Aπό τον Θάλαμο αρ. 6 σε ένα από τα ομορφότερα μπαρ στον κόσμο!

Aν είναι αλήθεια ότι «κάθε λαός γράφει την ιστορία του», πως κάθε χώρα έχει την πολιτική διακυβέρνηση που της αξίζει, τότε ίσως σαν πολίτες να έχουμε κάνει κάτι πολύ λάθος. Και είναι βέβαιο ότι δύσκολα πια θα βρεις κάποιον που να μπορεί να υποστηρίξει με λογικά επιχειρήματα το αντίθετο. 

Όπως και αν 'χει, στη σημερινή βόλτα όμως - όπως και σε όλες τις βόλτες που επιχειρούν και τα καταφέρνουν να μας βγάλουν για λίγο από την πραγματικότητα μας- δεν χωράνε παράπονα, παρά μόνο μία μικρή, έστω, δόση αισιοδοξίας. Γιατί μέσα στα ατελείωτα πράγματα που πηγαίνουν λάθος, υπάρχουν και μερικά που εξακολουθούν να πηγαίνουν σωστά -σαν άλλα καλοκουρδισμένα ρολόγια που δε μοιάζουν να χάνουν ποτέ τον ρυθμό και την συνέπειά τους. 

Είναι εκείνο το αίσθημα φιλοξενίας μας που δεν το βρίσκεις εύκολα αλλού, είναι η μοναδική στον κόσμο αντίληψη που έχουμε για το τι σημαίνει να είσαι με κάποιον «οικογένεια». Κι όταν το λέμε και το εννοούμε δεν αναφερόμαστε μονάχα στους ανθρώπους εκείνους με τους οποίους μας συνδέουν δεσμοί αίματος. Κι είναι κι εκείνος ο πολιτισμός μας που μπορεί να ολισθαίνει - μέσα μας και γύρω μας πολλές φορές - αλλά τελικά έχει βρει τον τρόπο να επιβιώσει ακόμη κι όταν οι συνθήκες τον ευνοούν στο ελάχιστο. 

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη γι' αυτό, από τα πάμπολα και σταθερά γεμάτα Αθηναϊκά θέατρα που αυτές τις ημέρες σηκώνουν τις αυλαίες τους το ένα μετά το άλλο, ανάβουν τις ταμπέλες και τα φώτα τους και στέλνουν τον κόσμο ξανά στους δρόμους και μπροστά από τα ταμεία. Τόσο πολύ κόσμο που αναρωτιέσαι: που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι θεατρόφιλοι καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού;

«Αν δε φοβάστε μήπως βγάλετε φουσκάλες απ’ τις τσουκνίδες, ελάτε να προχωρήσουμε απ’ το στενό μονοπάτι που βγάζει στην πτέρυγα και να δούμε τι γίνεται μέσα». Με αυτή τη φράση θα ξεκινήσει η βραδιά της Δευτέρας στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Αθήνα), μία από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές στέγες αυτής της πόλης, που φέτος «δανείζει» τον χώρο β΄σε μία επαναστατική και πολύ πρωτοποριακή -για τα δεδομένα στα οποία γράφτηκε- παράσταση.

Ο Θάλαμος αρ. 6, ένα πολύ τολμηρό κείμενο για τα δεδομένα της εποχής του, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική θεατρική σκηνή σε μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου. Ένα έργο βιωματικό μέσα από το οποίο ο «γιατρός» Άντον Τσέχωφ θα μας μεταδώσει αρκετά από τα προσωπικά βιώματα του, πάντα με εργαλείο την χαρακτηριστική του διεισδυτική ματιά στην ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των ηρώων. 

Η ιστορία της γνωστής νουβέλας, που γρήγορα βρήκε τον δρόμο για το θεατρικό σανίδι, περιστρέφεται γύρω από την πορεία της ζωής του γιατρού Ράγκιν, από τη γεμάτη προσδοκίες και όνειρα ιατρική του αποστολή, ως την ηθική -και εντέλει φυσική- του εξόντωση, που περνά μέσα από την προσωπική παραίτηση. Με καταλύτη τη συνάντησή του με έναν έγκλειστο ψυχιατρικό ασθενή και την πυροδότηση της ξεχασμένης ανάγκης για ανθρώπινη επικοινωνία έξω από κοινωνικές συμβάσεις, ο γιατρός Ράγκιν καθίσταται θύμα της πανίσχυρης κοινωνικής δομής που δεν συγχωρεί τη διαφορετικότητα.

Ένα έργο βαθιά πολιτικό, γεμάτο κατανόηση για την ανθρώπινη αδυναμία και παράλληλα κριτικό απέναντι στους ισοπεδωτικούς μηχανισμούς ενός προβληματικού κοινωνικού συστήματος. Η σκηνοθεσία είναι της Γιολάντας Μαρκοπούλου και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε τους Νίκο Γιαλελή, Κώστα Κορωναίο και Μιχάλη Μουλακάκη.

Κι αφού η παράσταση τελειώσει και η νύχτα έχει πέσει για τα καλά στους δρόμους γύρω από την Κυψέλη, εμείς θα κατευθυνθούμε προς το κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα προς την οδό Πραξιτέλους. Εκεί θα ζήσουμε μία εμπειρία που σίγουρα δεν μας έλειψε το καλοκαίρι: ένα ποτήρι γεμάτο αλκοόλ ξέρει να διώχνει τις έννοιες και να κάνει τα πρόσωπα πιο φωτεινά. Μόνο που αυτή η εμπειριά δεν θα έχει φυσικά πια την άμμο της παραλίας στα πόδια, ούτε το αεράκι που φυσάει ανάμεσα από τις ξαπλώστρες κάποιου beach bar την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Θα έχει ξύλινα σκαμπό και εντυπωσιακά φωτιστικά να κρέμονται από το ταβάνι. Θα έχει πολυθρόνες με βελούδινη επένδυση, άρωμα μπράντυ και ένα τραπέζι μπιλιάρδου αραγμένο στη γωνία. 

Ο λόγος για το The Clumsies (Πραξιτέλους 30, Αθήνα). To Αθηναϊκά μπαρ που συμπεριλαμβάνεται πλέον και επίσημα στη λίστα με τα καλύτερα μπαρ στον κόσμο δίπλα στο  Artesian του Λονδίνου, το The Dead Rabbit Grocery & Grog της Νέας Υόρκης, το The Baxter Inn του Σίδνεϊ και το 28 Hongkong Street της Σινγκαπούρης. 

Εκεί θα συναντήσεις δύο από τους καλύτερους bartenders της χώρας, τον Βασίλη Κυρίτση (Greek World Class Winner 2012) και το Νίκο Μπακούλη (Greek World Class Winner 2011) να φτιάχνουν ποτά αποκλειστικά για τον κατάλογο του μαγαζιού, σε έναν χώρο που την ημέρα λούζεται από φυσικό φως και το βράδυ γεμίζει με τις φωνές και την πλούσια ενέργεια των θαμώνων του. 

Μαγικό tip: Στο σπίτι των Clumsies υπάρχει το The Room, ένας χώρος με τζάκι, βιβλιοθήκη, μπιλιάρδο και βινύλια, που μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 10 άτομα. Εκεί το σέρβις είναι προσωπικό και τελετουργικό, οι φιλοξενούμενοι απολαμβάνουν την ξεχωριστή εμπειρία των Clumsies με μια λίστα από ιδιαίτερα cocktails και μοναδικές γεύσεις που διατίθενται μόνο για αυτούς. Οι κρατήσεις γίνονται αποκλειστικά ηλεκτρονικά ή τηλεφωνικά. Η ανταπόκριση από το μαγαζί είναι άμεση αλλά η ζήτηση μεγάλη οπότε αν θέλετε να οργανώσετε κάτι καλό είναι να κινηθείτε γρήγορα.

Βυθισμένοι σε μία από τις πολλές πολυθρόνες του μαγαζιού θα ακούσουμε το γέλιο μας να ηχεί πιο καθαρό και ξένοιαστο και θα συζητήσουμε για τα πράγματα εκείνα που εξακολουθούν να μας κάνουν ευτυχισμένους και - γιατί όχι;- περήφανους.

Και είναι καλό, είναι σπουδαίο, σε μέρες οικονομικής και πολιτικής μιζέριας να φροντίζουμε πότε - πότε να πατάμε μία γλυκιά παύση στη γκρίνια. Kι αυτό όχι πάνω σε μία έξαρση εθνικιστικού αυτοθαυμασμού, αλλά ως μία ανάγκη να θυμηθούμε τα δυνατά χαρακτηριστικά μας, εκείνα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε και εκείνα στα οποία μπορούμε να πατήσουμε προκειμένου να βελτιωθούμε, σε αυτά τα οποία χωλαίνουμε. Και στο κάτω - κάτω της γραφής, επειδή είναι αλήθεια. Πως ναι, σαν λαός συχνά τα κάνουμε σκατά. Όταν όμως τα κάνουμε καλά, τα κάνουμε μεγαλειώδη.