Μιλώντας για έναν μεγάλο έρωτα στην μέση του δρόμου...

Η Μ. με περίμενε κάτω από το γραφείο μασώντας την τσίχλα της , περπατώντας λιγάκι νευρικά πάνω – κάτω στο πεζοδρόμιο, τυλίγοντας το καλώδιο του hands' free με το δάκτυλο της. Εγώ είχα όπως πάντα αργήσει. Τον τελευταίο καιρό αργώ παντού λες και ο χρόνος έχει αποκτήσει για μένα μια διαφορετική αίσθηση απ' αυτήν που έχει για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Κατέβηκα βιαστική ενώ κρατούσα τα μισά μου πράγματα στο χέρι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να τα στριμώξω μέσα στην τσάντα μου. Είχαμε να πάμε σε μία γενική πρόβα σε ένα μεγάλο θέατρο, εκεί θα συναντούσαμε έναν πολύ διάσημο πρωταγωνιστή για συνέντευξη.      

Μπήκαμε με γρήγορες κινήσεις μέσα στο λερωμένο αυτοκίνητο μου, έβαλα άγαρμπα το κλειδί στην μηχανή ενώ σκεφτόμουν αν είχα πάρει το μαγνητοφωνάκι και τις σημειώσεις μου μαζί μου. Το λαμπάκι της βενζίνης άναψε μπροστά μου. «Ευτυχώς το θέατρο είναι κοντά και δεν θα μείνουμε», είπα στην Μ. «Είσαι σίγουρη;» με ρώτησε ανήσυχα. «Ναι, ναι...», απάντησα. Δεν ήμουν.  

Στην διαδρομή βρήκαμε κίνηση κι εγώ έσβηνα κάθε φορά που σταματούσαμε την μηχανή για να μην καίω βενζίνη. Η Μ. γελούσε στο διπλανό κάθισμα. Πιάσαμε την κουβέντα. Δεν θυμάμαι πώς η συζήτηση πήγε από τα επαγγελματικά στα προσωπικά. Ούτε πώς φτάσαμε να της λέω κουτσομπολιά από την ευρύτερη παρέα μου, στην οποία οι μισοί έχουν μπλέξει για τουλάχιστον έναν συναισθηματικό... γύρο με τους άλλους μισούς. Όταν μιλάς, όμως, για τα ερωτικά των άλλων δεν θέλει πολύ για να καταλήξεις να μιλάς και για εκείνον. Ίσως γιατί για τον καθένα από εμάς υπάρχει και κάποιος που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, κάποιος που όσα βήματα παρακάτω και να πας θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να τρυπώνει στο μυαλό και στην καθημερινότητα σου, σαν αποτέλεσμα του πιο δυναμικού κάρματος. Της μίλησα για το μυστήριο και την χειριστική του ικανότητα, παρκάροντας έξω από το θέατρο. 

Η μεγάλη αίθουσα ήταν άδεια και μια ευγενική κοπέλα με μακρύ φόρεμα και μαύρα μποτάκια Dr. Martens μας ζήτησε να καθίσουμε και να περιμένουμε μέχρι το διάλειμμα της πρόβας ώστε να κάνουμε την συνέντευξη. Καθώς απομακρύνθηκε, σκέφτηκα πως το στυλ της ήταν ακαταμάχητο. Βολευτήκαμε σε δύο πολυθρόνες και η Μ. θαύμασε δύο διαφημιστικά ipad που ήταν στερεωμένα στον τοίχο. «Και μετά; Τι έγινε μετά;» με ρώτησε ύστερα από λίγο.

Της είπα για τα σκαμπανεβάσματα στην συμπεριφορά και για την λάμψη του. Για την μη συναισθηματική διαθεσιμότητα του, για την κατάθλιψη, για τα ψέματα, για τα μεγάλα λόγια, για την ικανότητά του να σε κάνει να μην ξέρεις λεπτό τι σου γίνεται. Για το ταλέντο του να κόβει την συζήτηση μέσω μηνυμάτων στο σημείο που ήθελε αυτός - για να εμφανιστεί ξανά μετά από μερικές ημέρες σαν να μην έτρεχε τίποτα. Για την γοητεία του που δεν άφηνε ασυγκίνητο σχεδόν κανέναν. Για το χάρισμα του στο γράψιμο, την αντίληψη, την ευστροφία και την διαστροφή του. 

Την ώρα που μιλούσα, περνούσαν από τον μυαλό μου ένα σωρό ακόμη πράγματα που δεν μπορούσα να διηγηθώ: το ελαφρώς στραβό, μέσα δεξιά, δοντάκι του που πετάει χαριτωμένα όταν γελάει πολύ και δυνατά, την ελιά στο κάτω μέρος του λαιμού του, το τεράστιο σπίτι του, την γοητευτική αγάπη του για το σινεμά, την εμμονή του με τα social media, όπου κάποτε έγραψε (με διασκεδαστικό τρόπο) ότι προτιμά το Bounty από το Twix και το Mars - ένα μικρό δείγμα του πόσο του αρέσει να τραβάει την προσοχή. Τον ναρκισσισμό του. 

Η Μ. με κοιτούσε με τα μεγάλα γαλάζια μάτια της γουρλωμένα – δεν ξέρω αν τα περιέγραφα τόσο καλά ή αν η ιστορία αυτή ήταν πράγματι τόσο παρανοϊκή όσο ακουγόταν μέσα στο κεφάλι μου. «Θέλω να τον δω αυτόν τον τύπο, μου έχεις εξάψει την περιέργεια». Και μπορεί να της έλεγα να μπει στο Facebook να της τον δείξω αν εκείνη την στιγμή η ευγενική κοπέλα δεν ερχόταν προς το μέρος μας για να μας φωνάξει για την συνέντευξη. Είδαμε τον διάσημο πρωταγωνιστή ντυμένο στα μαύρα από πάνω μέχρι κάτω να περνάει την μεγάλη πόρτα και να χαμογελάει πλατιά και εγκάρδια δίνοντας μας το χέρι.

Αρκετή ώρα αργότερα βγήκαμε ξανά στην κίνηση του κεντρικού δρόμου. Σταθήκαμε για λίγο έξω από το θέατρο για να χαιρετηθούμε. Τότε η Μ. είπε ότι θα πήγαινε κατευθείαν στο σπίτι να φάει τα μπριζολάκια που τις είχε μαγειρέψει το αγόρι της.  Σκέφτηκα πώς θα ήταν αν είχα κι εγώ κάποιον να με περιμένει στο σπίτι να γυρίσω. Εκείνη μου φώναξε να  προσέχω να μην «μείνω» με το αυτοκίνητο στον δρόμο.

Στον γυρισμό με έπιασε φανάρι μπροστά σ' ένα περίπτερο. Θυμήθηκα εκείνο το βράδυ που πήγαινα στο σπίτι του με ταξί και ζήτησα από τον οδηγό να σταματήσει κάπου στη μέση της διαδρομής για να αγοράσω Bounty από το μοναδικό περίπτερο που βρήκα ανοιχτό. Σκέφτηκα ότι αυτό έπρεπε να το έχω πει στην Μ. - αν και σε κάποιον τρίτο αυτή η λεπτομέρεια μπορεί να ακούγεται ασήμαντη και μικρή. Αλλά δεν ήταν.

Τώρα που αυτός βρήκε τον τρόπο να επιστρέψει στη ζωή μου, διεκδικώντας πάλι κάτι από μένα, οι φίλοι μου με συμβουλεύουν να μην κάνω το ίδιο λάθος από την αρχή. Εγώ, από την άλλη, αυτές τις μέρες καταναλώνω το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας μου απαριθμώντας στον εαυτό μου τα πράγματα που - όλο αυτό το διάστημα - με δίδαξε ο έρωτας μου για εκείνον:

1. Να πάψω να τσεκάρω συνέχεια την δραστηριότητα του στα social media. 

2. Να σταματήσω να ρίχνω (όλο) το φταίξιμο στον εαυτό μου γι' αυτά που πήγαν στραβά ανάμεσα μας.

3. Να αποδέχομαι το γεγονός ότι όσο και να προσπαθήσω με μερικούς ανθρώπους η «ιστορία» μας δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει μέχρι το τέλος.

4. Έρωτας σημαίνει να θέλεις κάποιον για να τον κάνεις ευτυχισμένο. Όχι για να γίνεις εσύ. 

5. Όποιος θέλει να σε δει, θα βρει τον χρόνο να σε δει. 

6. Το ότι κάποιος δεν θέλει να είναι μαζί σου δεν σημαίνει ούτε ότι κάνεις κάτι λάθος ούτε ότι δεν θέλει (απαραίτητα) εσένα δίπλα του, όπως λένε. Ενδεχομένως να σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι μαζί σου για λόγους δικούς του και άλυτους. Ξέρω τι σκέφτεσαι. Όχι, όσο και να θες δεν μπορείς εσύ να του τους λύσεις. 

7. Να λέω αυτά που σκέφτομαι, αυτά που θέλω κι αυτά που αισθάνομαι. Για να μη νιώθω έπειτα ότι δεν προσπάθησα αρκετά για κάτι που ήθελα πολύ.

8. Να μην αποδέχομαι τα πάντα και να μην συμβιβάζομαι με το οτιδήποτε μπροστά στον φόβο ότι θα χάσω οριστικά τον άλλον.

9. Όταν φτάνεις στο σημείο να εξαρτάς την ευτυχία σου από το τι θα κάνει κάποιος άλλος, τότε έχεις μπλέξει πολύ άσχημα.

10. Ο υπερβολικός ρομαντισμός πολλές φορές μπορεί να είναι ψεύτικος. 

11. «Ποτέ δεν ξεχνάς. Απλά γίνονται πράγματα και ξεχνιέσαι».

(Σημείωση Μ.: Τελικά, στο facebook, τον είδα. Την λάμψη του δεν την διέκρινα. Ούτε τη γοητεία του. Αλλά, έπειτα, σκέφτηκα ότι για όλους μας υπάρχει αυτός, ο ΕΝΑΣ, που η μαγεία του είναι ορατή μόνο στα δικά μας μάτια. Το ολόδικό μας "Βounty". Τα ολόδικά μας "μπριζολάκια".)