Καμία σαν κι αυτήν

Εκείνη είναι άφθαρτη. Είναι η διευθύντρια που μισείς, η ερωμένη που σε εγκαταλείπει, η φίλη που σε εξαπατά, η γειτόνισα που ποθείς με λύσσα, η μητέρα που έχει πάντα δίκιο, η κόρη που σε σκοτώνει. Είναι το δεκάχρονο κορίτσι της στάχτης που χάθηκε κάτω από το άκαμπτο δέρμα της μεσήλικης, είναι εκείνη που κατηγορήθηκε για το έγκλημα ενός άλλου, είναι το θύμα της βίας που ασκεί βία χειρότερη, τη βία εκείνης που δεν νιώθει ενοχή γιατί δεν αγάπησε ποτέ κανέναν.  

Κι αν δεις ρωγμές επάνω της, θα τις δεις φευγαλέα, τόσο φευγαλέα που θα νομίσεις ότι τις μάντεψες- και ότι μάντεψες λάθος.

Δεν ξέρεις καμία σαν αυτήν. Δεν ξέρεις καμία που να μπορεί να μετατρέπει την τραγωδία σε γέλιο τρανταχτό. Καμία με καρδιά που έχει χαραχτεί τόσο βαθιά και μοιάζει τόσο άγραφη. Καμία που να σκορπίζει τις στάχτες των άλλων και να συγχωρείται. Καμία που να γέρνει ματωμένη και να σηκώνεται, άφθαρτη ξανά, για να αρχίσει το βιντεοπαιχνίδι από την αρχή. Πάντα ήταν η κεντρική του ηρωίδα. Βιασμένη και πολεμίστρια.

Ίσως δεν είναι πραγματική. Ίσως υπάρχει μόνο στο σινεμά του Πολ Φερχόφεν, στο πρόσωπο της Ιπέρ, στην τελετή λήξης μιας ευπρόσδεκτης κινηματογραφικής γιορτής.

Ίσως τίποτα δεν είναι πραγματικό. Ούτε το σινεμά, ούτε η ζωή που το αντιγράφει.

(Η ταινία «Εκείνη» προβλήθηκε στην τελετή λήξης του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, «Νύχτες Πρεμιέρας»).