Λάκης Παπαδόπουλος: «Δεν διατηρώ σχέσεις με άλλους καλλιτέχνες»

O Λάκης Παπαδόπουλος μιλώντας στην εφημερίδα Real αποκάλυψε τον λόγο που δεν έχει σχέσεις με άλλους καλλιτέχνες, ενώ μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στη σχέση του με τον 20χρονο πλέον γιο του.

Αποσπάσματα της συνέντευξής του:

∆ιατηρείς σχέσεις µε όλους τους καλλιτέχνες στους οποίους δίνεις τραγούδια σου;

«Όχι, µε κανέναν. Γράφω τραγούδια και τα δίνω. Εάν έχουµε να παίξουµε σε κάποια συναυλία, µιλάµε στο τηλέφωνο».

Με ποιους κάνεις παρέα; Ποιοι είναι οι φίλοι σου;

«Άνθρωποι µε πρωινές δουλειές. ∆ηλαδή δεν αποφεύγω αυτούς µε τις βραδινές δουλειές, αλλά εγώ, κοίταξε, ούτε τα λαϊκά µού άρεσαν, ήµουν σαν τιµωρηµένος. ∆εν κάπνιζα, δεν έπινα, ούτε και τώρα... το έριχνα σε φάρδος το ελάττωµα... (σ.σ.: γελάει δείχνοντας την κοιλιά του), στη στρογγυλοποίηση. Άλλος είναι µαθηµατικός, άλλος γιατρός, άλλος είναι δάσκαλος οδήγησης. Φίλοι παλιοί, που µας συνδέει η παιδική ηλικία. Άνθρωποι που δεν σε θαυµάζουν. Γιατί εγώ σαν επώνυµος παντού µπαίνω... Για κάτσε να το δοκιµάσω, δεν το έχω κάνει ποτέ (σ.σ.: γελάει)».

Πώς διασκεδάζεις;

«Μέχρι να γίνει 19 χρόνων ο γιος µου, ήµουν εγώ η baby sitter του. Και η Κατερίνα ασχολιόταν (σ.σ.: η σύζυγός του Κατερίνα Παπαδοπούλου είναι διευθύντρια δηµοσίων σχέσεων της Minos/EMI), αλλά εγώ είχα µια πιο ελεύθερη δουλειά, έκανα το ωράριό µου στην ΕΡΤ και γύριζα, εκείνη έπρεπε να τρέχει σε διάφορα. Να πώς πέρασαν 20 χρόνια, να πώς πας από τα 40 στα 60. Σινεµά δεν πάω, τηλεόραση ψιλοβλέπω, οι συναυλίες εκτός Αθήνας µε ανανεώνουν. Έπαιξα στη Χαλκιδική, στη Ρόδο, στο Ρέθυµνο, στη Σαντορίνη, δεν έχουν καταλάβει τίποτα αυτοί οι άνθρωποι από την κρίση - κι αν κατάλαβαν, τους πιάνει πολύ λίγο... Και µακάρι να µην καταλάβουν. Μου λένε «Λάκη, απορώ πώς ζείτε εκεί, εµείς φύγαµε και γλιτώσαµε» και δεν το λένε για να πουν κάτι... Εµείς εδώ ζούµε µέσα στη στενοχώρια, στον εξευτελισµό της ανθρώπινης ύπαρξης, µε ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια...»

Τι µετρά περισσότερο σε ένα τραγούδι, η µελωδία ή ο στίχος; Τι το κάνει να περνά στον κόσµο;

«Υπάρχουν στίχοι που σε αφήνουν µε το στόµα ανοιχτό. Αλλά δεν µπορείς να βγάλεις απέξω τη µουσική, πρέπει να αλληλοσυµπληρώνονται. Υπάρχει µουσική που επίσης µένεις µε το στόµα ανοιχτό, υπάρχει ερµηνεία που λες κρίµα, το κατέστρεψε, υπάρχει και ενορχήστρωση που λες γιατί ενώ θα µπορούσε να βγει µε ένα πιάνο και βάζει τα απίστευτα όργανα. Υπάρχει το αντίθετο, υπάρχει εµµονή στην ελληνικότητα, ζεϊµπέκικο και χασάπικο, κι αυτό µε πειράζει και το αποφεύγω. Σπάνια να γράψω τέτοιες µελωδίες».