Το δικό μας καλοκαίρι…

Τίποτα, μα τίποτα, δεν θυμίζει καλοκαίρι. Ούτε καν οι Κυριακές. Που, όσο και να πεις, παλιά, είχαν μιαν άλλη διάσταση, μιαν άλλη αθωότητα, μια ηδονική επανάληψη, μια χαλαρότητα. Έκρυβαν μια υπόσχεση, ανακάτευαν χάδια και λόγια και σχέδια και ιστορίες προσωπικές μικρές και σύντομες, και μας έβγαζαν στην αμμουδιά βράδυ με φωτεινό ουρανό, με βλέμμα μεθυσμένο και αγκαλιά ανοιχτή.

Τις θέλω πίσω αυτές τις Κυριακές,  κύριοι και κυρίες μου, που αποφασίζετε για λογαριασμό μας για τις εξελίξεις, τις αλλαγές, τις συνόδους κορυφής, τους συσχετισμούς, τα τελεσίγραφα, τις διευθετήσεις, τις συγκρούσεις, τις ομηρίες, τις εκδιώξεις, τις συμμαχίες, τα mea culpa, τις διενέξεις, τους μηχανισμούς, τις αξιολογήσεις.

Ναι, τις θέλω πίσω τις καλοκαιριάτικες Κυριακές μου. Όλες! Μυστικές και φανερές, διεκδικητικές και παραμυθατζούδες, ακατάλληλες και ζεστές, με παράπλευρες... ζημιές και απώλειες, με παγωμένη μπύρα και freddo, χαλαρές και παραδομένες, χωρίς ρολόι και πυξίδα. Όλες! Κυριακές με ρόδινα μάγουλα σαν ανατολή, κόκκινα θαύματα σαν βύσσινο γλυκό, μπλε και γαλάζιες υποσχέσεις σαν βαρκούλες χάρτινες, άσπρα βότσαλα σαν χαμόγελα και στρογγυλά φεγγάρια σαν σημάδια από κρασί και φιλιά.

Να νιώσω καλοκαίρι. Και να μπορώ να πάω παρακάτω. Στο χρόνο. Να μπορούσα τουλάχιστον να το βάλω μπροστά σ' έναν καθρέφτη, να δει τον εαυτό του και κάτι να αλλάξει! "Καλοκαίρι είσαι 'σύ, μωρέ;", να του φωνάξω. Κι αυτό, τι ν' απαντήσει; Είναι χωρίς άλλοθι, βλέπεις...

Τι θα’λεγες να του τραγουδούσαμε όλα τα τραγούδια που ξέρουμε για το καλοκαίρι; Και του  Σαββόπουλου και του Φάμελλου και του Δεληβοριά και των Vegas και του Χατζηγιάννη και του Δάκη και των Κατσιμιχαίων και της Μάνου…; Μήπως και..ξυπνήσει!

Όχι, δεν θέλω ούτε να το αφήσουμε πίσω μας, ούτε να το πετάξουμε στη θάλασσα. Μόνο να φτιάξουμε ένα... δικό μας. Παράπλευρο! Όχι "εναντίον όλων"!  Απλά, "δικό μας".