Η... ΑΛΛΗ ΕΓΩ

Μα τι μου είπε; Πως έβλεπα το φως ενός κόσμου που δεν υπήρχε πια -και τον πίστεψα, αλλά όχι εντελώς, γιατί τα μάτια μου μού έλεγαν άλλα, και γιατί το μυαλό μου δεν χώραγε τόση λογική και τόση επιστήμη.

Τα παιδικά μου '70s, που δεν σκοτεινιάζουν ποτέ, και η αλαβάστρινη Έλενα φταίνε  που έγινα άνθρωπος του καλοκαιριού. Ο χειμώνας κάνει τη θάλασσα μυστήρια κι έχει και τζάκι αλλά, κατά τα άλλα, δεν μου χρησιμεύει σε πολλά.

Κι αν δεις ρωγμές επάνω της, θα τις δεις φευγαλέα, τόσο φευγαλέα που θα νομίσεις ότι τις μάντεψες- και ότι μάντεψες λάθος.

Μείνε στα χρώματα, μείνε στ' αρώματα, μείνε στην αχνή γυαλάδα του σούρουπου, μείνε σ΄εκείνες τις εικόνες που ορκίζονται αθώα ομορφιά. Μη δεις ποτέ τα χάσματα που κρύβουν.

Κύλησε μαζί με τη ζωή χωρίς ανεξέλεγκτη ορμή, χωρίς οργή, χωρίς κραυγαλέο παράπονο και χωρίς να εκτοξεύει τη μιζέρια του στον αέρα, περικυκλωμένος από τα αρχαία του βινύλια, που δεν εννοεί να πουλήσει.

Κι όταν ο αέρας γίνει άνεμος, όταν ένα τυχαίο κλαδί ή ένα απρόσεκτο χέρι το ρημάξει, εκείνη θα το υφάνει ξανά, αργά και υπομονετικά. Θα τραγουδάει μέσα της. Θα περιμένει.

Κάποιος φυσάει στο στόμιο μιας αλλόκοτης μηχανής που εκπνέει φυσαλίδες. Είναι γιγάντιες, κλείνουν ουράνια τόξα μέσα τους και ανεβαίνουν στον ουρανό.

Δε θέλω να με αγγίξεις, του λέω βουβά. Μην εισβάλλεις στον αμόλυντο κόσμο μου, μην εισβάλλεις.Το δέρμα μου μοσχοβολάει σοκολάτα και τα νύχια μου είναι λευκά, μην εισβάλλεις.

Μέσα από τη φωνή σχηματίζουμε έναν άντρα γύρω στα 50, ευτραφή, με μαλλιά που αραιώνουν. Όμως ο Γιάννης είναι μόλις 35 και όταν, πολλή ώρα μετά, θα αναδυθούμε αμήχανα στο φως που τσούζει, θα είναι ψηλός και όμορφος πολύ, με ένα στρασάκι στο αυτί του.  

Δεν ξέρω ποτέ πού βρίσκομαι ακριβώς. Δεν μπορώ να σε πάω στα όμορφα μέρη που έχω δει. Τα κρατάω κλεισμένα σε φωτογραφίες, χάρτινες και ψηφιακές. Χωρίς αυτές, τα όμορφα μέρη δεν υπήρξαν ποτέ.