Εκλογές από τον (και όχι στον) καναπέ

«Κυριακή, κοντή γιορτή» δε λένε; Μάλλον, κάπως έτσι, μπορώ να περιγράψω και τη σημερινή ημέρα, αφού, απόψε, όλος αυτός ο προεκλογικός πυρετός φθάνει στο αποκορύφωμα του, στην ολοκλήρωση του.

Χιλιάδες (μην πω και περισσότερα) δέντρα έχασαν την ανάσα και τη ζωή τους, αφού οι αφίσες, οι κάρτες, οι γραπτές υποσχέσεις και δεσμεύσεις ( ; ) των υποψηφίων στόλισαν, σαν άλλοτε Χριστούγεννα, κάθε δρόμο και σοκάκι της Αττικής (και όλης της Περιφέρειας).

Για μένα, οι εκλογές είναι κάτι σα θεσμός. Θα κάτσω να δω τις έκτακτες (μα τόσο τακτικές) πολιτικές εκπομπές, θα παθιαστώ με τα «πιστεύω» μου και θα τα υπερασπιστώ από τα α ως το ωμέγα τους. Και, μη σε προβληματίζει, ο πληθυντικός, βλέπω, λίγο (έως πολύ) από όλες τις εκπομπές και τα πολιτικά πάνελ. Πες το πάθος. Διαστροφή. Ψυχολογική (Παρ)ακμή. Αλλά, αφού τις παρακολουθώ ανελλιπώς, τι να σου πω; Ψέματα; Όχι από εμένα, δε θα ακούσεις. Άλλωστε, αν περάσεις όλα αυτά που άκουσες (και θα ακούσεις), κατά την προεκλογική περίοδο, από το φίλτρο του μυαλού, θα συνειδητοποιήσεις ότι ήδη τα μάτια σου έχουν δει αρκετά.

Περιμένω το ρολόι να δείξει 7. Να δω το καθιερωμένο Exit Poll. Περιέργως, φέτος, «έπεσε μέσα», πράγμα που δεν ήξερα, και ακόμα δεν (ξέρω) πώς να το διαχειριστώ. Ούτε οι δημοσκόποι νομίζω. Λες τζάμπα, τελικά, να τους κατηγορούν τόσα χρόνια; Εδώ, σου λέει, φέτος φοβήθηκαν να δώσουν μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα, για να μην κάνουν και αυτή τη χρονιά μία «τρύπα» στο νερό. Πού να ήξεραν. Αυτοί και οι πολιτικοί και οι παρατάξεις.

Περιμένουμε το ντέρμπι Πατούλη – Δούρου απόψε. Άραγε, να γνωρίζουν όλοι τους ότι οι νέοι έχουν φθάσει σε τέλμα με όλα αυτά που βλέπουν και βιώνουν; «Ο ένας χειρότερος του άλλου» φωνάζουν. Άλλα, ποιος τους ακούει; Ή μάλλον για να το διορθώσω: «Ποιος τολμά να τους ακούσει;». Καλύτερα, τώρα. Να πεις τι σε ένα παιδί 17 χρονών που στόχος του είναι να σπουδάσει σε μία καλή σχολή και μετά να αναχωρήσει προς εξωτερικό μεριά – χωρίς εισιτήριο επιστροφής -.  Σε νέους που «τρώνε» τα χρόνια τους στις σχολές, αποφοιτούν και ψάχνουν, ψάχνουν, ψάχνουν να βρουν το φως μέσα στο σκοτάδι. Την ελπίδα μέσα στο άγνωστο. Τι; Τι να πεις;

Μήπως, οι πολιτικοί είναι κοντά στους ανθρώπους; Είναι, δύο μήνες πριν τις εκλογές. Μετά, περίμενε και εσύ 4 ή 5 χρονάκια. Έχουν και δουλειές.

Πάντως, η αποχή δεν είναι λύση. Θα το φωνάζω σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Ψάξε τους υποψήφιους (θα σου πάρει μέρες, νύχτες, μήνα, χρόνια), βρες εκείνο που είναι πιο κοντά στα «πιστεύω» σου, σήκω από τον καναπέ και ΨΗΦΙΣΕ ΤΟΝ!

Και εγώ στον καναπέ κάθομαι μετά τις 19:00. Πριν είμαι ενεργός πολίτης και αξιοποιώ το μόνο μου «όπλο». Γιατί, η ψήφος είναι η δύναμη σου. Το μήνυμα σου. Η φωνή σου. Μην τη βάζεις από μόνος σου στο «mute».