ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Στη Πλατεία Αγίας Ειρήνης...
Σήμερα, η Ειρήνη κάνει βόλτα στην αγαπημένη της πλατεία και ξαναζεί, νοερά, τις στιγμές που στιγμάτισαν ολόκληρη την Ελλάδα.
Μέρα φορτωμένη η σημερινή. Με δουλειά αλλά και μνήμες. Μνήμες της γενιάς των γονιών μου, που σ' εμένα και τη δική μου γενιά πέρασαν μέσα από διηγήσεις, βιβλία, εκπομπές. Μέσα από την ιστορία μας. Που με κάνει να νοιώθω πως είμαι σημαντική. Το Πολυτεχνείο ζει, γράφουν τα συνθήματα στη Στουρνάρη. Περνάω απ' έξω, ακουμπάω κι εγώ ένα τριαντάφυλλο για τα παιδιά που τόλμησαν, τότε, 42 χρόνια πριν
«...Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα»
Περπατάω στην Πατησίων. Κατεβαίνω Ομόνοια. Για δουλειά. Ραντεβού, ρεπορτάζ αγοράς και άλλες, κάθε άλλο παρά, "γενναίες" δραστηριότητες!
Θέλω να τελειώσω νωρίς. Με περιμένουν οι φίλοι μου στην αγαπημένη πλατεία της Αγίας Ειρήνης, στο αγαπημένο City Zen για καφέ. Ο καφές εκεί είναι τέλειος. Και η θέα πανοραμική.
Φτάνω με μικρή καθυστέρηση. Φταίει που κάνω χάζι όταν πάω προς τα εκεί. Και ξεχνιέμαι. Δίπλα ακριβώς από την Πλατεία της Αγίας Ειρήνης, είναι το School Pizza Bar. Θα το προτείνω για το βράδυ. Για πίτσα και υπέροχα νιόκι.
Η πλατεία είναι γεμάτη με φοιτητές. Κάποιοι είναι και συμφοιτητές μου. Πάλι φέρνω στο μυαλό μου τους φοιτητές του Πολυτεχνείου του 73. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι μια απ΄αυτούς. Αν θα ήμουν το ίδιο θαρραλέα... Οι φίλοι μου με βγάζουν από τις σκέψεις μου. Το πολύβουο και πολύχρωμο ανθρώπινο μωσαϊκό της πλατείας με απορροφά.
"Τρελαίνομαι για λουκουμάδες", ακούω την κολλητή μου να φωνάζει. Γραμμή για την Αιόλου και το Lukumades! Η μυρωδιά μάς σπαει τα ρουθούνια. Αυτό δεν είναι βόλτα. Είναι... υπερφαγία!
Στο σπίτι, θα φτιάξω ένα ωραιότατο χαμομήλι. Για αντιπερισπασμό σε όλη αυτή την τρελή παρασπονδία.
Μπαίνω σ' ένα ταξί για να επιστρέψω. Αρκετά για σήμερα... Στο ραδιόφωνο κάποιος απαγγέλει Μανόλη Αναγνωστακη.
Φοβᾶμαι...
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Δακρύζω. Ναι κι εγώ φοβάμαι, μα θέλω να τη ζήσω τη ζωή και να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει τα θέλω μου, τα δικαιώματά μου, τα όνειρα μου.
"Φτάσαμε", με ξαναφέρνει στην πραγματικότητα η φωνή του οδηγού.
Κατεβαίνω. Ανοίγω την πόρτα με το κλειδί μου. Μετάνιωσα. Δεν θα πιώ χαμομήλι. Μ' ένα ποτήρι κρασί θα κλείσω τη μέρα μου.
Ραντεβού την επόμενη Τρίτη.
