Γιατί δεν θέλω να διαβάσω τώρα που έχω χρόνο;

Επιτέλους, σκέφτεσαι, κι ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη σου και φωτίζει το πρόσωπό σου. Επιτέλους, λες, και στέκεσαι στη βιβλιοθήκη σου, στο σταντ με τη στοίβα των αδιάβαστων βιβλίων σου που περιμένουν υπομονετικά να βρεις χρόνο για να τα διαβάσεις.

Τα κοιτάς και τα θαυμάζεις για λίγο. Έτσι όμορφα και λαχταριστά με τα ιδιαίτερα εξώφυλλα και τις ράχες τους να δημιουργούν ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό ή ένα αυτοσχέδιο κολλάζ. Ανυπομονείς να τα πιάσεις στο χέρι. Τα έχεις πάρει ευτυχώς πριν την εποχή του κορωνοϊού κι έτσι δεν χρειάζεται να τα περάσεις με ντετόλ, ή να πλένεις τα χέρια σου κάθε φορά που αλλάζεις σελίδα. Μπορείς να τα αγγίξεις άφοβα. Αυτή η επαφή δεν έχει πληγεί με την πανδημία… Ή μήπως θα αφήσει και σε αυτόν τον τομέα το ίχνος του ο αόρατος εχθρός;

Κοιτάς του τίτλους τους. Ξαναδιαβάζεις το οπισθόφυλλο για να θυμηθείς την υπόθεσή τους. Θυμάσαι λεπτομέρειες που είχες ξεχάσει. Όπως ποιος σου είχε προτείνει το τάδε και πού είχες αγοράσει άλλο. Στέκεσαι σε ένα βιβλίο που κουβαλούσες πέρσι το καλοκαίρι σε όλες τις διακοπές σου, από καράβι σε καράβι και από παραλία σε παραλία αλλά ούτε το αγόρι σου ούτε οι κολλητές σου σε άφησαν να το τελειώσεις… ή ούτε καν να το αρχίσεις.

Περιέργως πώς… η στιγμή της επιλογής διαρκεί λίγο περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως. Για την ακρίβεια, νιώθεις ότι κρατάει για πάντα… Τι γίνεται εδώ αναρωτιέσαι. Γιατί δεν μπορώ να επιλέξω τέλος πάντων ένα βιβλίο. Τελείς υπό σοκ, αλλά λες να αντιδράσεις, να βγεις από τη νιρβάνα και να επιλέξεις ένα βιβλίο στην τύχη. Άλλωστε για να βρίσκονται σε αυτή τη στοίβα, με τις αγαπημένες σου επιλογές, σημαίνει ότι τα έχεις ήδη διαλέξει και ξεχωρίσει για κάποιο λόγο – που ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή έχεις ξεχάσει, είσαι σίγουρη ότι μόλις αρχίσεις να διαβάζεις θα θυμηθείς.

Κάθεσαι στην αγαπημένη σου πολυθρόνα. Τι συμβαίνει; Δεν βολεύεσαι… Θυμάσαι το meme που διάβασες το προηγούμενο βράδυ «Παναγία μου, στένεψε η πολυθρόνα»… Γελάς με τη σκέψη, αλλά ξέρεις ότι ούτε η πολυθρόνα στένεψε ούτε εσύ έχεις προλάβει να παχύνεις από τις μέρες της απομόνωσης. Άλλωστε οι βιβλιοφάγοι δεν παχαίνουν… Παίρνεις το βιβλίο σου και πηγαίνεις στον καναπέ… Ποιος άλλαξε τα μαξιλάρια και γιατί σήμερα σου φαίνεται τόσο σκληρός; Νιώθεις λίγο σαν τη Χρυσομαλλούσα και τις 3 αρκούδες και αποφασίζεις να μεταφερθείς στην άνεση του κρεβατιού σου.

Επιτέλους βολεύεσαι. Αλλά… Χμ, δεν βλέπεις καλά… Η κρεβατοκάμαρα δεν έχει το κατάλληλο φως… Φέρνεις το φορητό led λαμπάκι που έχεις για τα ταξίδια κι είσαι έτοιμη να αρχίσεις το αναγνωστικό σου ταξίδι. Διαβάζεις την πρώτη σελίδα. Φτάνεις στο τέλος της, γυρίζεις σελίδα, αλλά έχεις ξεχάσει τι έχεις διαβάσει. Ή μήπως δεν κατάλαβες καν; Πας ξανά στην αρχή… Αυτή τη φορά διαβάζεις μερικές σελίδες παραπάνω. Αλλά εξακολουθείς να μην μπορείς να το παρακολουθήσεις. Κοιτάς το ρολόι. Σκέφτεσαι πού θα ήσουν κανονικά τέτοια ώρα.

Δίνεις μια ευκαιρία ακόμα στο βιβλίο και συνεχίζεις άνευρα να το ξεφυλλίζεις, αλλά ξέρεις ότι δεν είσαι εκεί, δεν έχεις μπει μέσα στην υπόθεση. Δεν δένεσαι με τους ήρωες, λες και φοβάσαι κι αυτούς να τους αγγίξεις ή να τους αφήσεις να σε αγγίξουν. Ποια είναι απόσταση ασφαλείας που πρέπει να κρατήσεις από τους ήρωες του βιβλίου; Η σκέψη μοιάζει ενοχλητική και μόνο που σχηματίστηκε στα εγκεφαλικά σου κύτταρα.

Αφήνεις το βιβλίο στην άκρη. Λες όλα τα βιβλία έχουν την ώρα τους, ίσως δεν ήρθε ακόμα η ώρα αυτού του βιβλίου. Δοκιμάζεις την τύχη σου με ένα άλλο από την ίδια επίλεκτη στοίβα. Ίσως σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή δεν έχεις την ηρεμία να δοθείς σε ένα μυθιστόρημα. Επιλέγεις μια τελευταία κυκλοφορία με την ερωτική αλληλογραφία διάσημων προσώπων. Με αυτό το παλεύεις λίγο παραπάνω, αλλά η σκέψη του τι θα έγραφες εσύ στο αντικείμενο του πόθου σου, την εποχή του κορωνοϊού, και με το στερητικό να βαράει μέσα σου καμπανάκι, σε αποσπά και στο τέλος δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. Κι αυτό το ειδύλλιο έμεινε στη μέση. Πλησιάζει και η ώρα της ενημέρωσης για την κατάσταση της πανδημίας, πού μυαλό για έρωτες – λογοτεχνικούς και μη…

Μέσα στη μέρα δοκίμασες να διαβάσεις με μουσική, χωρίς μουσική, στην απόλυτη σιωπή. Τζίφος… Επιχείρησες με πολύ φως, στο ημίφως, χωρίς φως. Πάλι τζίφος. Πέρασες από τη λογοτεχνία, στο δοκίμιο, στην ποίηση, μέχρι και σε γκράφικ νόβελ και κόμικς. Τί πο τα. Καμία τύχη…

Και φτάνεις το βράδυ να νιώθεις κουρασμένη και απογοητευμένη που έχεις χάσει τη μαγεία και την απόλαυση της ανάγνωσης. Κι ύστερα θυμάσαι το βιβλίο «Η χαμένη αναγνώστρια» του Fabio Stassi (μετάφραση Δήμητρα Δότση, εκδόσεις Ίκαρος) και τον ήρωα βιβλιοθεραπευτή του μυθιστορήματος. Ανασύρεις από τη μνήμη σου τις γυναίκες που πήγαιναν να του ζητήσουν βοήθεια, κι εκείνος σκεφτόταν ποιο βιβλίο ταιριάζει σε κάθε περίπτωση, ένα βιβλίο που ίσως να έδινε λύση στο πρόβλημά τους.

Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι μπαίνεις κι εσύ στην πλοκή αυτού του βιβλίου και μπαίνεις στο τριπάκι να του γράψεις ένα υποθετικό γράμμα/μέιλ ή να κλείσεις μαζί του ένα «φανταστικό» ραντεβού και να πας να κάνεις μια συνεδρία μαζί του για να σου προτείνει το βιβλίο που θα σε βγάλει από το reader’s block. Να του μιλήσεις για τον αντίστοιχο τρόμο όχι της λευκής σελίδας που βιώνουν οι συγγραφείς αλλά της κενής σελίδας που βιώνουν οι αναγνώστες, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν τις σκέψεις τους και αδυνατούν να συγκεντρώσουν το μυαλό τους.

Μετά θυμάσαι ότι ο συγγραφέας του βιβλίου είναι Ιταλός, θυμάσαι ότι το βιβλίο εξελίσσεται στη Ρώμη, αγωνιάς για το αν ο συγγραφέας είναι καλά (κι ας μην τον ξέρεις προσωπικά τον άνθρωπο) – θυμάσαι το τελευταίο σου ταξίδι στη Ρώμη. Συνειδητοποιείς πόσα έχουν αλλάξει. Φοβάσαι για το πόσα θα αλλάξουν ακόμα… Και τότε, καθώς νιώθεις ένα σκοτάδι να σε πνίγει έχεις την ανάγκη από φως, από χάδι. Από παρηγοριά. Και ξέρεις ότι αυτού του είδους την παρηγοριά τη βρίσκεις στα βιβλία. Στα αγαπημένα σου βιβλία. Σε αυτά που δεν ντρέπεσαι να διαβάζεις ξανά και ξανά. Κι ας έχουν σημάδια από καφέ κι αντηλιακό ή ψίχουλα από κουλούρι.

Ανοίγεις τον «Μικρό Πρίγκιπα»… και διαβάζεις «Να το μυστικό μου… Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν…» Ηρεμείς.
Τώρα ξέρεις, το επόμενο βιβλίο που θα ανοίξεις δεν θα προσπαθήσεις να το διαβάσεις με τα μάτια… αλλά με την καρδιά σου… Έτσι θα βρεις ξανά τη χαμένη αναγνώστρια μέσα σου!