Οι ανώνυμες ηρωίδες της καθημερινότητάς μου

Τρέφω τεράστιο θαυμασμό σε επιστήμονες που θυσιάζουν ολόκληρη τη ζωή τους για να βρουν μια θεραπεία. Σε γυναίκες που αναγνωρίστηκαν για την αξία τους. Σε όσες υπήρξαν πρωτοπόρες σε εποχές που το "γένους θηλυκού" ήταν μια κλωτσιά στον σύγχρονο Καιάδα.

Πιο πολύ όμως αγαπώ τις γυναίκες εκείνες που δεν θα βρεις σε κανένα βιβλίο, δημοσίευμα, ποστ. Τις απλές καθημερινές γυναίκες που συναντώ κάθε μέρα και είναι οι δικές μου ηρωίδες. 

Η Δώρα που δουλεύει σκληρά, για το προς το ζην και το ευ ζην, και στέκεται με αγάπη δίπλα στα όνειρα του γιου της, κάνοντας πράξη τα δικά της. 

Η Μαρία που μεγαλώνει μόνη της δύο παιδιά, και δίνει εξετάσεις για να ασκήσει και δεύτερο επάγγελμα γιατί δεν βγαίνει. 

Η Φωτεινή και η Χατούνα που άφησαν στη Γεωργία τα παιδιά τους και ήρθαν στην Ελλάδα να φροντίσουν ασθενείς και ηλικιωμένους.

Η Μάγδα που μεγάλωσε χωρίς μητέρα και έγινε η καλύτερη μητέρα του κόσμου για τα δύο αγόρια της. 

Η Κάτια που ζει μέσα στα νοσοκομεία και αναπνέει με την ελπίδα το παιδί της να γίνει καλά. 

Η Σοφία που δεν κατάφερε τελικά να γίνει μάνα, όσο κι αν το ήθελε.

Η Αγγελική που τόλμησε να πει στους γονείς της ότι αγαπάει μια γυναίκα. 

Η Δήμητρα που βρέθηκε στον δρόμο και επέλεξε να μην γίνει κλέφτρα ή ζητιάνα αλλά να εργαστεί τίμια πουλώντας τη Σχεδία.

Η Ντόρα που παράτησε τον άντρα της γιατί ήταν βίαιος. 

Χρόνια πολλά σε αυτές τις γυναίκες, γνωστές και φίλες μου, που μου θυμίζουν πόση δύναμη κρύβει το «γένους θηλυκού».