Παρέα με τους κούνελους της δυτικής όχθης

Ωραία, ωραία, τα σχολεία έκλεισαν και τα ξυπνητήρια αποενεργοποιήθηκαν. Χμ, και τα παιδιά που δεν έχουν φύγει από την πόλη απλά βαριούνται. Βαριούνται πολύ. 

Εσύ όμως δουλεύεις. Τι κάνεις; Εκμεταλλεύεσαι τα απογεύματα, που πλέον είναι άδεια από δραστηριότητες και αθλήματα, και παίρνεις το παιδί και πας μια βόλτα.

Καλά, με δουλεύεις; θα μου πεις. Έχω τόσα δώρα να πάρω, τόσες δουλειές να κάνω! Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Για αυτό και εγώ σήμερα θα πάω στο RIVER WEST, το εμπορικό κέντρο που είναι πολύ κοντά μας, μαζί με την κόρη μου. Θα κάνει λίγη υπομονή μαζί μου για να πάρω τα τελευταία δώρα για το Πάσχα- ε, όλο και κάτι χαριτωμένο θα βρούμε και για εκείνη, αυτό εννοείται.  
 

Ξέρω όμως ότι εγώ δεν θα κάνω υπομονή αλλά θα απολαύσω σαν παιδί τον παραμυθά και τον μουσικό που θα βρίσκονται στον μαγικό κήπο στο 1ο επίπεδο, με παραμύθια και μελωδίες. Θα χαρώ να δω την κόρη μου να φτιάχνει πασχαλινά αυγά στο σχετικό εργαστήρι, αλλά και την έκπληξή της όταν συναντήσει τον μεγάλο λευκό κούνελο που θα της δώσει δώρα από το καλάθι του. 

Πιο αργά το απόγευμα θα συναντήσουμε έναν άλλο κούνελο, τον Νονέλη Κουνέλη, όπως αποκαλεί τον νονό της, και θα πιούμε παρέα ένα καφεδάκι (και ένα φρέσκο ανάμεικτο χυμό) στο Άπολις στην Πετρούπολη με θέα όλη την Αθήνα. 
 

Η μικρή θα πάρει τη λαμπάδα της, το σοκολατένιο αυγό της, κάποιο δώρο έκπληξη που της ετοιμάζει πάντα ο αγαπημένος της νονός. Θα μιλάνε οι δυο τους ή θα παίζουν, τι ωραία σχέση αλήθεια, και εγώ θα μείνω εκεί, να βγάζω τη γλώσσα στην Αθήνα, για λίγες μέρες ακόμα. 

Πάσχα και πόλη απλά δεν ταιριάζουν. Το ξέρουμε όλοι αυτό. Ακόμα και οι κούνελοι.