Ευτυχώς, είναι ακόμα φθινόπωρο

Εκείνο το καλοκαίρι στη Βουλιαγμένη ήταν ασπρόμαυρο μα λαμπερό.  Η μαμά φορούσε ολόσωμο κι εγώ ήμουν ακόμα καστανόξανθη. Δεν ξέρω αν το θυμάμαι πράγματι ή αν είναι η φωτογραφία, δεν ξέρω αν φταίει η γκριμάτσα που ζωγραφίζει ο εκτυφλωτικός ήλιος στο πρόσωπό μου, αλλά η εικόνα αυτή μου γέννησε τη βεβαιότητα ότι τα '70s δεν είχαν χειμώνες, μόνο φως. Και ήταν κι εκείνη η έγχρωμη ταινία που λάτρευα μικρή, ο σέξι Λάκης Κομνηνός και η Έλενα Ναθαναήλ-η μούσα του μπαμπά μου και, κατά τη γνώμη μου, η ωραιότερη γυναίκα που πέρασε ποτέ από το ελληνικό σινεμά, κι ας ήταν μαύρα τα μαλλιά της. Δεν είχε χάπι εντ η ταινία γιατί η Έλενα, παρότι ίδια γοργόνα, παγιδεύτηκε σε κάτι δίχτυα στο βυθό, αλλά είχε τέλεια μουσική και τέλεια ηλιοβασιλέματα. 

Τα παιδικά μου '70s, που δεν σκοτεινιάζουν ποτέ, και η αλαβάστρινη Έλενα φταίνε  που έγινα άνθρωπος του καλοκαιριού. Ο χειμώνας κάνει τη θάλασσα μυστήρια κι έχει και τζάκι αλλά, κατά τα άλλα, δεν μου χρησιμεύει σε πολλά. Είναι περίοδος αναμονής και νάρκης. Σκονισμένες στοίβες βιβλίων στο κομοδίνο, δέρμα χλωμό, μέικ απ και μόνιμα ρίγη. Η πολυπλοκότητά του με αγχώνει- γάντια, μπότες και καλσόν, παλτά, ομπρέλες και πουλόβερ, τόσα πράγματα που πρέπει να ταιριάξουν μεταξύ τους μόνο και μόνο για να σ΄εγκλωβίσουν. Είναι κι εκείνη η ανατριχιαστική μυρωδιά του υγρού μάλλινου. Ο χριστουγεννιάτικος ψυχαναγκασμός. Το χιόνι που λιώνει και λερώνει- και σε παγώνει.  

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο Βερολίνο (Γενάρης, μείον 15). Πόλη με προσωπικότητα αλλά αν δεν ήσουν κουκουλωμένος την έχανες τη μύτη σου για πάντα. Είχα αναρωτηθεί τότε πώς στην ευχή ζουν άνθρωποι εκεί. Δηλαδή, σκέφτηκα τον πρώτο εκείνο αρχαίο τύπο που έφτασε στο Βερολίνο πριν γίνει Βερολίνο και αποφάσισε ότι αυτό ήταν το ευτυχές τέλος μιας εξουθενωτικής αναζήτησης. «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω», σιγοτραγούδησε ο αρχαίος. Τι είδους ακατανόητη ψυχοσύνθεση πρέπει να είχε, πόσο πολύ πρέπει να τον τρόμαζε η ελευθερία.

Όμως, θα ξαναδώ το Βερολίνο και ναι, θα πήγαινα στα φιόρδ. Θα έφτανα μέχρι το Νότιο Πόλο, αλήθεια. Καμιά φορά ονειρεύομαι τους παγετώνες και τον ακίνητο, κρυσταλλωμένο Νιαγάρα με την ίδια λαχτάρα που ονειρεύομαι τα ηφαίστεια. 

Χμ. Στο βάθος κήπος, ο χειμώνας δεν είναι άσχημος, αρκεί να τον βλέπεις για λίγο ή από μακριά. Σαν εικαστικό υπερθέαμα.

Αλλά η ζωή, το ξέρω, είναι αλλού.