Πώς να μην ακυρώνεις την ελπίδα όταν τη χρειάζεσαι περισσότερο

Χωρίς ελπίδα, η ζωή γίνεται αφόρητη. Τότε γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται να πιστέψουν ότι η δύσκολη ζωή τους θα γίνει καλύτερη; Πρέπει να κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου. Γιατί παλεύω να εμπιστευτώ ότι το καλό θα έρθει και να μην βυθιστώ στην απόγνωση; Η κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του μυαλού βοηθά στην απάντηση αυτής της ερώτησης.

Η ασθενής της ψυχοθεραπεύτριας Evan Parks, η οποία γράφει την εμπειρία της στο Psychology Today, είχε πάει στις καλύτερες κλινικές, είχε δει τους κορυφαίους γιατρούς και επισκέφτηκε γνωστά πανεπιστήμια για τη θεραπεία της ημικρανίας της — αλλά χωρίς επιτυχία. Όπως αναφέρει η ίδια: Κάθισε απέναντί ​​μου με τα χέρια σταυρωμένα και μια δύσπιστη έκφραση. Αυτό το βλέμμα γρήγορα μετατράπηκε σε δυσπιστία και θυμό όταν της είπα ότι υπήρχε ελπίδα.

Είπα απλώς, «Μέχρι το τέλος του προγράμματος αποκατάστασης του πόνου, πιστεύω ότι θα επιστρέψετε στο να απολαμβάνετε πράγματα που έχουν νόημα για εσάς. Θα παίξεις με τα εγγόνια σου και θα παρευρεθείς ξανά σε κοινωνικές εκδηλώσεις με τον άντρα σου».

Ήταν έξαλλη και ρώτησε: «Πώς μπορείς να το λες αυτό; Έχω υποφέρει για χρόνια από ημικρανίες και τίποτα δεν βοηθάει».

Η απογοήτευσή της ήταν κατανοητή, αλλά δεν ήξερε ότι η κατάστασή της ήταν θεραπεύσιμη. Μέχρι να γνωριστούμε, είχε λάβει τυπική ιατρική θεραπεία για χρόνιο πόνο, ο οποίος είναι γενικά παθητικός. Ενώ τώρα μπορούσε να ωφεληθεί από την ενεργό διαχείριση του πόνου όπου θα μάθαινε νέες δεξιότητες για να κινείται και να σκέφτεται διαφορετικά.

 https://www.instagram.com/p/ClkvpPqJntf/

Το μη βοηθητικό μυαλό

Αυτή η ασθενής είχε ένα πιο θεμελιώδες πρόβλημα από το να μην έχει απλώς καλές πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης του χρόνιου πόνου, με τον οποίο πολλοί ασθενείς και πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης δεν είναι εξοικειωμένοι. Η πραγματική δυσκολία που είχε ήταν με το πώς το μυαλό της εξηγούσε και έλυνε προβλήματα.

Αυτό που αυτή η ασθενής δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ήταν ότι το μυαλό της ήταν δεσμευμένο σε μια πολύ συνηθισμένη διαδικασία αξιολόγησης ενός προβλήματος, εξέτασης πιθανών λύσεων και φαντασίας πιθανών αποτελεσμάτων. Πιο απλά, το μυαλό της παρήγαγε γλώσσα για να εξηγήσει γεγονότα και εμπειρίες της ζωής, γλώσσα που άκουγε και αντιμετώπιζε ως αληθινή, έγκυρη και σημαντική.

Αυτό ήταν λάθος.

Το πώς το μυαλό της συνέθεσε το παζλ πόνου της φαινόταν αληθινό, το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η εξήγησή της δεν ήταν χρήσιμη. Όταν αξιολογούμε τη σκέψη μας ως απλώς αληθινή ή ψευδή, αποτυγχάνουμε να χρησιμοποιήσουμε την ικανότητά μας να στεκόμαστε έξω από τις σκέψεις μας και να τις παρατηρούμε για αυτό που είναι, απλώς σκέψεις.

https://www.instagram.com/p/Clkx0DDL0YT/

Γιατί υποφέρουμε

Ο εγκέφαλός μας δημιουργεί συνεχώς δίκτυα ιδεών, λέξεων, εικόνων και συναισθημάτων. Σε γενικές γραμμές, αυτή η ικανότητα είναι χρήσιμη.

Ένας αγρότης μπορεί να κοιτάξει τον ουρανό του χειμώνα, να δοκιμάσει το έδαφος στις αρχές της άνοιξης, να διαβάσει για τα τοπικά καιρικά μοτίβα και να προβλέψει ότι θα είναι ξηρό καλοκαίρι. Με βάση αυτή την πρόβλεψη, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο και το πότε φυτεύει τι, να προσαρμόσει τους τύπους σπόρων που επιλέγει και να τροποποιήσει τον τρόπο με τον οποίο φροντίζει την καλλιέργεια ενώ αυτή αναπτύσσεται. Η ικανότητά του να κάνει συγκρίσεις, να βλέπει τα γεγονότα από μια μελλοντική προοπτική και να κατανοεί τις σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος του επιτρέπει να προσαρμοστεί και να επιβιώσει.

Ακριβώς όπως αυτός ο αγρότης, μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε την ίδια εκπληκτική γλωσσική ικανότητα για να κάνουμε τη ζωή μας άθλια, ακόμη και σε σημείο να είναι οι μέρες μας αφόρητες. Μπορούμε να φανταστούμε ότι η επερχόμενη παρουσίασή μας σε μια σημαντική συνάντηση δεν θα πάει καλά. Μπορούμε να φανταστούμε την αμηχανία μας και την ενόχληση που θα ένιωθαν οι άλλοι στην αίθουσα καθώς η παρουσίαση αποτυγχάνει. Μετά από αυτή την καταστροφή, το μυαλό μας μπορεί να προβλέψει ότι θα υποβιβαστούμε από τη θέση μας και τελικά θα χάσουμε τη δουλειά μας. Σε ελάχιστο χρόνο, δεν θα είμαστε σε θέση να πληρώσουμε το στεγαστικό δάνειο και θα καταλήξουμε άστεγοι.

Η ικανότητα του μυαλού μας να προβλέπει τα αποτελέσματα και να δημιουργεί επιλύσιμα ή άλυτα προβλήματα δεν είναι σημάδι ότι είμαστε άρρωστοι ή διαλυμένοι. Είναι απλώς αυτό που κάνει το μυαλό - χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να εξηγήσει αυτό που βιώνουμε.

Το μυαλό μας είναι πολύ καλό στο να κάνει συνδέσεις, εξηγήσεις, προβλέψεις και συγκρίσεις. Είναι δουλειά μας να δούμε τις συνδέσεις που δημιουργεί το μυαλό μας και να αναρωτηθούμε: «Είναι αυτό χρήσιμο; Αυτή η νοητική δραστηριότητα με βοηθά να πάω προς την κατεύθυνση που θέλω ή με απομακρύνει περισσότερο από αυτό που είναι σημαντικό για μένα;»

https://www.instagram.com/p/ClkzitGsZr2/

Πώς λειτουργεί το μυαλό

Το μυαλό μας αναζητά μοτίβα και συνδέσεις μεταξύ πραγμάτων για να κατανοήσει τον κόσμο γύρω μας.

Η θυμωμένη ασθενής της Evans αγκιστρώθηκε από το μη βοηθητικό μυαλό της καθώς εξηγούσε τις τρέχουσες συνθήκες της και προέβλεπε το μέλλον της. Το μυαλό της έκανε μη βοηθητικές συνδέσεις αιτίας και αποτελέσματος, χαρακτήρισε πτυχές της εμπειρίας της ως κακές και συνέδεσε πράγματα μεταξύ τους που μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Με λίγα λόγια, το μυαλό της της έλεγε ότι τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει, και το πίστεψε.

Υπάρχουν πραγματικές συνέπειες στον τρόπο λειτουργίας του μυαλού μας. Λόγω της σύνδεσης νου-σώματος, η ζωή της σκέψης μας, ακόμα κι αν είναι έξω από την επίγνωσή μας, έχει μεγάλη επίδραση στο σώμα μας. Για ό,τι προσδοκά το μυαλό, το σώμα προετοιμάζεται. Εάν πιστεύετε ότι θα πονέσετε, το σώμα σας θα προετοιμαστεί για την απειλή και θα προκαλέσει πόνο.

Εδώ είναι μια βασική αρχή που πρέπει να θυμάστε: Το μυαλό σας είναι σαν το μεγαλείο της μάνας που σε αγαπάει και ανησυχεί μήπως σου συμβεί το χειρότερο. Αναγκάζεται να σου πει ότι θα πεθάνεις από αρρώστια αν φύγεις από το σπίτι χωρίς το παλτό σου.

Δεν χρειάζεται να παλεύεις με τις σκέψεις σου, όπως δεν έχει αξία να διορθώνεις τη μαμά σου. Δεν είναι το ζήτημα αν οι σκέψεις σας είναι αληθινές ή όχι — η ερώτηση που θέλετε να κάνετε στον εαυτό σας είναι η εξής: «Είναι χρήσιμο να υιοθετώ αυτή τη σκέψη ή όχι; Η εξήγηση που έρχεται στο μυαλό μου με κινεί προς τα εμπρός ή με κρατάει κολλημένο;» Το πώς απαντάτε σε αυτή την ερώτηση μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ ελπίδας και απελπισίας.

Μάθετε να στέκεστε σε απόσταση και να ακούτε όλη τη φλυαρία στο μυαλό σας και απλά να την παρατηρήσετε. Και να υπενθυμίζετε συνεχώς στον εαυτό σας ότι δεν είστε το θορυβώδες μυαλό σου. Είστε ο συγγραφέας της ιστορίας σας, όχι το θύμα της.