Έρχεται το παιδί σου και με τεράστιο χαμόγελο σου ανακοινώνει ότι το επόμενο Σάββατο έχει πάρτι ένας συμμαθητής του. Είναι το τελευταίο της χρονιάς και θα είναι όλα τα παιδιά της τάξης πριν φύγουν διακοπές. Και πραγματικά πετάει από τη χαρά του.
Τέλεια, λες εσύ. Ανοίγεις την πρόσκληση, όλα καταπληκτικά, μέχρι που βλέπεις την ημερομηνία. Το πάρτι γίνεται την ίδια μέρα με τη ροκ συναυλία που ήθελες να πας! Που την έχεις ακούσει καιρό τώρα κι έχεις ενθουσιαστεί γιατί (επιτέλους) έρχεται το αγαπημένο σου συγκρότημα!
Και δεν ξέρεις τι να κάνεις: το χατίρι του παιδιού σου ή το δικό σου;
Το παιδί σου έχει ανάγκη να είναι με τους φίλους του κ εσύ έχεις ανάγκη να διασκεδάσεις. Και πάνε κάποια χρόνια που έχεις να πας σε ροκ συναυλία. Καλά που δεν αγόρασα εισιτήριο, είναι η πρώτη σου σκέψη.



Η συναυλία όμως, once in a lifetime. Σε πιάνει ένα ψιλοκλαψούρισμα, ένα "εμένα κανείς δεν με σκέφτεται," ένα «υποχωρώ για το παιδί μου…πάλι»… Και ο άντρας σου που έλεγε να έρθει έκανε πίσω τώρα που έμαθε ότι θα είναι όρθιοι. Θα μείνει σπίτι λέει, να δει ποδόσφαιρο. «Να θυσιαστώ για το παιδί μου;» αναρωτιέσαι. Χάλια λέξη η θυσία, αν με ρωτάς.
Κουβαλάει πολύ βάρος. Το ψάχνεις στο μυαλό σου να βρεις λύση. Όλοι κάνουν αυτό που θέλουν, σκέφτεσαι. Εγώ τι κάνω για μένα; Και τελικά έχεις φαεινή. Βρίσκεται μια υπέροχη μαμά που εμπιστεύεσαι και αναλαμβάνει να πάρει το παιδί σου μαζί με το δικό της όταν τελειώσει το πάρτι. Και καθώς έχεις ήδη φύγει από το πάρτι και οδηγείς προς την συναυλία, είσαι ευτυχισμένη που βρήκες τον τρόπο και εσύ και το παιδί σου να καλύψετε τις ανάγκες σας.
Είσαι ευγνώμων γιατί η καλή μαμά δέχτηκε με χαρά να σε βοηθήσει και γιατί ο άντρας σου συνεννοήθηκε μαζί της πού να την συναντήσει για να πάρει το παιδί. Οδηγείς, δυναμώνεις τη μουσική, σκας ένα χαμόγελο τρελής χαράς και ικανοποίησης και για μερικά ξέγνοιαστα δευτερόλεπτα το μόνο που σκέφτεσαι είναι η συναυλία σου που αρχίζει σε λίγο.

https://www.youtube.com/watch?v=ejU5YAHN3vQ&list=PLgGHoWwvNnaVkpoRVLuvQhSOaSIZ1-dpX&index=1