Θέατρο, ψώνια και πολλή αγάπη

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν γεννιέται με την έμφυτη ικανότητα να φτάσει κάπου. 

Το που ακριβώς θα φτάσει τελικά ο καθένας από εμάς μπορεί να εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, ξεκινώντας από τον επιστημονικά λεγόμενο «γονότυπο», ο οποίος δεν είναι ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από το DNA μας. Με λίγα λόγια, το πόσο έξυπνος, καλλιεργημένος, μορφωμένος, διαβασμένος, γυμνασμένος ή ικανός θα καταλήξει ο καθένας μας μπορεί να τοποθετηθεί από την αρχή σε μία φανταστική κλίμακα από το 1 έως το 10, με τις δυνατότητες του καθενός να ποικίλλουν. Για παράδειγμα, ένα άτομο ενδεχομένως να γεννηθεί με την ικανότητα του να ακολουθήσει μία καριέρα στον αθλητισμό να κυμαίνεται από το 3 έως το 9, ενώ η ικανότητα του να γίνει συγγραφέας να κυμαίνεται στην κλίμακα από το 2 έως το 5. 

Το αν όμως τελικά θα φτάσει στο 3, στο 5, στο 8 ή στο 9 (και στις δύο περιπτώσεις) έχει να κάνει με άλλους, ακόμα πιο καθοριστικούς και σημαντικούς παράγοντες, οι οποίοι ονομάζονται επιστημονικά «φαινότυπος». Άρα το ποιοι είμαστε και το τι ακριβώς θα γίνουμε στην ζωή μας είναι στην ουσία ένας απλός συνδυασμός του γονότυπου με τον φαινότυπο. 

Με τον όρο «φαινότυπος» εννοούμε τις συνθήκες εκείνες που αποτελούν το εξωτερικό μας περιβάλλον, εκείνα δηλαδή που δεν συμβαίνουν μέσα μας. Κοινώς, το σπίτι στο οποίο μεγαλώνουμε, την πόλη στην οποία γεννιόμαστε (ένα παιδί στην Βραζιλία προφανώς και έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνει φανταστικός ποδοσφαιριστής από ένα παιδί στο Βόλο, πολύ απλά γιατί στο Ρίο τα πιτσιρίκια τριγυρίζουν όλη την ημέρα μέσα στις αλάνες, μαθαίνοντας ποδόσφαιρο), την οικογένεια μας, το σχολείο και τους φίλους μας. 

Πάνω απ' όλα όμως την οικογένεια μας. Κανένας από εμάς δεν θα ήταν αυτό που είναι, αν δεν είχε τους γονείς που έχει. Με όλα τα αδιανόητα καλά, αλλά και τα αναπόφευκτα κακά που μπορεί να σημαίνει σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά κάτι τέτοιο. 

Έτσι, ούτε κι εγώ θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος αν είχα μια άλλη μητέρα. Δεν θα ήθελα να είμαι κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο - όχι από ψωνισμό ή ενοχλητική αυτοπεποίθηση, αλλά γιατί είναι λάθος για τον οποιοδήποτε να εύχεται να ήταν κάποιος άλλος. Το θέμα πάντα είναι τι καλύτερο μπορείς να κάνεις εσύ με τα δεδομένα που σου δίνονται. Ξέρω συνεπώς πως δεν θα ήμουν η ίδια χωρίς εκείνη να μου διαβάζει πιστά κάθε βράδυ φανταστικές ιστορίες ξανά και ξανά, ολόκληρα τα βιβλία πάλι από την αρχή ή χωρίς εκείνη να με σέρνει μαζί της στα παιδικά θέατρα της Θεσσαλονίκης, για να βλέπουμε πολύχρωμες, θορυβώδεις παιδικές παραστάσεις στο Ράδιο Σίτυ. Λέω πολύχρωμες και θορυβώδεις, γιατί στα 4 ήταν το μοναδικό ίσως πράγμα που μπορούσα να κατανοήσω από αυτές. Παρόλα αυτά, τα ερεθίσματα ήταν πάντα εκεί, σταθερά και σπουδαία και έμειναν ανεξίτηλα στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Θα ήθελα να της κάνω κι εγώ ένα «δώρο» αντίστοιχο με εκείνο που μου έκανε κι αυτή τόσα χρόνια πριν, αν υποθέσουμε ότι είναι εφικτό να υπάρξει ένα αντίστοιχο δώρο με εκείνο. Θα προσπαθήσω πάντως και πάντα θα προσπαθώ. 

Πρώτη στάση του απογεύματος η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, στο υπόγειο του θεάτρου Rex. Εκεί, λοιπόν, θα αγοράσω τα εισιτήρια μας για την καινούργια παράσταση της Γεωργίας Μαυραγάνη το «Το γήρας - Ένα χορικό», το οποίο έκανε πρεμιέρα στις αρχές Δεκέμβρη και θα συνεχίσει να παίζεται μέχρι και τις 9 Ιανουαρίου. 

Ένας εξαμελής "χορός" νέων ηθοποιών συναντά στη σκηνή έναν ισάριθμο "χορό" ηλικιωμένων. Μία θεατρική αφήγηση από μαρτυρίες, συνεντεύξεις και λογοτεχνικά κείμενα, συνθέτουν με άξονα το τρίτο στάσιμο από τον "Οιδίποδα επί Κολωνώ" του Σοφοκλή, μια παράσταση-ντοκουμέντο, για το συχνά αποσιωπούμενο θέμα των γηρατειών. Το Γήρας είναι ένας φόρος τιμής στο χρόνο που περνάει αφήνοντας το αποτύπωμά του στην ανθρώπινη ύπαρξη, διαμορφώνοντας αυτό που αποκαλούμε εμπειρία, με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί αυτό να σημαίνει. Μία πολύ ενδιαφέρουσα -εικαστικά- παράσταση που καταφέρνει να συγκινεί, μέσα από μια εντυπωσιακή οικονομία σκηνικών και σκηνοθετικών οδηγιών. 

Για τη συνέχεια, το πρόγραμμα έχει βόλτα στα μαγαζιά. Εκεί, σε κάποιο από τα μεγάλα καταστήματα που της αρέσουν, θα καταφέρω να διαλέξω και να πάω στο ταμείο, κάτω από τη μύτη της, ένα πουλόβερ με ψηλό γιακά από εκείνα που της πηγαίνουν. Θα το πληρώσω στα κρυφά και θα της δώσω στη συνέχεια, την ώρα που θα πίνουμε καφέ σε μία από τις πιο αγαπημένες μου καφετέριες στο Κολωνάκι.

Δεν είναι άλλο από το πανέμορφο Petit Fleur (Oμήρου 44, Κολωνάκι), ένα μαγαζάκι μια σταλιά, που ξέρει από καλή (πάρα πολύ καλή) σοκολάτα και στην σερβίρει σε τεράστιες κούπες με ασορτί πιατάκι, προσθέτοντας πάντα την δική του ξεχωριστή πινελιά: μία μαργαρίτα από λευκή σοκολάτα στην κορυφή του ροφήματος. Αν το έχεις ήδη επισκεφθεί, θα ξέρεις ότι μπορείς να επιλέξεις μέσα από μία τεράστια ποικιλία από φρέσκες σοκολάτες που λιώνονται εκείνη τη στιγμή, επιτόπου, μόνο για σένα. Προσωπική αγαπημένη η σοκολάτα μαυροκέρασο, που είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν σε καφετέρια. 

Εκεί, στις αναπαυτικές πολυθρόνες, δίπλα στα βινύλια που είναι στοιβαγμένα πάνω στο παλιό πιάνο, κάτω από τις λάμπες αντίκες, που θυμίζουν μία άλλη εποχή, θα προσπαθεί, όπως πάντα, να μάθει όλα τα νέα για την προσωπική μου ζωή. Θα τα μάθει στο περίπου, αλλά ακόμα κι έτσι θα ξέρω μέσα μου ότι είναι ευχαριστημένη.

Φεύγοντας, και αφού θα έχει πια σκοτεινιάσει για τα καλά, θα κάνουμε μία στάση σε ένα πρακτορείο για να παίξουμε...Τζόκερ. Μετά την ιστορία με τα 15.500.000 εκατομμύρια, μας έμεινε κάτι σαν κοινό συνήθειο, όπως υποθέτω πως θα έμεινε σε πολύ ακόμα κόσμο. 

Καθώς θα την βλέπω σκυμμένη πάνω στον πάγκο του πρακτορείου να χαμογελάει πλάγια, συμπληρώνοντας το δελτίο της, λοξοκοιτώντας προς τα εμένα για να δει τι νούμερα έχω επιλέξει εγώ, θα σκεφτώ ότι το δικό μου Τζακ Ποτ ήταν ήδη εκεί την η μέρα που γεννήθηκα.

Κάθε Χριστούγεννα μαζί της θα είναι καλύτερα από τα προηγούμενα.