Τι παίζει με το «Among Us» και πώς έγινε το παιχνίδι που όλοι μιλούν αυτή τη στιγμή;

Μοιάζει να είσαι παγιδευμένη σε έναν κόσμο που καταρρέει, προσπαθώντας να σώσεις τον εαυτό σου παρόλο που το σενάριο της ζωής σου αυτή τη στιγμή δεν σε καλύπτει. Ε, το ίδιο συμβαίνει και στο παιχνίδι.

Η εντυπωσιακή επιτυχία του Among Us δημιουργεί μια σχετική έκπληξη όταν σκέφτεσαι ότι αυτό το παιχνίδι που είναι για πολλούς παίκτες σε στιλ -βρες-τον-ένοχο- και σχεδιασμένο από τον προγραμματιστή του Innersloth κυκλοφόρησε αρχικά τον Ιούνιο του 2018 χωρίς να προκαλέσει αρχικά ιδιαίτερη αίσθηση.

Τώρα όμως αποδεικνύεται ότι το Among Us κηρύχθηκε ως το παιχνίδι του 2020. Μάλλον χρειαζόταν ένα χεράκι από την «περιπετειώδη» πραγματικότητα του σήμερα για να γίνει δημοφιλές.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από την άνοιξη και μέχρι το καλοκαίρι, το Among Us συλλέγει παίκτες με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό και τώρα διαθέτει περισσότερες από 85.000.000 λήψεις για κινητά και εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που παίζουν κάθε φορά κατά τις ώρες αιχμής. Οι κάποτε άδειοι διακομιστές είναι πλέον τόσο απασχολημένοι που μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολο να φιλοξενήσουν ένα παιχνίδι. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι πλέον ενσωματώθηκε στην κουλτούρα των δημοφιλών παιχνιδιών, με streamer υψηλού προφίλ και YouTubers συγκεντρώνοντας εκατομμύρια προβολές με τα βίντεο που αφορούν το παιχνίδι.

Πότε έγινε το «κλικ»;

Το Among us είναι απλό. Σε αυτό οι περισσότεροι παίκτες εργάζονται συνεργατικά και, είναι γενικά, «καλοί», τουλάχιστον με την έννοια ότι τρέχουν γύρω από τη συμπλήρωση μιας λίστας εργασιών που έχει σχεδιαστεί για να επιτρέψει σε ολόκληρη την ομάδα να επιβιώσει. Μεταξύ των καλών παικτών, ωστόσο, βρίσκονται και απατεώνες, των οποίων η δουλειά είναι να σκοτώσουν το πλήρωμα πριν μπορέσουν να επιτύχουν στα καθήκοντά τους. Στην καρδιά του, το παιχνίδι προσπαθεί να αναδημιουργήσει ένα κινηματογραφικό είδος έντασης σαν πρωταγωνιστείς στο Όριεντ Εξπρές ή σε κάποιο αστυνομικό έργο.

https://www.instagram.com/p/CFL1GAGB_T1/

Εκτός από τις αρκετά προφανείς συγκρίσεις ταινιών, κάτι σε αυτό το παιχνίδι αντηχεί στην ίδια συχνότητα με την πρακτική εμπειρία του να είσαι ζωντανός το έτος 2020. Η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι γεμάτη με ολοένα και περισσότερες κρίσεις και οι άνθρωποι που παγιδεύονται με την αίσθηση της απομόνωσης ενώ προσπαθούν να επιλύσουν μια σειρά προβλημάτων για τα οποία είναι δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένοι ή προετοιμασμένοι.

Σε αυτόν τον κόσμο που σήμερα δυσκολεύεται εν μέσω της πανδημίας, το παιχνίδι εισάγει ένα είδος «ανήθικων» παικτών, των οποίων σκοπός είναι η ανοιχτή βία και το να σπείρουν δυσπιστία και περισπασμούς. Ακόμα και μετά το θάνατό σου στο παιχνίδι, έχεις ακόμα δουλειά να κάνεις ως φάντασμα, αποτρέποντας την φαινομενικά αναπόφευκτη αποτυχία, η οποία, από μόνη της, είναι μια εντελώς ξεχωριστή μεταφορά που πρέπει να εξεταστεί.

Reality versus virtual reality

Εδώ στον πραγματικό κόσμο, μερικές φορές αισθάνεσαι ότι κάθε νέα μέρα φέρνει μερικούς νέους οιωνούς και καινούργια στοιχεία που πρέπει να λάβεις υπόψη. Έτσι, όταν στο παιχνίδι αναβοσβήνει η ένδειξη που προειδοποιεί τους παίκτες ότι κάποιος έχει σαμποτάρει το οξυγόνο και όλοι πρόκειται να πεθάνουν από ασφυξία, είναι λογικό να αισθάνεσαι μια κάποια συγγένεια με τον παίκτη που κοιτάζει γύρω του όλο αγωνία και φαίνεται να σκέφτεται: «τις μέρες του lockdown, τα αγαπημένα του πρόσωπα που δεν μπορεί να δει όπως και όσο θα ήθελε να δει, το μη ανέμελο καλοκαίρι που έζησε, το μέλλον που δεν ξέρει τι του τι επιφυλάσσει, την ανεμελιά που νιώθει ότι την έχασα για πάντα και ότι πολλά πράγματα που ήξερε και απολάμβανε δεν θα γίνουν ποτέ ξανά ίσως όπως πριν – με τη σκιά του θανάτου να πλανιέται παντού περισσότερο από ποτέ».

Έτσι, όταν κάποιος μπλε παίκτης στέκεται εκεί περιμένοντας να ανεβάσει ένα αρχείο, ώστε να μπορέσει να ελέγξει μια άλλη εργασία από τη λίστα, περιμένοντας ταυτόχρονα κάποιον να εμφανιστεί από το πουθενά και να τον μαχαιρώσει μέχρι θανάτου, βιώνει σε έναν βαθμό όλη την περίεργη γκάμα συναισθημάτων του 2020.

Το Among us καταφέρνει να αναπαραστήσει το κλειστοφοβικό περιβάλλον της νέας καθημερινότητάς σου. Αυτό αίσθημα ότι βρίσκεσαι παγιδευμένη. Ότι δεν μπορείς να κάνεις σχέδια – από τα πιο απλά (όπως ένα σινεμά) έως πιο σύνθετα (την οργάνωση του γάμου σου με όσα άτομα θα ήθελες). Το ότι δεν μπορείς να συνεργάζεσαι (όπως συμβαίνει και τους όρους του παιχνιδιού) ή να έρχεσαι σε επαφή με άλλα άτομα στο βαθμό που είχες συνηθίσει. Και κυρίως η μόνιμη αίσθηση ότι συνεχώς καιροφυλακτεί κάποιος κίνδυνος, κάποιος νέος παράγοντας που θα θέσει τη ζωή σου σε κίνδυνο – όπως πάλι συμβαίνει και στην πλοκή του παιχνιδιού.   

Μυστικά και ψέματα

Το μυστικό ωστόσο της ξαφνικής επιτυχίας του παιχνιδιού συνδέεται με τη συγκυρία του κορωνοϊού και με άλλον έναν τρόπο. Αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι μόνο για την καταδικασμένη παραίτηση μιας περιθωριοποιημένης και παρενοχλημένης εργατικής τάξης. Είναι ένα παιχνίδι για την επικοινωνία και πώς να το να φερθείς ανήθικα ή παράνομα προς όφελός σου.

Το πιο σημαντικό μέρος του Among Us δεν συμβαίνει στα όρια κάποιου διαστημόπλοιου ή ηφαιστειακής βάσης. Συμβαίνει στην αίθουσα συσκέψεων, μια στατική οθόνη που δείχνει ποιος έχει πεθάνει και ποιος έχει μείνει, γιατί αυτό είναι το μόνο μέρος όπου μπορείς πραγματικά να μιλήσεις με άλλους παίκτες.

Λειτουργεί έτσι: εάν κάποιος συναντήσει ένα πτώμα καθώς ελέγχει τον κατάλογο των εργασιών του, μπορεί να αναφέρει το έγκλημα. Επιπλέον, μία φορά ανά παιχνίδι, από προεπιλογή, κάθε παίκτης μπορεί να καλέσει μια συνάντηση έκτακτης ανάγκης. Και στις δύο περιπτώσεις, ολόκληρη η ομάδα καλείται μαζί για να το συζητήσει ενώ ένας χρονοδιακόπτης μετράει τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που ο καθένας πρέπει να καταλήξει σε οποιοδήποτε είδος συναίνεσης. Ξαφνικά αυτό το ήσυχο παιχνίδι φέρνει μια καταιγίδα κατηγοριών, ανάβοντας τα αίματα μεταξύ των παικτών.

https://www.instagram.com/p/CF7EP_zjVsI/

Εσύ σε ποιους παίκτες ανήκεις;

Στην εποχή των τηλεπαιχνιδιών τύπου Big Brother ή Bachelor μια ολόκληρη κοινωνία έχει μάθει σε πισώπλατα μαχαιρώματα για χάρη της τηλεθέασης ή της δημοφιλίας. Αντίστοιχα στα social media οι «απατεώνες» καιροφυλακτούν κάτω από posts της επικαιρότητας (και όχι μόνο) για να δυναμιτίσουν μια συζήτηση – με τη ρητορική του μίσους να γνωρίζει πρωτόγνωρη άνθιση και τα fake news από την άλλη να εξαπλώνονται σε χρόνο dt.   

Το παιχνίδι αυτό είναι μια μελέτη περίπτωσης για το πώς η κατασκευή του χάους καταστρέφει τις κοινότητες. Συχνά ο προδότης δεν χρειάζεται πλήρεις ισχυρισμούς για την αθωότητά του, αλλά απλώς για να χτίσει έναν εύλογο αποδιοπομπαίο τράγο ή να φυτέψει τη δυσπιστία στον σωστό φταίχτη. Ο δρόμος προς τη νίκη σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πόσα πράγματα προσπαθεί ο καθένας να παρακολουθεί και να αξιοποιεί ελαττωματικές ή αβέβαιες αναμνήσεις. Όταν οι πράσινοι παίκτες ξαφνικά δεν μπορούν να θυμηθούν ακριβώς ποιες εργασίες έχουν αφήσει, μπορούν να κατηγορηθούν ως προδότες. Όταν το κίτρινο συνεχίζει να λέει την ίδια (αληθινή) ιστορία ξανά και ξανά για το πώς σκοτώσατε έναν άνδρα στο ηλεκτρικό δωμάτιο, στρίψτε αυτήν την επίμονη βεβαιότητα σε αποδείξεις εξαπάτησης. Είναι συχνά εξίσου πιθανό ότι το άτομο που μπαίνει στη σκηνή της δολοφονίας θα πεταχτεί στο ηφαίστειο όπως το μικρό κιρκίρι με ένα αιματηρό μαχαίρι στα χέρια του. Είναι σαν το παλιό ρητό, τα τσιμπήματα υγροποιούνται σε λιωμένο βράχο.

Ελευθερία ή θάνατος

Ο θάνατος δεν είναι ελευθερία στο Among us. Συχνά το πιο δύσκολο είναι αυτό που έρχεται μετά την ενεργοποίηση των συνεργατών. Είναι η συνεδρίαση που ακούς ήσυχα τις επόμενες συνομιλίες, σαν ένα κρίσιμο φάντασμα, βλέποντας ότι ο προδότης που σε σκότωσε υφαίνει ένα διαφανές ξόρκι σε όλους τους άλλους, και βλέποντας το ίδιο μοτίβο να διαμορφώνεται σε κάποιο νέο φτωχό κι αθώο παίκτη. Κι όλο αυτό σου θυμίζει την επαφή σου με τις ειδήσεις και τον τρόπο που καμιά φορά αυτές διαμορφώνονται. Αλλά επιπλέον σου θυμίζει και κάποιες από τις επαφές σου που σε αυτό το διάστημα βρήκαν την ευκαιρίας να γίνουν φαντάσματα – με το ghosting να είναι μια από τις κύριες τάσεις της εποχής στις ανθρώπινες σχέσεις.

Αυτό πιθανότατα κάνει το Among Us να ακούγεται σαν μια ιδιότροπη, χαρούμενη άσκηση, αλλά δεν είναι. Η παρουσίασή του αρνείται το πιο σκοτεινό του θέμα και πλασάρεται ως μια διασκεδαστική εφαρμογή μιας παλιάς βασικής ιδέας ότι διασκεδάζεις ενώ «καρφώνεις» τους φίλους σου. Σε κάποιο σημείο το παιχνίδι τελειώνει, κάποιος κερδίζει, κάποιος άλλος χάνει και τις περισσότερες φορές - όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές - όλοι επιστρέφουν ξανά στο να είναι φίλοι. Αυτό το στάδιο αποσυμπίεσης μεταξύ των παιχνιδιών καθώς οι παίκτες συγκεντρώνονται στο λόμπι είναι απαραίτητο ως διέξοδος είτε για συγχαρητήρια για καλοφτιαγμένες εξαπατήσεις είτε για το ξεσκέπαμα ενός θλιβερού στρατηγικού σφάλματος. Λίγα γέλια, λίγη δυσαρέσκεια και τελικά μια συμφιλίωση πίσω στο μέσο συνήθως βάζει τα πάντα στη σωστή τους θέση.

Κι αυτό το λυτρωτικό αίσθημα ότι στο τέλους του παιχνιδιού όλα μπαίνουν στη θέση τους είναι αυτό που αναζητάς ως καταφύγιο στην ψυχή σου. Τη διαβεβαίωση -ή την ψευδαίσθηση- ότι βγαίνοντας σώα από την πανδημία θα συνεχίσουν όλα να είναι στη θέση που γνώριζες πριν αρχίσει όλος αυτός ο εφιάλτης. Γιατί στην πραγματικότητα δεν σε παίρνει να χάσεις κάποια από τις ζωές σου – γιατί έχεις μόνο μία ζωή, και για αυτό είναι σημαντικό κάθε μέρα που περνά να ξέρεις σε ποιους παίκτες ανήκεις, σε ποιους παίκτες μπορείς  να βασιστείς και ποιος από τους ανθρώπους που βρίσκονται ανάμεσά σου… είναι οι απατεώνες ή αλλιώς προδότες.