Όσα νομίσαμε ότι ισχύουν

Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά. Δεν ξέρω τι σημαίνεις. Κι εγώ, που μεγάλωσα μετρώντας χρόνια, στοιβάζοντας χρόνια λες κι έχτιζα σπίτι, κατάλαβα τώρα ότι το σπίτι δεν είναι πουθενά. Ήταν ένα αόρατο σπίτι αυτό, δεν είχε ποτέ θεμέλια, πετούσε στον αέρα- αλλά και πάλι, όλα αέρας είναι μέσα μας.

Ποιος ήταν αυτός που μας ονόμαζε «φτιαγμένους από αστερόσκονη»; Ε, κάτι τέτοιο. Κι εμείς, και τα σπίτια και τα χρόνια, σκόνες στρασάτες.

Το κατάλαβα όταν με φαντάστηκα δίπλα σ' έναν σεβάσμιο αστρονόμο, μια νύχτα έρημη και ζεστή, μ' ένα τηλεσκόπιο ανάμεσά μας. Ήταν στραμμένο στον ουρανό, κοιτάξαμε μέσα του κι εκείνος μου έδειξε ένα αστέρι μωβ και λαμπερό. «Είναι νεκρό. Έσβησε πολύ καιρό πριν γεννηθείς, αλλά το φως του μόλις έφτασε σε μας».
Μα τι μου είπε; Πως έβλεπα το φως ενός κόσμου που δεν υπήρχε πια -και τον πίστεψα, αλλά όχι εντελώς, γιατί τα μάτια μου μού έλεγαν άλλα, και γιατί το μυαλό μου δεν χώραγε τόση λογική και τόση επιστήμη. Τη χώρεσε, όταν δεν μπορούσε πια να κάνει αλλιώς.

Κι έτσι τώρα ξέρω ότι το σπίτι δεν είναι πουθενά, ότι τα χρόνια δεν στοιβάζονται και ότι τα άστρα πεθαίνουν πριν από το φως τους. Και είμαι λιγάκι πιο σοφή -πιο άδεια,  αλλά πιο σοφή.

Όμως, δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά. Δεν ξέρω τι σημαίνεις. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό που κάποτε σήμαινε και τώρα δεν μου λείπει. Το φως του ακόμα τρεμοσβήνει, αλλά είναι φως ορφανό. 

Κάθε τόσο θυμάμαι ότι σε ξέχασα- και τότε, αν είναι νύχτα, κοιτάζω ψηλά και αναρωτιέμαι πόσες χιλιάδες να είναι, άραγε, οι φωτεινές ψευδαισθήσεις.