Γιάννης Βαρδής: Η πρώτη του συνέντευξη μετά το θάνατο του πατέρα του

Έντεκα ημέρες έχουν περάσει από τον θάνατο του Αντώνη Βαρδή κι ο πόνος είναι μεγάλος όχι μόνο για την οικογένειά του αλλά και για τον κόσμο που τον αγάπησε μέσα από τις εξαιρετικές του μουσικές δημιουργίες! Ο γιος του Γιάννης δίνει την πρώτη του συνέντευξη στη «Real News» και μοιράζεται τον πόνο του για την απώλεια του πατέρα του.

«Ήταν πάντα το παράδειγμά μου, με γαλούχησε σωστά και μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι σε πολλά πράγματα που διαφωνούσαμε τελικά είχε δίκιο» είπε ο τραγουδιστής.

Για την δύσκολη περίοδο της αρρώστιας του μεγάλου μουσικοσυνθέτη και τραγουδιστή, ο Γιάννης Βαρδής εξομολογήθηκε: «Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και έντονο, γιατί είχε αρρωστήσει ο άνθρωπος της ζωής μου. Όφειλα,  όμως να τους στηρίξω όλους. Οι ισορροπίες ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Δεν υπήρχε υπομονή. Ήμασταν όλοι στα «κόκκινα» με τρομερά «σκαμπανεβάσματα». Ήταν στιγμές που έπεφταν πολύ ψυχολογικά (σ .σ η αδελφή του και η σύντροφος του πατέρα του, Φιλοθέη) και έκανα το παν για να τους ανεβάσω, όπως το ίδιο έκαναν κι εκείνες για μένα. Επειδή ήμουν ο πιο ψύχραιμος οι γιατροί έρχονταν πάντα σε μένα για να με ενημερώσουν για την εξέλιξη της υγείας του… Το διαχειρίστηκα όσο πιο ψύχραιμα και ήρεμα μπορούσα. Έπρεπε να ήμουν δυνατός και ήμουν!»

Μέχρι το τέλος ο σπουδαίος συνθέτης συμβούλευε τα παιδιά του να προσέχουν. «Όταν πήγαμε την πρώτη φορά στο νοσοκομείο και πριν ακόμα μας ανακοινώσουν κάτι εκείνος μας είπε: ''Θέλω να είστε ήρεμοι και προσεκτικοί, να προσέχετε ποιοι είναι γύρω σας!’’ Μέσα από τον πόνο του και την στεναχώρια του νοιαζόταν για εμάς, όχι για τον εαυτό του. Για μας που θα άφηνε πίσω του», επεσήμανε.

Ακόμα ο ίδιος μίλησε για το φιλανθρωπικό έργο του πατέρα του, λέγοντας «Πήγαινε με την γυναίκα του τα βράδια στην Ομόνοια και μοίραζε φαγητό και ρούχα στους αστέγους!».

«Έκανε μια πρωτοποριακή θεραπεία και τα πήγαινε καλά…»

«Ο πατέρας μου τους τελευταίους μήνες έκανε μια πρωτοποριακή θεραπεία που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο, με τη σύμφωνη γνώμη του ογκολόγου αλλά και των υπολοίπων γιατρών του. Έπρεπε να κάνουμε πρώτα μια μαγνητική, η οποία έδειξε ότι ο όγκος είχε φτάσει στα 9 χιλιοστά. Η επόμενη κίνηση ήταν να του φορέσουμε ένα μηχάνημα που ήταν σαν σκουφί στο κεφάλι, το οποίο αποτελούνταν από ειδικές μεμβράνες και με ηλεκτρόδια και ηλεκτρομαγνητικά κύματα θα προσπαθούσαν να σταματήσουν την εξέλιξη της ασθένειας.  Αυτό έπρεπε να το φοράει 20 ώρες την ημέρα και το φόραγε όλο το 24ωρο. Το πιο δύσκολο απ’ όλα όμως ήταν όταν έπρεπε να του πω ότι θα του ξυρίσω το κεφάλι. Το πέρασα όσο πιο γλυκά μπορούσα και δεν μου έφερε καμία αντίρρηση. Αυτή η θεραπεία θα κρατούσε δυο μήνες και στις 2 Σεπτεμβρίου θα κάναμε την επόμενη μαγνητική. Για κάποιο λόγο, οι γιατροί επέμεναν να την κάνουμε νωρίτερα. Οι εξετάσεις μας άφησαν όλους με το στόμα ανοιχτό, καθώς ο όγκος όχι μόνο είχε σταματήσει να εξαπλώνεται, αλλά είχε συρρικνωθεί κατά 35% με 40%. Παράλληλα, ο πυρήνας του από την εξέταση δεν έδειχνε καμία κίνηση. Και από την χαρά και την ελπίδα στην απόλυτη θλίψη, καθώς μερικές ημέρες μετά δεν άντεξαν τα νεφρά του, λοιμώξεις, ίκτερος… Πλέον το σώμα του δεν μπορούσε άλλο. Είχε κουραστεί και ο ίδιος, νομίζω. Ήθελε να ξεκουραστεί και να μας ξεκουράσει. Πάντως το νίκησε! Και άνοιξε ένα νέο δρόμο. Μια θεραπεία που πρέπει όλοι να ψάξουν γιατί η δική του ιστορία μπορεί και να σώσει άλλες ζωές».

Η επόμενη μέρα

«Δεν μπορώ ακόμη να συναντήσω κόσμο. Δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Κοιμάμαι πολύ, κάνω γυμναστική και ξεχνιέμαι. Πηγαίνω με τους πολύ στενούς φίλους μου σε ένα ιδιαίτερο μέρος στη Γλυφάδα και χαζεύω τη θάλασσα. Τη λατρεύω. Όπως τη λάτρευε κι εκείνος! Είχε το δικό του μέρος. Στο Πόρτο Ράφτη. Εκεί άραζε με τις ώρες. Δεν έχω πάει ακόμα εγώ. Πηγαίνει όμως η γυναίκα του. Το καταλαβαίνω. Το νιώθω. Κάθε βράδυ ακούω την πόρτα και φεύγει. Είμαι σίγουρος πως κάθε βράδυ πάει εκεί».

Το «σημάδι» την ημέρα της κηδείας

«Ο πατέρας μου μου ζήτησε να μάθω κιθάρα για να ολοκληρωθώ σαν καλλιτέχνης. Και του το υποσχέθηκα ότι θα το κάνω. Μετά την κηδεία βρήκα στο προαύλιο μια πένα. Ένας μουσικός άνοιξε το κουτί και έριξε τρεις πένες για τις πάρει μαζί του. Όταν βγήκαμε άθελά μου βγήκα από την συνοδεία και πήγα δεξιά. Τότε βρήκα μπροστά μου μια πένα. Ήταν σημάδι αυτό για μένα. Ήταν σαν να μου λέει ''Συνέχισε αυτό που είπαμε, σου δίνω την άδεια’’ και θα το κάνω, θα το κάνω για εκείνον!».

Τέλος, ο Γιάννης Βαρδής νιώθει ότι ο πατέρας του δεν έχει φύγει… «Ο πατέρας μου για μένα είναι εδώ. Πολλές φορές νομίζω ότι θα ανοίξει μια πόρτα και θα ακούσω την φωνή του. Είναι αδιανόητο. Πώς να σβήσω τον αριθμό του κινητού του από το δικό μου; Το μυαλό και η καρδιά ακόμα δεν μπορεί να το δεχθεί», παραδέχτηκε.