Μαμά γυρνάω…

Δύο φίλες της μαμάς μου κουτσομπολεύουν μπροστά μας τους γιούς τους που ξαναγύρισαν μετά από τόσα χρόνια στο σπίτι τους… Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά όταν σιγά σιγά τα σχόλια άρχισαν να χοντραίνουν, κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι σοβαρά…

Συγχρόνως μαθαίνω ότι ένας κολλητός μου, πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας, ξαναγύρισε στο σπίτι της μαμάς του μαζί με την γάτα του. Και από τις διηγήσεις φίλων και γνωστών, καταλαβαίνω ότι τον πίνουν και οι τρεις… Η μαμά, ο φίλος και η γάτα του.

Το φαινόμενο της επιστροφής του κανακάρη στο σπίτι της μαμάς, μετά από ένα διαζύγιο ή μια απόλυση, κοντεύει να γίνει τάση και όπου σταθείς πλέον, ακούς τις μάνες να γκρινιάζουν που αναγκάζονται να φιλοξενήσουν ξανά τους γιούς τους στα παιδικά τους δωμάτια.

Γιατί από ᾽κει που οι γυναίκες είχαν ξενοιάσει, τους σπούδασαν, τους πάντρεψαν, τους αποχαιρέτησαν με δόξες και τιμές, τους μεγάλωσαν τα εγγονάκια κι είπαν κι αυτές να ζήσουν την ζωή τους ελεύθερες, ακόμη νέες και ωραίες, τσουπ, ξαφνικά βρίσκονται να βάζουν κάθε μέρα κατσαρόλα, να πλένουν σοβρακοφανέλες, να παρέχουν ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη στον παιδί που έχει τις μαύρες του και να τρώνε και έλεγχο τύπου ‘‘ρε μάνα ποιός είναι αυτός ο τύπος που σε παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο; ’’

Οι γιοί όμως δεν επιστρέφουν σε οποιοδήποτε σπίτι, αλλά συνήθως στο σπίτι της single μάνας, όπου δεν υπάρχει πατέρας. Σκέφτονται ότι μπορεί η μαμά που είναι μόνη, να μην ενοχληθεί και τόσο πολύ από την αφεντιά τους. Ίσα ίσα που θα χαρεί κι᾽ όλας.

Πού να ᾽ξεραν…

Ποιός το περίμενε λοιπόν, η Ελληνίδα μάνα που ακόμη κι αν ο γιός της έχει πατήσει τα 50, του λέει να βάλει πουλόβερ για να μην κρυώσει, η ‘‘μάνα κουράγιο’’, που έχασε μια ζωή μέχρι να τον απογαλακτίσει και να τον παραδώσει στην κοινωνία, να αναγκάζεται τώρα λόγω κρίσης και  ανεργίας να τον ξαναπάρει πίσω…

Επίσης αν ήξεραν τα αγόρια αυτά τι συζητάνε πίσω από την πλάτη τους οι μαμάδες για την επιστροφή τους στο σπίτι, ίσως και να μην τολμούσαν να περάσουν το μητρικό κατώφλι.

Το ίδιο βέβαια αιχμηρά, είναι και τα σχόλια των υιών για τις μητέρες, γιατί το έχω ζήσει το θρίλερ και από την άλλη πλευρά. Το τι λέει το στόμα τους για τις παραξενιές της μάνας, που στα 70 και στα 80 της, βλέπει το ίδιο έργο δυό φορές, δεν λέγεται…. Τι να κάνουν όμως κι αυτά τα παιδιά, κάπου πρέπει να ξεσπάσουν. Δεν είναι λίγο σ᾽αυτή την ηλικία να έρθει το πάνω κάτω στην ζωή σου.

Και τα δύο μέρη, μάνες και γιοί, εύχονται αυτή η συγκατοίκηση να είναι προσωρινή και να μην χρονίσει… Φυσικά με την κρίση, την αναδουλειά και το part time που σου προτείνουν όλοι, δεν είναι  καθόλου εύκολο. Όμως για να μην αναγκάζεσαι να σε κράζει στις φίλες της, η ίδια η μάνα σου, πρέπει να κάνεις την καρδιά σου πέτρα, να σηκώσεις τα οπίσθιά σου από τον καναπέ και να βρεις ότι δουλειά υπάρχει μπροστά σου και να το πάρεις όλο από την αρχή. Εγώ άλλη λύση δεν βλέπω… Και στη χειρότερη, καλύτερα να μείνεις μ᾽ ένα φίλο ή με μια φίλη, όπως μέναμε φοιτητές, παρά να φορτωθείς στη μάνα σου.

Ο φίλος μου πάντως, όταν διέγνωσε ότι η συγκατοίκηση είχε φτάσει στα κόκκινα, πήρε την γατούλα του παραμάσχαλα, αποχαιρέτησε την μανούλα του, συρρίκνωσε τα έξοδά του μέχρι εκεί που δεν πάει και νοίκιασε σε αυτή την ηλικία μια ημιυπόγεια γκαρσονιέρα. Και ναι, νομίζω σιγά σιγά τον βλέπω να είναι λίγο καλύτερα.