Το σκυλί μου κι εγώ

"Τον μπαμπά μου αγαπώ και πολύ τον εκτιμώ, το χεράκι του το γλείφω και σιγά σιγά το νίβω".
Αυτό είναι το ποιηματάκι που έγραψε η Ρίτα η σκυλίτσα μας στον μπαμπά της και σύντροφό μου, επειδή όλη μέρα δεν κάνει άλλη δουλειά από το να γλείφει με αφοσίωση το χέρι του.
Για την ακρίβεια δεν το έγραψε η Ρίτα, αλλά εγώ που την έχω σαν παιδί, της μιλώ σαν να είναι δεκάχρονο, την βάζω στο μπροστά κάθισμα του αυτοκινήτου και την ασφαλίζω με ζώνη, τρώει ότι κι εμείς, το χειμώνα της έχω όλη τη νύχτα αναμμένη τη σόμπα αλογόνου για να μην κρυώνει… Χώρια τα τραγούδια και τα ποιήματα που της έχω γράψει, θα μπορούσα να έχω βγάλει διπλό CD.




Και ευτυχώς δεν είμαι η μόνη. Όλες οι φίλες μου πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο: κοιμούνται και ξυπνάνε με τα σκυλιά και τα γατιά τους που τα φροντίζουν και τα λατρεύουν σαν μωρά. Και λέω ευτυχώς γιατί μέχρι να φτάσουμε στην Ελλάδα σε αυτό το σημείο και να αναγνωρίσουμε ότι τα ζωάκια αυτά νιώθουν, πονούν, αγαπούν, συναισθάνονται και γενικώς λειτουργούν σχεδόν σαν άνθρωποι, περάσαμε άπειρες δεκαετίες με απαξίωση και βασανισμούς ζώων.
Όχι οτι η κατάσταση ειδικά στην επαρχία έχει βελτιωθεί. Αλλά αυτό είναι μια τεράστια πονεμένη συζήτηση που σηκώνει πολλή ανάλυση και ακόμη πιο πολλή καταγγελία.
Το θέμα είναι οτι υπάρχει σε υπερθετικό βαθμό και η άλλη πλευρά, εκείνη των ανθρώπων που όχι απλώς φέρονται στα σκυλάκια τους σαν να είναι παιδιά, αλλά σαν να είναι κακομαθημένα παιδιά.
Ειδικά στο εξωτερικό θα βρεις πεντάστερα ξενοδοχεία για σκύλους, σπα για σκύλους με παροχές όπως κομμωτήριο πεντικιούρ και μασάζ, μπύρα για σκύλους. Οι dog influencers αυξάνονται και πληθύνονται και κάνουν περιουσία καταγράφοντας τα έργα και τις ημέρες των τετράποδων φίλων τους. Και όσο κι αν το φαινόμενο μοιάζει χαριτωμένο, ή αν εγώ προσωπικά διαφωνώ μαζί της, η ειδική ψυχολόγος που αναλύει το θέμα στην ιστοσελίδα του New Yorker, υποστηρίζει οτι όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι και τόσο φυσιολογική. 
Οι άνθρωποι υποστηρίζει πρέπει να φέρονται στους σκύλους σαν να είναι σκύλοι και όχι σαν να είναι άνθρωποι. Ο σκύλος θέλει να τρέξει τα χιλιόμετρά του κι όχι να τρώει ποπ κορν αγκαλιά με την κυρία του βλέποντας master chef, να μυρίσει τις μυρωδιές του στην μεγάλη του βόλτα, να γαυγίσει, να κυνηγίσει, να μπει στις λάσπες και να κυλιστεί κι όχι να κυκλοφορεί με δετά πλαστικά loafers παπουτσάκια (το έχουμε δει κι αυτό).
‘’Εγώ πάντως στο Παγκράτι βλέπω όλο μόνους ανθρώπους με σκυλιά´´μου λέει η Ιλένα. Αντί να βλέπεις ζευγάρια να βγαίνουν βόλτα, βλέπεις έναν σκύλο παρέα με έναν άνθρωπο.



Tίποτε δεν είναι τυχαίο. Ο σκύλος και ο γάτος στα χρόνια της εθνικής μας μοναξιάς έχει αντικαταστήσει τον σύντροφο. Διότι στην μοναχική και αντικοινωνική εποχή που διανύουμε το δύσκολο δεν είναι μόνο να βρεις ταίρι, αλλά κυρίως να καταφέρεις να συμβιώσεις μαζί του χωρίς οι υποχωρήσεις να σε τρελάνουν. Και μήπως τι είναι αυτό που θέλει ο άνθρωπος; Mια αγκαλιά, μια βόλτα, μια συντροφιά για να πει το βράδυ που θα γυρίσει κουρασμένος από τη δουλειά μια κουβέντα. Όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα μπορεί να τα βρει στην παρέα ενός σκυλάκου και μάλιστα χωρίς την γκρίνια, τους καυγάδες και κυρίως τις ίντριγκες και τις παρεξηγήσεις… 

https://www.youtube.com/watch?v=Bn9mHxxhe8o&feature=youtu.be