησε τα αδέλφια του, επειδή τους έλειπα.

«Θεοδώρα, η μαμά δεν μπορεί να έρθει, επειδή εγώ έχω καρκίνο»

«Μα Βλαδίμηρε από αυτό πεθαίνεις!»

«Όχι ρε χαζούλα. Τα παιδιά δεν πεθαίνουν ποτέ! Έχουν άλλα κύτταρα!»

Σε αυτόν λοιπόν τον τόσο ανηφορικό δρόμο, με τις πολλές στροφές, εμείς επιλέξαμε σαν οικογένεια το αισιόδοξο μονοπάτι. Υπάρχουν εμπόδια, δυσκολίες, πόνος, νεύρα, θυμός, επιπλοκές, τοξικότητα, λοιμώξεις κ.α. που πολλές φορές σε αποδυναμώνουν, αλλά στο μυαλό μας κρατάμε πάντα αυτό: «ο καρκίνος στο παιδί θεραπεύεται».  Συνοδοιπόροι μας σε όλο αυτό, εκτός από ελάχιστους φίλους και συγγενείς, που προσφέρουν και δεν σε κοιτάνε με οίκτο, οι άλλοι  γονείς! Οι καινούργιοι φίλοι που γνωρίσαμε και θα παραμείνουν φίλοι. Φιλίες βαθιές, ανεξίτηλες, που ήταν εκεί το βράδυ που έκλαιγες βουβά και σε παρηγορούσαν… και ήξερες πραγματικά πόσο σε καταλαβαίνουν. Οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν την καθημερινότητα μας πιο εύκολη. Ένα γέλιο, μια συντροφιά, τα αστεία των παιδιών, η ανταλλαγή προϊόντων, οι βόλτες στους διαδρόμους. Ο χρόνος θεραπείας έχει πάψει να με απασχολεί. Δεν με νοιάζει αν θα χρειαστούν πέντε, έξι, δώδεκα μήνες. Το μόνο που με απασχολεί είναι να φύγει το παιδί μου νικητής! Εγώ το μόνο που μπορώ να του προσφέρω ως μαμά, είναι να μην σταματήσω να προσπαθώ. Να προσπαθώ να τον κάνω να ξεχνάει τον πόνο, τον φόβο και να τον κάνω να ελπίζει. Να προσπαθώ να τον διδάξω ότι την αγάπη δεν μπορεί να την νικήσει ο καρκίνος.  Να προσπαθώ να του ενισχύσω την αυτοπεποίθηση και να μάθει να απορρίπτει τα αδιάκριτα βλέμματα εκείνων  που κοιτούν το φαλακρό κεφαλάκι του. Να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να είμαι πιο πολύ μαμά παρά θλίψη και ας κλαίω βουβά τα βράδια την ώρα που κοιμάται. Δε ξέρω αν μετά από όλα αυτά θα γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ξέρω όμως στα σίγουρα, ότι θα είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος, πιο βελτιωμένος! "

Μαμά Λαμπρινή

«Υπομονή δεν τέλειωσαν όλα.

Σε αυτή την ζωή δεν τελειώνουν όλα,

Ούτε σε μια μέρα, ούτε σε μια ζωή.

Στην άκρη της νύχτας – για σε το λέω απελπισμένε – στην άκρη της νύχτας, πάνω σε κάποιο κλαρί, κρέμεται μια ελπίδα.»

Μενέλαος Λουντέμης.