Εν τω μεταξύ

Το κέικ ήταν έτοιμο. Το είχα αφήσει για λίγο έξω και είχε πλέον κρυώσει. Ήταν τέλειο. Όπως πάντα δηλαδή. Ένα τέλειο παραλληλεπίπεδο σχήμα – είχα χρησιμοποιήσει τη στενόμακρη φόρμα – με ομοιόμορφο χρώμα και ιδανικές αναλογίες. Πάντα με γοήτευαν τα σχήματα με τις ιδανικές αναλογίες. Κάπως μου μιλάνε μέσα μου.

Ξέρουν αυτοί που φτιάχνουν τις φόρμες. Είναι ένα βήμα πριν από εμάς που τις χρησιμοποιούμε. Πάντα! Ήρθε λοιπόν και πάλι αυτή η ώρα… Να το κόψω…. Κατά βάθος ήξερα ότι αυτή η τελειότητα θα πάψει να υπάρχει. Το συναίσθημα ήταν πάλι μπροστά μου. Ήταν πάλι κυρίαρχο. Μα πού πάνε και κοιμούνται εν τω μεταξύ;

Πήρα το μαχαίρι – ένα μαχαίρι όμορφο και αυτό, από ανοξείδωτο, με λαμπερή όψη. Όλα τα αντικείμενα που έχω, κάπως τα προσέχω. Είμαι βλέπεις λάτρης του ωραίου. Το πλάτος του μαχαιριού ήταν αρκετό. Ικανό για να δει κανείς μέσα στον ατσάλινο καθρέφτη του το χώρο πίσω του. Μέσα στην αντανάκλαση ο χώρος μοιάζει διαφορετικός. Το έχεις προσέξει ποτέ; Ρέει ασαφώς! Είναι το ίδιο, το γνωστό σου περιβάλλον, αλλά αρκετά διαφορετικό. Τα φώτα θολώνουν τα είδωλα και όλα παίρνουν μια όψη κάπως … ιμπρεσιονιστική θα έλεγα.

Σε αυτή τη θέα, αν σταθείς για λίγο, αν δώσεις λίγη σημασία, ξεπηδούν κόσμοι που δεν υπάρχουν παρά μέσα σου. Μνήμες πασπαλισμένες με ασάφεια. Που ξεπηδούν όπως εκείνες το επιλέγουν. Όπως θέλουν! Πρόσωπα, εκφράσεις, χρώματα, αισθήματα, μέσα σε έναν καθρέφτη. Τον ένοχο καθρέφτη της Αλίκης. Αποσπάσματα!! Αλλά Φυσικά δε δίνεις σημασία. Αυτό είναι εν δυνάμει πραγματικό. Όπως δε δίνεις σημασία στη μικροκλίμακα της πρέζας του αλατιού που επιβάλει η συνταγή. Παρόλο που την εκτέλεσες με ακρίβεια. Αυτή η ασάφεια που σου ανοίγει την πόρτα στο όνειρο και που χρειάζεσαι την ευκαιρία ενός μαχαιριού για να έχει την πιθανότητα να σου φανερωθεί, μα πού πάει και κρύβεται εν τω μεταξύ;

Και ήρθε η ώρα να το κόψω!... Τόσος κόπος… Τόσος θαυμασμός…. Μα τι λέω; Αφού γι’ αυτό το έφτιαξα. Άλλωστε μας έχουνε μάθει από τα μικράτα μας πως ό,τι κάνουμε πρέπει να οδηγεί κάπου. Να έχει σκοπό. Και πρέπει να είμαστε εμείς οι ίδιοι που να το ελέγχουμε. Εμείς;; Όσο περίεργο λοιπόν κι ακούγεται αυτό, πάντοτε έχω ένα σφίξιμο όταν κόβω το κέικ. Μικρές τομές αυτής της ολότητας. Αναμνήσεις μιας τελειότητας. Εικόνες. Εικόνες που θέλω πάντα να είναι συνδεδεμένες με την ολοένα απομακρυνόμενη τελειότητα του αρχικού παραλληλεπιπέδου. Εικόνες που συνθέτουν το όλον εις ανάμνηση. Την ξέρεις τη διαδικασία. Μα πού είναι χαμένες κι αυτές εν τω μεταξύ;

Οι εικόνες αυτές – ως κομμάτια – ως αποσπάσματα - συνδέονται με την ανάμνηση του συνολικού κέικ. Μου το θυμίζουν. Τι γίνεται όμως όταν το όλον δεν προϋπάρχει; Όταν έχεις στα χέρια σου εικόνες που σε ταξιδεύουν σε μια πραγματικότητα που δεν έχει φυσικά όρια. Της φαντασίας σου πραγματικότητα. Αυτές μπορεί να σε συγκινήσουν επίσης. Τη βρίσκεις την πραγματικότητα εσύ; Είναι τόσο απλό; Είναι τόσο μαγικό; Είναι ο αντίστροφος μηχανισμός.

 Η φαντασία αναζητά το φυσικό ανάλογο με μία πρέζα σεναρίου ζωής. Τα υλικά της συνταγής είναι συνήθως εικόνες που η μνήμη έχει αποθηκεύσει.  Οι εικόνες αυτές – τομές μιας εν δυνάμει πραγματικότητας που ο εαυτό σου συνθέτει για σένα. Εκεί είναι το μυστικό!! Εικόνες μνήμης που να συγκινούν. Προς θεού όχι κενές νοήματος. Το κέικ έχει κάνει τη δουλειά του. Σε έχει μάθει να διαχειρίζεσαι τις τομές μιας πραγματικότητας. Να τις συνθέτεις και να φτιάχνεις, πολύ γρήγορα, πολύ πρόχειρα, πολλές φορές πριν προλάβει το μυαλό να ελέγξει τις αισθήσεις που αναδύονται, να συνθέτεις έναν κόσμο. Θολό ναι! Αλλά μαγικό. Μα πού κρυβόταν εν τω μεταξύ;

Είναι αυτός ο κόσμος, των συνάψεων της φαντασίας, που μας κάνει να θέλουμε να ζούμε; Ή είναι ο άλλος, ο φυσικός κόσμος, ο κοινά αποδεκτός; Είναι ο φυσικός κόσμος με την πρώτη ευκαιρία γίνεται ανάμνηση; Ή ο άλλος, ο ψηφιακός, εκείνος της εικόνας, που μας ιντριγκάρει και στον οποίο αντιστέκεται η ύλη μας; Ζούμε στο φυσικό κόσμο; Ζούμε μέσα από εικόνες; Ή μήπως σε ένα υβριδικό ανάμεσα;

Μήπως εν τω μεταξύ; Μήπως εκεί κατοικούμε στ’ αλήθεια; Μήπως εκεί κατοικεί η αλήθεια μας;

Προσοχή λοιπόν μεγάλη στο πώς συλλέγεις τις εικόνες. Αν είναι κενές νοήματος ζωής, αυτές οι ίδιες, οι άδειες θα έρθουν να σου φτιάξουν τον κόσμο. Τον εν δυνάμει. Τον κόσμο σου. Αυτόν που ονειρεύεσαι. Προσοχή! Μη συλλέγεις εικόνες. Άστες να έρθουν να σε βρουν…

Μεγάλη κουβέντα; Μεγάλη μπουκιά σίγουρα πάντως…

Photo Credits: Εικόνες με οπτικές ψευδαισθήσεις - Εργα του Νικόλα Κουρνιάτη