O «διεστραμμένος» ρομαντισμός του Βασίλη Ζούλια

Γενικά, συνειδητοποιώ ότι αρκετές φορές γίνομαι αυστηρή με τους Έλληνες σχεδιαστές. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι φταίει το γεγονός ότι περιμένω πολλά από αυτούς και τις συλλογές τους. Νιώθω την ανάγκη να δω περισσότερο την ελληνική κουλτούρα και ιστορία να «μπλέκεται» μέσα από σύγχρονα σχέδια μόδας.

Ειδικά, όταν στον χώρο του ελληνικού design έχουν ήδη χαράξει τον δρόμο σημαντικοί σχεδιαστές μόδας. Που έχουν ρίξει λίγο «φως» στο πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν την ελληνική μόδα. Προσωπικά, πιστεύω πολύ ότι ο Βασίλης Ζούλιας είναι ένας τέτοιος σχεδιαστής. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι είχα πάντα επιρροές από την αισθητική του, καθώς ήταν από τους αγαπημένους σχεδιαστές της μητέρας μου. Από μικρή λοιπόν είχα καταλάβει, βλέποντας την μητέρα μου να φοράει τα σχέδιά του, ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ως βασικό σκοπό ένα πράγμα: να κάνει μια γυναίκα όμορφη. Να αναδείξει την ομορφιά της. Να αισθανθεί φανταστικά φορώντας μια δημιουργία του. Αυτό το πετυχαίνει κάθε φορά και στις συλλογές του και αποτυπώνεται πάντα στα σχέδιά του.

Ζωντανό παράδειγμα, η πρόσφατη συλλογή του για το Φθινόπωρο 2017. Αυτή η «διεστραμμένη» και dark αλλά παράλληλα εξευγενισμένη, ρομαντική και σίγουρα κομψή συλλογή που μας παρουσίασε την Δευτέρα το μεσημέρι στον Εθνικό Κήπο Ζαππείου, σε ένα ειδυλλιακό σκηνικό που θα μείνει αξέχαστο! Αυτή νομίζω ότι ήταν και η καλύτερη συλλογή της καριέρας του (το όνομα της συλλογής είναι “Women in Garden”).

Όλα ξεκίνησαν τριάντα χρόνια μετά την πρώτη συνάντηση του Βασίλη Ζούλια με τη Μάρα Δεσύπρη. Τριάντα χρόνια από εκείνη την φωτογράφηση στον Εθνικό Κήπο που τους έφερε κοντά, οι δυο τους επέστρεψαν στο σιδερένιο κιόσκι του 19^ου αιώνα και ξαναέζησαν τις ημέρες που εκείνος ως στιλίστας και εκείνη ως μοντέλο και μούσα ξεκινούσαν μια δημιουργική λαμπρή πορεία στη μόδα.

Με έμπνευση τον πίνακα του Κλοντ Μονέ Women in the Garden, η ομώνυμη συλλογή Demi Couture Fall Winter 2017-18 στο πλαίσιο της Athens Exclusive Designers Week, μας μετέφερε σε έναν ρομαντικό περίπατο στην Βικτωριανή Αθήνα των διακριτικών φλερτ και των ανθισμένων κήπων.

Η επίδειξη μόδας στήθηκε στην καρδιά του Εθνικού Κήπου, γύρω από το βικτωριανό κιόσκι με έτος κατασκευής το 1850, το οποίο ήταν στολισμένο με λευκά τριαντάφυλλα και άλλα λουλούδια της άνοιξης σε επιμέλεια του Politia Tennis Club.

Τα έγχορδα έδωσαν την θέση τους στο ρομαντικό As Time Goes By από τον Bryan Ferry και η Μάρα Δεσύπρη, ντυμένη με ένα θεατρικό μαύρο φόρεμα και καπέλο και κρατώντας από το λουρί του ένα μικρό σκυλάκι άνοιξε το show, σε απόλυτη αρμονία με το σκηνικό. Την ακολούθησαν η Έσθερ Μαστρογιάννη, η Βίκυ Καγιά που περπάτησε κρατώντας ένα vintage βρεφικό καρότσι, η Δωροθέα Μερκούρη, και τα υπόλοιπα μοντέλα, φορώντας ρούχα των οποίων η χρωματική παλέτα αποτελούνταν κυρίως από το μαύρο, λευκό και κόκκινο. 

Ο Βασίλης Ζούλιας φαίνεται ότι ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς παρουσίασε από τα πιο εντυπωσιακά σχέδια της ζωής τους, τα οποία ήταν όλα κατασκευασμένα από τα πιο φίνα υφάσματα: κασμίρ, ταφτά, κρεπ ζορζέτ, μετάξι, οργάντζα και μπροκάρ.

Μαύρες μακριές τουαλέτες και little black dresses, κατακόκκινα κοκτέιλ φορέματα, full skirts, αλλά και πολλές διαφάνειες με δαντέλες σε επίμαχα σημεία και σέξι κοψίματα με τα οποία μας εξέπληξε ευχάριστα ο κ. Ζούλιας, εκσυγχρονίζοντας τις χαρακτηριστικές ‘50s hourglass φιγούρες του. 

Τα παπούτσια ήταν επίσης μοναδικά: οι χειροποίητες μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες και τα αισθησιακά mules VK Conis που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για το show όχι απλώς έκλεψαν τις εντυπώσεις αλλά υπήρξε και άμεση ζήτηση αγοράς αμέσως μετά το κλείσιμο της επίδειξης!

 Τα κοσμήματα του Περικλή Κονδυλάτου από επεξεργασμένα κλαδιά, μεταξωτά τριαντάφυλλα κρύσταλλα, ήταν στο στοιχείο τους αφού οι βικτωριανές αναφορές είναι αναπόσταστο κομμάτι του ύφους του ταλαντούχου καλλιτέχνη και jewellery designer. Τα καπέλα της Κατερίνας Καρούσου μας μετέφεραν ακόμη περισσότερο στην ατμόσφαιρα περασμένων δεκαετιών. Και η μουσική, που συνεχίστηκε με πολύ David Bowie ανέβασε το κέφι αλλά και τόνωσε τη νοσταλγία.

Ηταν ένα show που δημιούργησε συναισθήματα και αναμνήσεις, αφού άντλησε έμπνευση από αυτά. Μας θύμισε ότι η ομορφιά βρίσκεται δίπλα μας, σε παλιούς φίλους, στην πόλη που αγαπάμε, σε μια βόλτα στον κήπο, σε ένα αρχαίο μονοπάτι. Το προσωπικό σύμπαν που έχει συνθέσει ο Βασίλης Ζούλιας από την αρχή της καριέρας του, μια ισχυρή αναβίωση κλασσικών αξιών στη μόδα (που ερμηνεύονται και ως αναβίωση μιας χαμένης ευγένειας ή και αυτάρκειας, ενάντια στη μόδα γρήγορης κατανάλωσης) αναδεικνύεται σε κάτι παραπάνω από υλικό ονείρων και αποδεικνύεται μια ανακουφιστική όαση.