Λίμνη Πλαστήρα: ο απόλυτος οδηγός

Τα εβδομήντα χιλιόμετρα είναι πολύ λίγα αν δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ ένα οδικό ταξίδι μέσα σε ελατοδάση, στη σκιά των απόκρημνων Αγράφων με τις χιονοσκέπαστες κορυφές και με θέα σε μια γαλαζοπράσινη λίμνη που αγκαλιάζεται από δαντελωτές, κατάφυτες ακτές που θυμίζουν σκανδιναβικά φιόρδ. Όταν όμως ξέρεις ότι αυτή η λίμνη είναι τεχνητή και ότι δημιουργήθηκε μόλις το 1959 (με σκοπό την ύδρευση της Καρδίτσας και την άρδευση του κάμπου της, μια ιδέα που είχε πρώτος ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας), τότε τα εβδομήντα χιλιόμετρα της Λίμνης Πλαστήρα ακούγονται εντυπωσιακά πολλά.

Ένα μυστικό αεροδρόμιο

Για εμάς τα εβδομήντα χιλιόμετρα ήταν όσα ακριβώς χρειαζόμασταν για να προλάβουμε να χωρέσουμε μέσα στην πρώτη ημέρα του ταξιδιού τα αξιοθέατα που προτείνουν οι τουριστικοί οδηγοί: το Φράγμα Ταυρωπού, την πελεκημένη σε βράχο Μονή Παναγιάς Πελεκητής του 15ου αιώνα, την επιβλητική Μονή Κορώνης, το Νεοχώρι με τα πετρόκτιστα σπίτια και τα τουριστικά καταλύματα, το Μουσείο Πλαστήρα στο Μορφοβούνι, την πατρίδα του στρατηγού. Τι έμενε για τη δεύτερη ημέρα του ταξιδιού μας, μια εργάσιμη Δευτέρα; Αυτοσχεδιασμός, ρεμβασμός και άπειρες προοπτικές. 

Η δεύτερη ημέρα λοιπόν άρχισε με έναν παραλίμνιο περίπατο από την πλαζ Νεοχωρίου (και πιο συγκεκριμένα το Βοτανικό Κήπο, που δυστυχώς βρήκαμε κλειστό) μέχρι τα γειτονικά Καλύβια Πεζούλας. Αν και Απρίλιος, η άνοιξη δεν είχε καταδεχθεί ακόμη να έρθει στη Λίμνη Πλαστήρα και η φύση την περίμενε γυμνή από φυλλωσιές και άνθη. Όμως η νηνεμία του νερού ήταν μαγική. Δύσκολο να φανταστείς πώς έμοιαζε το τοπίο την εποχή που ήταν ακόμη το οροπέδιο της Νεβρόπολης και ειδικά την περίοδο της Αντίστασης, το 1943, όταν είχε φιλοξενήσει το μυστικό Αεροδρόμιο της Νεράιδας, που τη νύχτα υποδεχόταν συμμαχικά αεροπλάνα και τη μέρα καμουφλαριζόταν με κλαδιά και άχυρα.

Παγωμένος ο χρόνος

Ο τουριστικός οδηγός έγραφε ότι τα Σαββατοκύριακα τα παραλίμνια μαγαζιά στα Καλύβια Πεζούλας πλημμυρίζουν από κόσμο, όμως το πρώτο εστιατόριο της περιοχής που συναντήσαμε εκείνη τη Δευτέρα στην πεζοπορία μας είχε αρχίσει να πλημμυρίζει εξωτερικά από το νερό της λίμνης, που είχε ανεβεί σε στάθμη καλύπτοντας ένα τμήμα από τις κολώνες φωτισμού και την υπαίθρια βρύση. Σχεδόν άδειο και μελαγχολικό, το εστιατόριο θύμιζε σκηνικό από ταινία καταστροφής. 

Εγκαταλείψαμε τα Καλύβια Πεζούλας, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τους καταρράκτες του Ανθοχωρίου. Κάναμε μια ενδιάμεση στάση στην Κερασιά, στο καφενείο-παντοπωλείο «Χρυσή Καρδιά» στην πλατεία του χωριού, τόσο ρετρό όσο σε προδιαθέτει το όνομά του: μια χρονομηχανή, για την ακρίβεια, με τοίχους καλυμμένους με παλιές φωτογραφίες, διαφημίσεις και ανορθόγραφες επιγραφές, με ράφια ντυμένα με πολύχρωμη ταπετσαρία και γεμάτα κονσέρβες, με ξύλινα τραπεζοκαθίσματα και με μια σόμπα με τεράστιο μπουρί να δεσπόζει στο κέντρο του. Δεν υπήρχαν άλλοι πελάτες στο μαγαζί και ο ιδιοκτήτης κάθισε μαζί μας για κουβεντούλα. Άρχισε να μας μιλάει για προηγούμενους χειμώνες στην Κερασιά, όταν το χιόνι ξεπερνούσε το ένα μέτρο και δεν μπορούσες να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου. Μας κέρασε τσίπουρο, γλυκόπιοτο, αντάξιο της θεσσαλικής καταγωγής του, και καταλήξαμε να φύγουμε ελαφρώς ζαλισμένοι και φορτωμένοι με δυο λίτρα από αυτό. Καπάτσος έμπορος ο κύριος Φλώρος.

Κυνηγώντας το γεύμα μας

Η είσοδος του μονοπατιού για τους καταρράκτες είναι ευδιάκριτη από τον δρόμο Κερασιά - Ανθοχώρι. Εξίσου ευδιάκριτο και καλοφτιαγμένο είναι και ολόκληρο το μονοπάτι, που για μιάμιση περίπου ώρα μάς κατεύθυνε κατά μήκος του φαραγγιού, ανάμεσα σε πλατάνια και βράχια καλυμμένα με μούσκλια, σε μια σειρά από θορυβώδεις καταρράκτες, με πιο μεγαλειώδη τον τελευταίο της διαδρομής. Όμως η πεζοπορία έφερε πείνα και έτσι φεύγοντας από τους καταρράκτες άρχισε ο μαραθώνιος της αναζήτησης μιας ανοιχτής ταβέρνας για το ιδανικό κλείσιμο του ταξιδιού. Δύσκολο έργο όπως διαπιστώσαμε, για απόγευμα εργάσιμης Δευτέρας. Τελικά ο δρόμος μάς έβγαλε δίπλα στη Μονή Κορώνης, στην περιοχή Τσαρδάκι, ονομασμένη έτσι από ένα τσαρδάκι που χρησίμευε στην Τουρκοκρατία ως σημείο συνάντησης για Τούρκους αξιωματούχους. 

Παρόλο που το Τσαρδάκι δεν έχει θέα στη λίμνη, δεν υστερεί καθόλου σε ομορφιά, πνιγμένο καθώς είναι μέσα στα δέντρα και με το θεσσαλικό κάμπο να απλώνεται μπροστά του φαινομενικά ώς το άπειρο. Καθίσαμε στο εστιατόριο-ξενώνα «Χαγιάτι» και απολαύσαμε ψητά κρέατα, σπιτικές τηγανιτές πατάτες και κρασί. Ήμασταν οι μόνοι πελάτες. Καθώς χαζεύαμε το δάσος που ορθωνόταν μπροστά μας, με τα γατιά και σκυλιά του μαγαζιού που κυλιόνταν στο νοτισμένο γρασίδι και μάς έκαναν γλύκες για να τα κεράσουμε ένα γλυκάδι, σκέφτηκα ότι αρκεί να βρεθείς τριακόσια χιλιόμετρα από την Αθήνα μια εργάσιμη Δευτέρα για να πάρεις μια γεύση παραδείσου.

Πεζοπορία δίπλα στη λίμνη...

Θέα από το δρόμο.

Πολλά γατιά (και σκυλιά) στο Τσαρδάκι.