Αιμιλία Υψηλάντη: «Είμαι και τώρα ερωτευμένη»

Αιμιλία Υψηλάντη, αναμφισβήτητα μία από τις πιο όμορφες ηθοποιούς της γενιάς της. Κι όμως, ποτέ δεν έκανε θόρυβο. Ήξερε πού πατούσε, ποιον κινηματογράφο υπηρετούσε και επέλεγε να κάνει μικρά και σταθερά βήματα. Με μία εξαίρεση. Τον «πόλεμο» που είχε ανοίξει με τον Νίκο Κούρκουλο. Εκείνη την περίοδο όλοι μιλούσαν για εκείνη.

Το 1987 ο Νίκος Κούρκουλος ανεβάζει στο θέατρο Κάππα την παράσταση «Στη φωλιά του κούκου», η οποία αποτέλεσε μια από τις πιο πετυχημένες θεατρικές του παραστάσεις. Στο πλευρό του πρωταγωνιστεί η Αιμιλία Υψηλάντη, αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές του κοινού. Πίσω όμως από αυτήν την συνεργασία είχε προηγηθεί ένας «πόλεμος» ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς που κατέληξε όμως σε μια δυνατή φιλία: «Ήμουν πρόεδρος του Σωματείου Ηθοποιών και ο Νίκος Κούρκουλος, ήταν Πρόεδρος των επιχειρηματιών του ελεύθερου θεάτρου και κάναμε απεργία στους εργοδότες και αυτοί μας έκαναν lockdown.

Η αντιπαράθεση μεταξύ μας είχε φτάσει και σε προσωπικό επίπεδο. Είχαμε πόλεμο, είχαμε κλείσει τα θέατρα για 15 ημέρες, υπήρχαν δημόσιες σκληρές αντεκλήσεις στην τηλεόραση ανάμεσά μας. Και όμως παρ όλα αυτά, μου πρότεινε να παίξω στο θέατρο του τον πρώτο γυναικείο ρόλο! Και έτσι έπαιξα μαζί του στο έργο «Στη φωλιά του κούκου», μία αξέχαστη υπέροχη εμπειρία. Προφανώς, μετά από αυτό υπήρξε μια μεγάλη φιλία, γιατί η φιλία βασίζεται στην εκτίμηση», είπε στο star.gr και τον Βαγγέλη Καράλη.

«Δε μου αρέσουν οι ταινίες που έχω παίξει»

Στο θέατρο τη συναντήσαμε και σήμερα, στο «Αργώ», όπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η κυρία Κλάιν».

«Δε θα έλεγα ότι έχω ζήσει τις χρυσές εποχές του κινηματογράφου γιατί εγώ δούλεψα το 67-68, οπότε είχε αρχίσει μια μικρή κάμψη εάν σκεφτείτε ότι αμέσως την επόμενη δεκαετία μπαίνει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος δέχεται ένα πολύ μεγάλο χτύπημα. Εμένα δε μου αρέσουν οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και αυτές που έχω παίξει. Βρίσκω πολύ ωραία κομμάτια, αλλά δε μου λένε τίποτα ως ταινίες», μας λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Παραδέχεται, μάλιστα, ότι η γοητεία της έβαλε το δικό της λιθαράκι στην καριέρα της. «Βεβαίως και έπαιξε ρόλο η εμφάνισή μου, η εποχή εκείνη, όταν ήμουν το κορίτσι του κωμικού, ήθελε να έχει μια όμορφη κοπέλα, ήταν μια εποχή που ο κινηματογράφος έφτιαχνε σταρ ή μάλλον σταράκια, για να μην πούμε ότι ήμασταν τίποτα σημαντικοί, ήταν όμως πρόσωπα γιατί έγιναν αγαπητά στο κοινό».

Η ηθοποιός έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το 1969 στο πλευρό του Θανάση Βέγγου και την ταινία «Ποιος Θανάσης». Από τότε έχει πρωταγωνιστήσει σε 19 ταινίες, όπως «Οι Γενναίοι του Βορρά», «Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα» και «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».

«Αυτοί που έπαιζαν τους καλούς ήταν οι χειρότεροι»

Η ηθοποιός αναφερόμενη στο metoo αποκαλύπτει ότι πολλοί από τους ηθοποιούς που είχαν μια ιδανική εικόνα στον κινηματογράφο ήταν αλλιώς στην προσωπική τους ζωή: «Αυτό που βλέπεις στο γυαλί δε σημαίνει ότι είναι και ο πραγματικός άνθρωπος. Πολλές φορές οι ηθοποιοί είναι πολύ καλύτεροι να παίζουν το αντίθετο από αυτό που είναι. Αυτοί που έπαιζαν τους κακούς ως ρόλο ήταν οι καλύτεροι άνθρωποι και αυτοί που έπαιζαν τους καλούς ήταν οι χειρότεροι», δηλώνει.

Για την προσωπική της ζωή λίγα πράγματα ξέρουμε, μάλλον όσα θέλει εκείνη να μάθουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο έρωτας δεν έπαιξε -και παίζει- σημαντικό ρόλο στη ζωή της.

«Είμαι και τώρα ερωτευμένη στη ζωή μου. Έχω βιώσει και στεναχώριες και απογοητεύσεις, αλλά η θεραπεία ενός έρωτα που έχει χαθεί είναι να βρεθεί ένας άλλος έρωτας. Το συστήνω… »

Στην πρεμιέρα της παράστασης «Η κυρία Κλάιν» πόζαρε χαμογελαστή δίπλα στον σύζυγό της. Μαζί της φέτος στο σανίδι η Νατάσα Καλογρίδη και η Σάρα Εσκενάζη, σε σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη.

Τρεις γυναίκες και οι τρεις ψυχαναλύτριες, μια μάνα -η περίφημη Μέλανι Κλάιν- η κόρη της και η γραμματέας της περνούν μια νύχτα μαζί, στο Λονδίνο του 1934. O ξαφνικός θάνατος του γιού και αδελφού δημιουργεί άγριες συγκρούσεις, συνεχείς ανατροπές, ανταγωνισμό, ενοχές και πάθη. Μια διαρκής σύγκρουση μεταξύ τριών γυναικών τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, που καταλήγει σε μια σύγχρονη τραγωδία. Το έργο – πιο σύγχρονο από ποτέ – δε στέκεται μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις και τις συγκρούσεις που είναι φαινόμενο κάθε κοινωνίας, σε οποιαδήποτε εποχή, από καταβολής κόσμου. Εγείρει παράλληλα τόσο φιλοσοφικά όσο και κοινωνικά ζητήματα, αλλά και τις προεκτάσεις τους.

Συνέντευξη: Βαγγέλης Καράλης
Kάμερα – Μοντάζ: Αmber Doku