ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Οικογενειακά τραπέζια: Βάσανο ή βάλσαμο;
Ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή
Όσο είσαι πιτσιρίκα, ξέρεις, κάπου στην εφηβεία και μέχρι και τα 30 σου περίπου, όταν η μάνα σου σού λέει ότι ετοιμάζει τραπέζι για όλη τη φαμίλια, ένα πράγμα σκέφτεσαι: Πώς θα αποδράσεις.
Σκέφτεσαι ένα σωρό δικαιολογίες για να μην παρίστασαι ή τουλάχιστον βρίσκεις τρόπους πώς θα την κάνεις από το σπίτι όσο νωρίτερα γίνεται. Να πας να βρεις τους φίλους σου, τον αγαπημένο σου, να πιεις, να ξενυχτήσεις.
Τα βρίσκεις βαρετά τα οικογενειακά τραπέζια. Γιατί ξέρεις πού καταλήγουν. Σε μπηχτές, σε τσακωμούς, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε σιωπηλή ανοχή εκ μέρους όλων.
Και κάποια στιγμή μεγαλώνεις και γίνεται το κλικ. Κυρίως όταν έχεις δημιουργήσει τη δική σου οικογένεια, σαν να τα έχεις ανάγκη αυτά τα τραπέζια. Να νιώσεις ενεργό μέλος μιας ομάδας που είναι σίγουρο ότι σε αγαπά.
Και επιπλέον, δεν είσαι εσύ που μεγαλώνεις αλλά και οι γονείς σου, οι θείοι και οι θείες σου, οι γιαγιάδες και οι παππούδες σου. Και συνειδητοποιείς ότι δεν θα τους έχεις για πάντα στη ζωή σου. Και ότι πρέπει να τους χορτάσεις τώρα όσο πιο πολύ μπορείς.
Με τα χρόνια καταλήγεις να γίνεις εσύ η οικοδέσποινα αυτών των τραπεζιών. Και τα παιδιά σου είναι οι έφηβοι που βαριούνται τη ζωή τους ενώ εσύ κόβεις όλο χαρά τη γαλοπούλα.
Και αυτή, φίλη μου, είναι η ζωή. Όσο μεγαλώνεις, βρίσκεις την ουσία. Τραπεζωθείτε γιατί χανόμαστε.
