Οι αλήθειες μιας (σχεδόν) drama queen

Δεν σου κρύβομαι. Σου λέω αλήθειες... Τις αλήθειες μιας... drama queen ,κάποιες φορές(...) αλλά: αλήθειες. Προσπαθώ να σου τις λέω xωρίς "ανάμεσα". Γιατί, στις αλήθειες δεν χωράν "ανάμεσα". Κρυφή ή φανερή, σκοτεινή ή διάφανη, εύκολη ή δύσκολη,του σήμερα ή του πάντα, αθώα ή ένοχη,  μεγάλη ή μικρή, οδυνηρή ή παράδοξη, η αλήθεια "εκτοξεύεται". Mε μια δική της δύναμη. Αγγίζει, εισβάλει, δηλώνεται, τρομάζει (κάποιους), ησυχάζει (κάποιους άλλους), τραυματίζει (μερικούς), γίνεται εμμονή (σε μερικούς άλλους). Αλλά, επιβάλλεται.

 Ο Breton έλεγε : "χρυσή μου φαντασία αν υπάρχει κάτι που αγαπώ σε σένα είναι ότι δεν συγχωρείς ποτέ". Για μένα, από πάντα, διέφερε η αλήθεια από τη φαντασία. Στο ""δεν συγχωρεί" Και μη μου πεις , "μα η φαντασία είναι αλήθεια", γιατί ανοίγουμε μεγάλη κουβέντα που λέω να την αφήσουμε, τουλάχιστον  για τώρα.

Είναι τόσο εύθραυστη η ισορροπία ανάμεσα στις αλήθειες μας. Τις προβλέψιμες, τις φανερές, τις αυτονόητες, τις ανατρεπτικές και τις "άλλες".που μπορεί να χρειαζόμαστε και.. πανοπλία για να τις αντιμετωπίσουμε, να τις βγάλουμε προς τα έξω, να τις εκφράσουμε, να τις ακουμπήσουμε. Για να ξανοιχτούμε  στη δικιά μας "θάλασσα", μα και στις "θάλασσες" των άλλων. Και να βγούμε μαζί τους στη στεριά... Με τη γύμνια ή το ρούχο που εμείς θά 'χουμε επιλέξει. Και , σίγουρα, χωρίς σωσίβιο.

Ζω το "τώρα", όπως κι εσύ. Ζω (και) με το "χθες", όπως,φαντάζομαι, ζεις κι εσύ.
Θέλω να σκέφτομαι πως ζώντας το "αύριο" ("με" το αύριο, "στο" αύριο..)  ένας τόμος με απαντήσεις, για το τώρα και το χθες μου, με περιμένει, όπως μπορεί να περιμένει κι εσένα.

Αισιοδοξία; Φιλόδοξη κατασκευή του νου; Πες το όπως θες. Πες μου, όμως, πως δεν βρίσκεις υπέροχο να σε περιμένει ύστερα από τα ταξίδια σου, τους έρωτες, τους μύθους που κατασκεύασες, ή που άλλοι κατασκεύασαν για σένα, ύστερα από εντάσεις, ανατροπές, εκατοντάδες ώρες χαράς, απογοήτευσης, ευτυχίας, ενοχής, στοχασμού, ύστερα από δεκάδες παρτίδες σκάκι με νικητές τους άλλους, να σε περιμένουν όλες οι απαντήσεις στο πώς, το γιατί, το αν.

Μοιάζει παρανοϊκό, να όμως που κάποιος μέσα από μια ομολογία, μια διαδρομή μαγικής εξομολόγησης, σχεδόν ερωτικής,  περνώντας το παρόν μέσα από το παρελθόν και το παρελθόν μέσα από το μέλλον, φτάνει να έχει απαντήσεις σε όλα τα ερωτηματικά που γεννιούνται, συνδέονται μεταξύ τους μέσα από δρόμους μυστικούς, που μπορεί να μοιάζουν αναπάντητα, αλλά στο τέλος απαντιούνται. Μέσα από μια "Ομολογία" ενός μεγάλου (τεράστιου) Καταλανού συγγραφέα , του Ζάουμε Καμπρέ και του Confiteor* του , oμολογία γεμάτη μουσική, χρώματα, πάθος, έρωτα, αγάπη, αλήθεια, ζωή, μέσα απο 723 σελίδες,  θα "σε" ξανα-ανακαλύψεις αλλιώς, θα βρεις  εξηγήσεις σε πράγματα που μέχρι τώρα ήταν για σένα σκοτεινά, θα ταξιδέψεις βαθιά μέσα σου και μέσα σε άλλους που μπορεί να μην τολμούσες, ως τώρα, να μπεις.

Δεν ξέρω αν εσύ χρειάζεσαι "βραβείο" για ό,τι καταφέρνεις. Εγώ, πάντως, θέλω (μόνο) φιλί. Αρμυρό ή με γεύση στεριανή, δεν με νοιάζει. Ζεστασιά να'χει κι αλήθεια. Για να μπορώ να πάω παρακάτω. Με τη γεύση του και τη δύναμη του.

Φιλί, λοιπόν.

* CONFITEOR , του Jaume Cabre
 Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
 Μεταφραση απο τα καταλανικά, Ευρυβιάδης Σοφός